zna, to pono Zna się dobrze i na tym, co nią opuszono. Przyjdzie gdzie indziej szukać szczęścia swego bierki; Gospodyniej mnie trzeba dobrej, nie kuśnierki.” 152 (P). ODPUST, NIE ODPUST, ALE POMSTA
„Skąd idziesz?” — pytam, z rannym potkawszy się człekiem, A jeszcze ukrwawionym wywija nasiekiem. „Z odpustu.” „Cóż ci to w łeb?” „Dawne sobie zwady Wspomniawszy, pobiłem się — odpowie — z sąsiady.” „Pójdzieszże tam drugi raz?” „Trzeba oddać swoje, Byłe mi to zażyło, a pewnie we dwoje.” Nieszczęścieć to,
zna, to pono Zna się dobrze i na tym, co nią opuszono. Przyjdzie gdzie indziej szukać szczęścia swego bierki; Gospodyniej mnie trzeba dobrej, nie kuśnierki.” 152 (P). ODPUST, NIE ODPUST, ALE POMSTA
„Skąd idziesz?” — pytam, z rannym potkawszy się człekiem, A jeszcze ukrwawionym wywija nasiekiem. „Z odpustu.” „Cóż ci to w łeb?” „Dawne sobie zwady Wspomniawszy, pobiłem się — odpowie — z sąsiady.” „Pójdzieszże tam drugi raz?” „Trzeba oddać swoje, Byłe mi to zażyło, a pewnie we dwoje.” Nieszczęścieć to,
Skrót tekstu: PotFrasz1Kuk_II
Strona: 74
Tytuł:
Ogród nie plewiony
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
i olejek święty.
Poć-że się krwią, o mój Panie: Zdroju łaskawy, u którego na dnie,
Pierwej, niż rydel pootwierał źródła, Miłość krynicę żywota wywiodła; Poć-że się krwią, me kochanie: Gruncie tak bujny, że na tobie snadnie Bez żadnej pługów i radeł pomocy Wzeszła obfitość zbawiennych owocy.
O Miłości ukrwawiona: Więźniu niewolny, przykuty za nogę, Który, zrzucając ten ciężar niemiły Nie chcąc się w sercu zmieścić, rwiesz i żyły; O Krwi, Krwi nieprzepłacona: Kosztowny pocie, czemuż ja nie mogę Tych świętych kropel z krwawymi zmazami Osuszyć, omyć wzdychaniem i łzami! DO ŚW. JANA BAPTYSTY
Któż by cię
i olejek święty.
Poć-że się krwią, o mój Panie: Zdroju łaskawy, u którego na dnie,
Pierwej, niż rydel pootwierał źródła, Miłość krynicę żywota wywiodła; Poć-że się krwią, me kochanie: Gruncie tak bujny, że na tobie snadnie Bez żadnej pługów i radeł pomocy Wzeszła obfitość zbawiennych owocy.
O Miłości ukrwawiona: Więźniu niewolny, przykuty za nogę, Który, zrzucając ten ciężar niemiły Nie chcąc się w sercu zmieścić, rwiesz i żyły; O Krwi, Krwi nieprzepłacona: Kosztowny pocie, czemuż ja nie mogę Tych świętych kropel z krwawymi zmazami Osuszyć, omyć wzdychaniem i łzami! DO ŚW. JANA BAPTYSTY
Któż by cię
Skrót tekstu: MorszAUtwKuk
Strona: 220
Tytuł:
Utwory zebrane
Autor:
Jan Andrzej Morsztyn
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1654
Data wydania (nie wcześniej niż):
1654
Data wydania (nie później niż):
1654
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Utwory zebrane
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1971
z Orana, Rynaldowi w myśli swej cicho czynił dzięki, Że go wyzwolił z pracej i z tak wielkiej męki.
XLIX.
