a na przeszłe tego Królestwa czasy, póki się przez wieków
kilka większą liczbą na radach Rzplitą rządziła, gdy tego prawa trybuńskiego w każdym pośle nie znała. Wpadną nam niżej niektóre do obawiania i do strzeżenia się in pluralitate mogące się trafić inkonwenijencyje, tu tylko generalnie tymczasem mówię, że niech na ostatek na co i mniej foremnego zgodzi się większa i poważniejsza radzących liczba (co, jeżeli nie nigdy, to się zbyt rzadko trafić by mogło), to niezliczenie większe i gorsze, nierównie fatalniejsze na Ojczyznę klęski i nieszczęścia pochodzą z niniejszej rad formy i rwania ustawicznego sejmów. Naturalnie lżejsza jedna rana niż tysiąc śmiertelnych. Więc kiedy takeśmy na wszystkim
a na przeszłe tego Królestwa czasy, póki się przez wieków
kilka większą liczbą na radach Rzplitą rządziła, gdy tego prawa trybuńskiego w każdym pośle nie znała. Wpadną nam niżej niektóre do obawiania i do strzeżenia się in pluralitate mogące się trafić inkonwenijencyje, tu tylko generalnie tymczasem mówię, że niech na ostatek na co i mniej foremnego zgodzi się większa i poważniejsza radzących liczba (co, jeżeli nie nigdy, to się zbyt rzadko trafić by mogło), to niezliczenie większe i gorsze, nierównie fatalniejsze na Ojczyznę klęski i nieszczęścia pochodzą z niniejszej rad formy i rwania ustawicznego sejmów. Naturalnie lżejsza jedna rana niz tysiąc śmiertelnych. Więc kiedy takeśmy na wszystkim
Skrót tekstu: KonSSpos
Strona: 215
Tytuł:
O skutecznym rad sposobie
Autor:
Stanisław Konarski
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
polityka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1760 a 1763
Data wydania (nie wcześniej niż):
1760
Data wydania (nie później niż):
1763
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pisma wybrane
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Juliusz Nowak-Dłużewski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1955
mniszek/ gdyby był jakim Prałatem wielkim/ abo Starszym znacznym/ a Córka starszą jaką znaczną. JAN: A którego/ czy tego coto piątego smysłu nie ma. Czyli też owego/ co to zezem patrzy? a coreczkę którą? czy owę garbatą? Dobrze zamyślasz przymie ich pewnie tak jakobyś co nie foremnego królowi ofiarował. Czytaćby o tem Księgi Lewityckie c. 21. i Deut: 15. Nad to wiedząc o tym dobrze/ iż dał waszmości P. Bóg corek podostatku urodziwych i barzo pięknych/ między któremi liczę i one garbatą z drugą która się ani światu/ ani ludziom/ poludzku mówiąc/ nie zgodzi
mniszek/ gdyby był iákim Prałátem wielkim/ ábo Starszym znácznym/ á Corká starszą iáką znaczną. IAN: A ktorego/ czy tego coto piątego smysłu nie má. Czyli też owego/ co to zezem pátrzy? á coreczkę ktorą? czy owę garbatą? Dobrze zámyślasz przymie ich pewnie ták iákobyś co nie foremnego krolowi ofiarował. Czytáćby o tem Kśięgi Lewityckie c. 21. y Deut: 15. Nad to wiedząc o tym dobrze/ iż dał waszmośći P. Bog corek podostátku vrodźiwych y bárzo pięknych/ między ktoremi liczę y one garbátą z drugą ktora się áni światu/ áni ludźiom/ poludzku mowiąc/ nie zgodźi
Skrót tekstu: BanHist
Strona: 63
Tytuł:
Bankiet albo historia jako Adam bankietował
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1650
Data wydania (nie wcześniej niż):
1650
Data wydania (nie później niż):
1650
nie umarł? Odpowie tobie co i sobie z Mutetur, ne damnetur. Niechsię odmieni żeby nie był potępiony. Przydi tu do uważenia tego czego byś godnym sądził być takiego człowieka/ któryby ofiarowawsyz na priód kielich złoty/ dla Naświętszego Sakramentu/ a potym z ołtarza wziąwszy/ zażewałby go na co nie foremnego? Lecz coś gorszego ten czyni który Panu serce swe nie pojednokroć ofiarując/ potym tegoż zażywa do grzechów swoich wyżej rzeczonych. I jeżeli Pan Bóg potrzebuje/ aby nieme naczynie do ofiary ś. należące/ owszeki było czyste; jakoż serce naszerozumne/ nie ma się w tej najdować czystości? Niechciał niegdy Pan
nie vmarł? Odpowie tobie co y sobie z Mutetur, ne damnetur. Niechsię odmieni żeby nie był potępiony. Przydy tu do vwáżeniá tego czego bys godnym sądźił byc takiego człowieka/ ktoryby ofiarowáwsyz na pryod kielich złoty/ dlá Naświętszego Sákramentu/ á potym z ołtarza wźiąwszy/ zażewáłby go na co nie foremnego? Lecz coś gorszego ten czyni ktory Pánu serce swe nie poiednokroć ofiáruiąc/ potym tegoż zażywá do grzechow swoich wyszey rzeczonych. Y ieżeli Pan Bog potrzebuie/ áby nieme naczynie do ofiary ś. należące/ owszeki było czyste; iákoż serce naszerozumne/ nie ma się w tey naydowáć czystośći? Niechćiał niegdy Pan
Skrót tekstu: BanHist
Strona: 120
Tytuł:
Bankiet albo historia jako Adam bankietował
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1650
Data wydania (nie wcześniej niż):
1650
Data wydania (nie później niż):
1650
wedla swej fantasiej uprzędziony Sztamlett. Te tedy usiadszy za rozkazaniem zgrzybiałego Starca, przędły sztamlett żywota przędąc pierwszego wieku, sztamlett złota, wtórego sztamlett srebra, a trzeciego sztamlett miedzi, a czwartego który jest ostatnim sztamlet zelaża. T. Kupowałem ja nie raz za rozkazaniem Wmci ponczoszki Angielskie, ale niebyły z tak sztamlettu foremnego. B. A iż Bohatyr straszny, miał się urodzić tego wieku czwartego, tedy one żywota tego przędły Sztamlett, nie złota, nie srebra, nie miedzi ale stwardego żelaza i stąd pochodzi, kiedy on pluje, tedy nie plunie, chyba arkabuzem, moździerzem, muszkietem, albo Niemiecką kobyłą. T. Proszę,
wedla swey phántásiey vprzędźiony Sztámlett. Te tedy vśiadszy zá roskazániem zgrzybiáłego Stárcá, przędły sztámlett żywotá przędąc pierwszego wieku, sztámlett złotá, wtorego sztámlett srebrá, á trzećiego sztámlett miedźi, á czwartego ktory iest ostátnim sztámlet zeláźá. T. Kupowałem ia nie raz zá roskazániem Wmći ponczoszki Angielskie, ále niebyły z ták sztamlettu foremnego. B. A iż Bohátyr strászny, miał się vrodźić tego wieku czwartego, tedy one żywotá tego przędły Sztámlett, nie złotá, nie srebrá, nie miedźi ále ztwárdego zelázá y ztąd pochodźi, kiedy on pluie, tedy nie plunie, chyba árkábuzem, mozdźierzem, muszkietem, álbo Niemiecką kobyłą. T. Proszę,
Skrót tekstu: AndPiekBoh
Strona: 28
Tytuł:
Bohatyr straszny
Autor:
Francesco Andreini
Tłumacz:
Krzysztof Piekarski
Drukarnia:
Mikołaj Aleksander Schedel
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
dramat
Gatunek:
dialogi
Poetyka żartu:
tak
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
się przez ten wszytek czas rozmyslaniem bawi/ i uważa sny swoje/ z których się zaś przełożonemu sprawuje/ a on ich tłumaczy jako rozumie/ i opowiada z nich rzeczy przyszłe. Biorą często pozwolenie od przełożonego podpić sobie/ albo przynamniej gorzałką/ albo Opium głowę zamącić/ żeby mieli więcej zdolności/ i siły do tak foremnego tańca. Rozdział XVI.