Złamawszy drzewo Rynald, koń obraca, który Tak lekki jest, jakby miał skrzydła jakie z pióry, I gdzie najwiętszą gęstwę obaczy i kędy Nacieśniejszy huf, wpada i przerywa rzędy I nakoło Fusbertą ukrwawioną siecze I przecina ją zbroje, pancerze i miecze; Żadne żelazo, żaden blach jej nie hamuje, Wszędzie ostrzem przepada i ciało najduje.
L.
Ale nie na wiele zbrój i blachów trafiała, Na którychby się ostra broń bawić musiała, Więcej pawęz skórzanych i tarczy drzewianych I kaftanów, bawełną gęstą przetykanych; Dla
z Orana, Rynaldowi w myśli swej cicho czynił dzięki, Że go wyzwolił z pracej i z tak wielkiej męki.
XLIX.
Złamawszy drzewo Rynald, koń obraca, który Tak lekki jest, jakby miał skrzydła jakie z pióry, I gdzie najwiętszą gęstwę obaczy i kędy Nacieśniejszy huf, wpada i przerywa rzędy I nakoło Fusbertą ukrwawioną siecze I przecina ją zbroje, pancerze i miecze; Żadne żelazo, żaden blach jej nie hamuje, Wszędzie ostrzem przepada i ciało najduje.
L.
Ale nie na wiele zbrój i blachów trafiała, Na którychby się ostra broń bawić musiała, Więcej pawęz skórzanych i tarczy drzewianych I kaftanów, bawełną gęstą przetykanych; Dla
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_I
Strona: 369
Tytuł:
Orland Szalony, cz. 1
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
głębinę, Tam swoję ma niech dziedzinę; Tam niech mieszka, tam się pieści, Tam pomaga twych boleści, Tam się pięknem niech stanie; Tam się bawi niech corocznie, Tam na wieki niech odpocznie, Proszę Jezu ulubiony, Prośbie mojej uniżonej, Łaskawym się staw Panie. Siódme pozdrowienie twarzy Pana Chrystusowej.
Witaj głowo ukrwawiona, Srogo cierniem uwieńczona, Wszystka zbita, poraniona, Trzciną nawet potłuczona, Twarz od plwocin się bieli. Jak ozdobną cerę traci Ona ślicznej twarz postaci. Jak się mieni, jak blednieje, Od siności aż czernieje, Przed którą drżą anieli. Wszystka czerstwość, moc i siły, Mękom srogim ustąpiły, Ostatek krwie już
głębinę, Tam swoję ma niech dziedzinę; Tam niech mieszka, tam się pieści, Tam pomaga twych boleści, Tam się pięknem niech stanie; Tam się bawi niech corocznie, Tam na wieki niech odpocznie, Proszę Jezu ulubiony, Prośbie mojej uniżonej, Łaskawym się staw Panie. Siódme pozdrowienie twarzy Pana Chrystusowej.
Witaj głowo ukrwawiona, Srogo cierniem uwieńczona, Wszystka zbita, poraniona, Trzciną nawet potłuczona, Twarz od plwocin się bieli. Jak ozdobną cerę traci Ona ślicznej twarz postaci. Jak się mieni, jak blednieje, Od siności aż czernieje, Przed którą drżą anieli. Wszystka czerstwość, moc i siły, Mękom srogim ustąpiły, Ostatek krwie już
Skrót tekstu: KochBerTur
Strona: 60
Tytuł:
Rytm świętego Bernarda
Autor:
Wespazjan Kochowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1668
Data wydania (nie wcześniej niż):
1668
Data wydania (nie później niż):
1668
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pisma wierszem i prozą
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Kazimierz Józef Turowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Biblioteka Polska
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1859
i u wielkiej grzywy Podnosił straszne i kosmate kłęby. A skoro tylko onę damę zoczył, Zaraz jak strzała do niebogi skoczył. 64
Oczy mu szczyrym płomieniem pałają, Jaszczurczym jadem kieł ma napojony,
W dzikiej paszczęce tygryse mieszkają, Wściekłym brzuch wielki sokiem wytuczony. Od jego ryku skały się padają. Pazury ostre i pysk ukrwawiony — Nie tak swym wzrokiem bazyliszek srogi Okrutny — jak ten straszne ma ożogi. 65
Przebog! co czynisz, o brzydkie straszydło Na co tak śliczną dziewkę prześladujesz? Wstań, Herkulesie, a zastaw nań sidło, Czy wielowładnym już się być nie czujesz? Wbij w zakrwawioną paszczękę wędzidło! Lecz — jako widzę —
i u wielkiej grzywy Podnosił straszne i kosmate kłęby. A skoro tylko onę damę zoczył, Zaraz jak strzała do niebogi skoczył. 64
Oczy mu szczyrym płomieniem pałają, Jaszczurczym jadem kieł ma napojony,
W dzikiej paszczęce tygryse mieszkają, Wściekłym brzuch wielki sokiem wytuczony. Od jego ryku skały się padają. Pazury ostre i pysk ukrwawiony — Nie tak swym wzrokiem bazyliszek srogi Okrutny — jak ten straszne ma ożogi. 65
Przebog! co czynisz, o brzydkie straszydło Na co tak śliczną dziewkę prześladujesz? Wstań, Herkulesie, a zastaw nań sidło, Czy wielowładnym już się być nie czujesz? Wbij w zakrwawioną paszczekę wędzidło! Lecz — jako widzę —
Skrót tekstu: LubSPir
Strona: 25
Tytuł:
Piram i Tyzbe
Autor:
Stanisław Herakliusz Lubomirski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1660 a 1702
Data wydania (nie wcześniej niż):
1660
Data wydania (nie później niż):
1702
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Roman Pollak
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Poznań
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Księgarnia św. Wojciecha
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1929
.
W piętnaście dni nawięcej miał Rugier nawiedzić Do Montalby lub jeszcze i ten czas uprzedzić; Tak upewnił i tak chciał, aby powiedała, Gdy się do Bradamanty Hipalka wracała. Ale tej przygody tkwią w oczach nieszczęśliwe, Wie, iż na każdem miejscu strzały nieleniwe Na ludzki naród zwykły wysyłać i onych Naczęściej zażywają w wojnach ukrwawionych. PIEŚŃ XXX.
LXXXII.
„Niestetyż - mówi - tak to upór głupi w tobie: Tych czcisz, którzy krew twą lać za cześć kładą sobie; Tem zaś boleści dajesz śmiertelnej przyczyny, Co w ich oczach wdzięczniejszy nie jest nad cię inny. Kogobyś miał miłować, Rugierze kochany, Temu przykre
.
W piętnaście dni nawięcej miał Rugier nawiedzić Do Montalby lub jeszcze i ten czas uprzedzić; Tak upewnił i tak chciał, aby powiedała, Gdy się do Bradamanty Hipalka wracała. Ale tej przygody tkwią w oczach nieszczęśliwe, Wie, iż na każdem miejscu strzały nieleniwe Na ludzki naród zwykły wysyłać i onych Naczęściej zażywają w wojnach ukrwawionych. PIEŚŃ XXX.
LXXXII.
„Niestetyż - mówi - tak to upór głupi w tobie: Tych czcisz, którzy krew twą lać za cześć kładą sobie; Tem zaś boleści dajesz śmiertelnej przyczyny, Co w ich oczach wdzięczniejszy nie jest nad cię iny. Kogobyś miał miłować, Rugierze kochany, Temu przykre
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_II
Strona: 423
Tytuł:
Orland szalony, cz. 2
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
samego, Ani ja wiecznych pociech zażyć mogę z tobą, Ani cię tu na ziemi mam, jak przedtem, z sobą. II.
XC.