Mają ci francja dowcip bystry i subtelny/ są wielcy szalbierze/ nigdy się nie zwierzają sekretu/ tylko ludziom swego Zakonu/ i tym kształtem oszukiwają snadno inszych Zakonników. Wolno się im żenić wyszedszy z Klasztoru/ i wolno im nosić strój/ który się im podoba/ tylko przecię dla znaku powinni
się przez ten wszytek czás rozmyslániem báwi/ y vwáża sny swoie/ z ktorych się záś przełożonemu spráwuie/ á on ich tłumaczy iáko rozumie/ y opowiadá z nich rzeczy przyszłe. Biorą często pozwolenie od przełożoneg^o^ podpić sobie/ álbo przynamniey gorzałką/ albo Opium głowę zámąćić/ żeby mieli więcey zdolnośći/ y śiły do ták foremnego tańcá. Rozdźiał XVI.
Máią ći fránćia dowćip bystry y subtelny/ są wielcy szalbierze/ nigdy się nie zwierzáią sekretu/ tylko ludźiom swego Zakonu/ y tym kształtem oszukiwáią snadno inszych Zakonnikow. Wolno się im żenić wyszedszy z Klasztoru/ y wolno im nośić stroy/ ktory się im podoba/ tylko przećię dla znáku powinni
Skrót tekstu: RicKłokMon
Strona: 177
Tytuł:
Monarchia turecka
Autor:
Paul Ricot
Tłumacz:
Hieronim Kłokocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
relacje
Tematyka:
egzotyka, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1678
Data wydania (nie wcześniej niż):
1678
Data wydania (nie później niż):
1678
, które w tejże gospodzie u gospodyni dobrą myśl uczyniło było.
19. Tu królewic imć przypuścił do siebie owych posłów od Lisowczyków, traktując ich jako tego godni byli. –
Po śniadaniu z Wyszkowa wyjechawszy byliśmy w Brunie na noc, mil trzy wielkich. Przyjmował i podejmował Merodi, Inderlandczyk, pułkownik, - foremnego humoru człowiek. Tam jego było przystawstwo.
20. Wysłuchawszy mszy u ojców jezuitów, kościół i kolegium dosyć budowne oglądawszy, jechaliśmy do Zalewicz, mil dwie od Bruny, i tam byliśmy na śniadaniu u pana Wolkiesztejna, którego to była majętność, świeżo nabyta od Karła Żerotina za czterykroć sto tysięcy talerów, jako
, które w téjże gospodzie u gospodyni dobrą myśl uczyniło było.
19. Tu królewic jmć przypuścił do siebie owych posłów od Lisowczyków, traktując ich jako tego godni byli. –
Po śniadaniu z Wyszkowa wyjechawszy byliśmy w Brunie na noc, mil trzy wielkich. Przyjmował i podejmował Merodi, Inderlandczyk, pułkownik, - foremnego humoru człowiek. Tam jego było przystawstwo.
20. Wysłuchawszy mszy u ojców jezuitów, kościół i kolegium dosyć budowne oglądawszy, jechaliśmy do Zalewicz, mil dwie od Bruny, i tam byliśmy na śniadaniu u pana Wolkiesztejna, którego to była majętność, świeżo nabyta od Karła Żerotina za cztérykroć sto tysięcy talerów, jako
Skrót tekstu: PacOb
Strona: 20
Tytuł:
Obraz dworów europejskich
Autor:
Stefan Pac
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
opisy podróży
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1624 a 1625
Data wydania (nie wcześniej niż):
1624
Data wydania (nie później niż):
1625
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Józef Kazimierz Plebański
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zygmunt Schletter
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1854
lutuję.