Samem bez ciebie został, niestetyż, i rzeczy Tej nie widzę, cobych ją już miał mieć na pieczy. Lecz jeślim ci obok stał w wojnach ukrwawionych, Czemuż nie mam w pociechach być też nieskończonych? Garść to błota, co duszę zamyka, sprawuje, Iż mi śladu twych broni stóp, nie ukazuje, A słusznie, kto frasunku z kijem zażył ciężkiego, Ma też być ucześnikiem i radości jego.
XCI.
Ty zysk stąd masz, a ja zaś
samego, Ani ja wiecznych pociech zażyć mogę z tobą, Ani cię tu na ziemi mam, jak przedtem, z sobą. II.
XC.
Samem bez ciebie został, niestetyż, i rzeczy Tej nie widzę, cobych ją już miał mieć na pieczy. Lecz jeślim ci obok stał w wojnach ukrwawionych, Czemuż nie mam w pociechach być też nieskończonych? Garść to błota, co duszę zamyka, sprawuje, Iż mi śladu twych broni stóp, nie ukazuje, A słusznie, kto frasunku z kiem zażył ciężkiego, Ma też być ucześnikiem i radości jego.
XCI.
Ty zysk stąd masz, a ja zaś
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_III
Strona: 302
Tytuł:
Orland szalony, cz. 3
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
mam dość w łasce waszej obietnice. Mnie ręki/ na to dziwo nie zda się podnosić: Morskich w tej mierze bogów przynależy prosić. Stała basza wysoka: na wierzchu wydanym/ Miejsce/ a smaczne miejsce/ nawom ukneszanym. Tam wstąpiwszy/ po brzegu dobytek nie żywy Ujźrzą: serca się krają. szkodnik niecnotliwy Z ukrwawioną paszczęką/ sierć zjuszył po sobie. Z tamtąd Peleus k morskim brzegom ręce obie Do modrawej Psamaty złożył; by przystała Gwałt okrutny poskromić/ a ich ratowała: Na prośbę Eacidy nic nie uczyniła; Aż mu winę małżonka terys przeprawiła. Wilk jednak od bydlęcej krwie nie zawściągniony. Dobytek wzbyt szamotał/ srodze zajuszony:
mam dość w łásce wászey obietnice. Mnie ręki/ ná to dźiwo nie zda się podnośić: Morskich w tey mierze bogow przynależy prośić. Stałá bászá wysoka: ná wierzchu wydánym/ Mieysce/ á smáczne mieysce/ nawom vkneszánym̃. Tám̃ wstąpiwszy/ po brzegu dobytek nie żywy Vyźrzą: sercá się kráią. szkodnik niecnotliwy Z vkrwáwioną pászczeką/ śierć ziuszył po sobie. Z támtąd Peleus k morskim brzegom ręce obie Do modráwey Psámaty złożył; by przystáłá Gwałt okrutny poskromić/ á ich rátowáłá: Ná prośbę AEácidy nic nie vczyniłá; Aż mu winę małżonká terys przepráwiłá. Wilk iednák od bydlęcey krwie nie zawśćiągniony. Dobytek wzbyt számotał/ srodze záiuszony:
Skrót tekstu: OvŻebrMet
Strona: 280
Tytuł:
Metamorphoseon
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Jakub Żebrowski
Drukarnia:
Franciszek Cezary
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1636
Data wydania (nie wcześniej niż):
1636
Data wydania (nie później niż):
1636
zdradzili Wężem na łonie piastował bezpiecznie Co mię śmiertelnym żądłem ukąsili To rzekł, trzymając o buncie statecznie I dziwując się, że gdy wszyscy byli Z Cezara strony; z tamtemi jak w kojcu Decimus Brutus zrzekł się przeciw Ojcu. CLXXVII. Tak zajątrzone do msty animusze Gdy już już tylko swej czekają pory Ktoś z gipsu obraz ukrwawiony w jusze Na katafalku podniesie do góry I obraca go w onej zawierusze Ran pokazując komput w ciele spory Ze ich dwadzieścia i trzy zliczy smutnie Drugie w twarz samę zadane okrutnie. CLXXVIII. Na widok straszny srogi i żałobny Wszytko Pospólstwo niewymownie stęknie I gdzie popełnion uczynek tak sprosny Na gwałt na zemstę we dzwonek zabrzęknie Zapali Zamek