Trafia się często/ gdy koń idąc ucho jedno nastawia/ drugie pokłada/ przemieniając i to i owo/ jakoby w nie robak jaki wleźć miał/ także gdy abo i obie pokłada abo ściska/ abo też i obie naprzód nad zwyczaj noszenia przyrodzonego nastyrcza. To jest znak pewny/ że coś w fantazji swej foremnego uprządł/ abo że ma wolą wierzgać/ abo miotać/ abo też na bok się rzucić/ abo się i z jeźdźcem o ziemię uderzyć (jako z niecnoty uporne i harde szkapska zwykły umieć) abo konia najbliższego uderzyć abo ukąsić. Przeto postrzegszy to/ zarazem nie dać mu czasu do wykonania złości jego/ ale ostrogami
lutuię.
Tráfia się często/ gdy koń idąc vcho iedno nástáwia/ drugie pokłáda/ przemieniáiąc y to y owo/ iákoby w nie robak iáki wleść miał/ tákże gdy ábo y obie pokłáda ábo śćiska/ ábo też y obie naprzod nád zwyczay noszenia przyrodzonego nástyrcza. To iest znák pewny/ że coś w fántázyey swey foremnego vprządł/ ábo że ma wolą wierzgáć/ ábo miotáć/ ábo też ná bok się rzućić/ ábo się y z ieźdźcem o źiemię vderzyć (iáko z niecnoty vporne y hárde szkápská zwykły vmieć) ábo koniá naybliższego vderzyć ábo vkąśić. Przeto postrzegszy to/ zárázem nie dáć mu czásu do wykonánia złośći iego/ ále ostrogámi
Skrót tekstu: DorHip_I
Strona: I
Tytuł:
Hippica to iest o koniach księgi_I
Autor:
Krzysztof Dorohostajski
Drukarnia:
Andrzej Piotrkowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
podręczniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1603
Data wydania (nie wcześniej niż):
1603
Data wydania (nie później niż):
1603
dary A ja się tym kontentować będę myślił o tym/ Iżebym czym osobliwym mógł uczcić na potym. Nie mając żadnej odmiany w takiej szczęśliwości/ Z tym się powtóre oddawam do łaski waszmości. Marcypany oddawać po frantowsku/ Pachołek.
MAjąc pewne rozkazanie od Pana mojego/ Do WM. śliczna Panno/ a coś foremnego Kazał mi WM. oddać/ to co mam na wieku Wierę ma być coś smacznego bo pachnie człowieku/ Waszmości dla uczciwości/ a sobie dla chwały/ Dał kołacz urobić z cukry/ z rozenki/ z migdały. Aptekarze go robili/ piekarze go piekli/ Dwiema oczy wyłupiono/ a czterej się wściekli. Waszmości go
dáry A ia się tym kontentować będę myślił o tym/ Iżebym czym osobliwym mogł vczćić ná potym. Nie máiąc żadney odmiany w takiey sczęśliwośći/ Z tym się powtore oddawam do łaski wászmośći. Márcypany oddáwáć po frántowsku/ Páchołek.
MAiąc pewne roskazánie od Páná moiego/ Do WM. śliczna Pánno/ a coś foremnego Kazał mi WM. oddáć/ to co mam na wieku Wierę ma być coś smácznego bo pachnie człowieku/ Wászmośći dla vczćiwośći/ á sobie dla chwały/ Dał kołacz vrobić z cukry/ z rozenki/ z migdáły. Aptekarze go robili/ piekárze go piekli/ Dwiemá oczy wyłupiono/ á czterey się wśćiekli. Wászmośći go
Skrót tekstu: FraszNow
Strona: A4v
Tytuł:
Fraszki nowe sowizrzałowe
Autor:
Jan z Kijan
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
tak
Data wydania:
1615
Data wydania (nie wcześniej niż):
1615
Data wydania (nie później niż):
1615