zdradźili Wężem na łonie piastował bespiecznie Co mię śmiertelnym żądłem ukąśili To rzekł, trzymaiąc ó bunćie statecznie I dźiwuiąc śię, że gdy wszyscy byli Z Caezara strony; z tamtemi iak w koycu Decimus Brutus zrzekł śię przećiw Oycu. CLXXVII. Tak zaiątrzone do msty animusze Gdy iuz iuz tylko swey czekaią pory Ktoś z gipsu obraz ukrwawiony w iusze Na katafalku podnieśie do gory I obraca go w oney zawierusze Ran pokazuiąc komput w ćiele spory Ze ich dwadźieśćia y trzy zliczy smutnie Drugie w twarz samę zadane okrutnie. CLXXVIII. Na widok straszny srogi y żałobny Wszytko Pospolstwo niewymownie stęknie I gdzie popełnion uczynek tak sprosny Na gwałt na zemstę we dzwonek zabrzęknie Zapali Zamek
Skrót tekstu: ChrośKon
Strona: 47
Tytuł:
Pharsaliej... kontynuacja
Autor:
Wojciech Stanisław Chrościński
Drukarnia:
Klasztor Oliwski
Miejsce wydania:
Oliwa
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1693
Data wydania (nie wcześniej niż):
1693
Data wydania (nie później niż):
1693
w zimę okropną która list obrywa Zlasów, a zimnym mrozem wszystkie rzeczy zwiera: I które śmierć niosący kwiat ziołko otwiera, Albo jad w wycisnionym Korzonku zamyka, I co może zaszkodzić, wszystkiego się tyka. Jedne Atos Emoński sprowadza jej zioła Drugie Pindus, te wgórach Pangeowych z goła Z młodu jeszcze pożęto sierpem ukrwawionym. Te zebrąno pod nurtem Tygra niezbrodzonym. Te nad bystrym Dunajem, te zaś perłoródny Hydasp rodzi, w gorącym kraju zawsze chłodny. I Betis który imię swej nadaje ziemi, Jeziorem się z morzami łącząc Hiszpańskiemi. Jedne zioła na samym wschodzie słońca cięte. Drugie podczas okropnej nocy sierpem żęte, Te czarownym paznokciem kwiaty uszczyknione
w źimę okropną ktorá list obrywa Zlásow, á źimnym mrozęm wszystkie rżecży zwiera: I ktore smierć niosący kwiát źiołko otwiera, Albo iad w wyćisńionym Korzonku zámyka, I co moze zászkodźić, wszystkiego się tyka. Jedne Athos AEmoński sprowadza iey źiołá Drugie Pindus, te wgorách Pángeowych z gołá Z młodu ieszcże pożęto sierpem ukrwáwionym. Te zebrąno pod nurtęm Tygrá niezbrodzonym. Te nád bystrym Dunáięm, te záś perłorodny Hydasp rodźi, w gorącym kráiu zawsze chłodny. I Betis ktory imię swey nádáie źięmi, Jeźiorem się z morzámi łącżąc Hiszpáńskięmi. Iedne źiołá ná sámym wschodźie słońcá cięte. Drugie podcżás okropney nocy sierpęm żęte, Te czárownym páznokcięm kwiáty uszczykńione
Skrót tekstu: SenBardzTrag
Strona: 106
Tytuł:
Smutne Starożytności Teatrum, to jest Tragediae Seneki rzymskiego
Autor:
Seneka
Tłumacz:
Jan Alan Bardziński
Drukarnia:
Jan Christian Laurer
Miejsce wydania:
Toruń
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1696
Data wydania (nie wcześniej niż):
1696
Data wydania (nie później niż):
1696
