; albo też koło Nieszporów na przechadzkę wychodzą: nieszporne nabożeństwo wzgardzają: na takich miejscach bywają/ gdzie nie Bogu/ ale Bachusowi służąc na pijatyce/ na tańcach i kosterstwie czas marnie trawią; a gdy ich Słudzy Boży upominają/ aby w Niedzielę do Kościoła z chucią i radością chodzili i z Dawidem Z. mówili: Weselę się z tego/ że mi powiedziano: do domu Pańskiego pójdziemy: tedy oni z napomnienia Kaznodziejskiego szydzą z onymi Niezbożnikami do Księdza mówiąc: Gdybyście nam Księże po beczce piwa dobrego jednę po drugiej do Kościoła stawiać kazali/ i nas na nie zapraszali: radzibyśmy przychodzili/ i nie długobyśmy się prosić dali
; álbo też koło Nieszporow ná przechadzkę wychodzą: nieszporne nabożeństwo wzgardzáją: ná tákich mieyscách bywáją/ gdźie nie Bogu/ ále Bacchusowi służąc ná pijátyce/ ná táńcách y kosterstwie czás márnie trawią; á gdy ich Słudzy Boży upomináją/ áby w Niedźielę do Kośćiołá z chućią y rádośćią chodźili y z Dáwidem S. mowili: Weselę śię z tego/ że mi powiedźiano: do domu Páńskiego poydźiemy: tedy oni z nápomnienia Káznodźieyskiego szydzą z onymi Niezbożnikámi do Kśiędzá mowiąc: Gdybyśćie nam Kśięże po beczce piwá dobrego jednę po drugiey do Kośćiołá stáwiáć kazáli/ y nas ná nie zápraszáli: rádźibysmy przychodźili/ y nie długobysmy śię prośić dáli
Skrót tekstu: GdacKon
Strona: 16.
Tytuł:
Dyszkursu o pijaństwie kontynuacja
Autor:
Adam Gdacjusz
Drukarnia:
Jan Krzysztof Jakub
Miejsce wydania:
Brzeg
Region:
Śląsk
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
o mnie niedba, gdy o rodzonego naszego niedba, do chorego ocięśnie się jakoś wyprawuje: mansit in eodem loco duobus diebus. Otoż Panie twoja zabawność, aż w-tym Łazarz umarł: Lazarus mortuus est. I przydaje Chrystus, Et gaudeo propter vos, vt credatis, quoniam non eram ibi. I weselę się dla was, abyście uwierzyli, ponieważem ja tam nie był. 3. CO TO JEST, że Pan nasz niechciał, być przy śmierci Łazarzowej? Pewna to, że Pan nasz, nie bał się ani umarłych, ani konających. Mogłoby się to mówić, że myślał Pan: nierychłożby się to
o mnie niedba, gdy o rodzonego nászego niedba, do chorego oćięśnie się iákoś wypráwuie: mansit in eodem loco duobus diebus. Otoż Pánie twoiá zábáwność, áż w-tym Łázarz vmárł: Lazarus mortuus est. I przydáie Christus, Et gaudeo propter vos, vt credatis, quoniam non eram ibi. I weselę się dla was, ábyśćie vwierzyli, ponieważem ia tám nie był. 3. CO TO IEST, że Pan nász niechćiał, bydź przy śmierći Łázárzowey? Pewna to, że Pan nász, nie bał się áni vmarłych, áni konáiących. Mogłoby się to mowić, że myślał Pan: nierychłożby się to
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 16
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
Venite benedicti Seculares, wnidźcie błogosławieni świetcy. 8. Dnia dzisiejszego to jest pierwszego Maja, odprawuje się Święto Najświętszej Panny de Gaudio, jakoby Wesela i radości, w-Bononij. O causa nostrae laetitiae, O przyczyno naszej radości Bogarodzico Panno, spraw to, abyśmy wszyscy, na tym świecie głosu Pańskiego słuchając, onym się weselili, a potym przy skonaniu naszym usłyszeli głos: Venite benedicti, Podźcie błogosławieni, Amen. NA NIEDZ: II. PO WIELKIEJ NOCY. KAZANIE III. KAZANIE TRZECIE NA NIEDZIELĘ WTÓRĄ PO WIELKIEJ NOCY.
Et cognosco meas. I poznawam owce moje. Ioan. 10. Na służbie Bożej ludzie odmieniają się. Wielka Polska
Venite benedicti Seculares, wnidźcie błogosłáwieni świetcy. 8. Dniá dźiśieyszego to iest pierwszego Maiá, odpráwuie się Swięto Nayświętszey Pánny de Gaudio, iákoby Wesela i rádośći, w-Bononiy. O causa nostrae laetitiae, O przyczyno nászey rádośći Bogárodźico Pánno, spraw to, ábyśmy wszyscy, ná tym świećie głosu Páńskiego słucháiąc, onym się weselili, á potym przy zkonániu nászym vsłyszeli głos: Venite benedicti, Podźćie błogosłáwieni, Amen. NA NIEDZ: II. PO WIELKIEY NOCY. KAZANIE III. KAZANIE TRZECIE NA NIEDZIELĘ WTORĄ PO WIELKIEY NOCY.
Et cognosco meas. I poznawam owce moie. Ioan. 10. Ná służbie Bożey ludźie odmieniáią się. WIelga Polská
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 50
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
daję dowodną sprawę: Ignorantiam ipsorum intelligens. To wam jakieś wątpliwości, i zatrudnienie czyni. Oto wam się z-tego tak sprawuję, secundùm illorum dubitationem respondit. i zarazem zwolennicy Pańscy, umilkli, na odpowiedzi Pańskiej przestali, o więcej się nie pytali. Lepiej uprzedzać zarzuty. 2. MUNDUS GAUDEBIT. ŚWIAT BĘDŹIE SIĘ WESELIŁ. Opowiada Pan: wiecie co po moim odeszciu będzie, cały świat śmiać się będzie i weselić, a wy niebożęta płakać będziecie, jednakże smutek wasz obróci się w-wesele. Jest to dzisiejsza Ewangelia, w-której się opisuje połóg, raczej już i krzciny, a Arcybiskup Konstantynopolitański mieni dziecię. Post tristitiam gaudium
dáię dowodną spráwę: Ignorantiam ipsorum intelligens. To wam iákieś wątpliwośći, i zátrudnienie czyni. Oto wam się z-tego ták spráwuię, secundùm illorum dubitationem respondit. i zárázem zwolennicy Páńscy, umilkli, ná odpowiedźi Páńskiey przestáli, o więcey się nie pytáli. Lepiey uprzedzáć zárzuty. 2. MUNDUS GAUDEBIT. SWIAT BĘDŹIE SIĘ WESELIŁ. Opowiáda Pan: wiećie co po moim odeszćiu będźie, cáły świát śmiać się będźie i weselić, á wy niebożętá płákáć będźiećie, iednákże smutek wász obroći się w-wesele. Iest to dźiśieysza Ewángelyia, w-ktorey się opisuie połog, ráczey iuż i krzćiny, á Arcybiskup Konstántynopolitáński mieni dźiećię. Post tristitiam gaudium
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 91
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
a nie wie sam jako, zostaje.
LIII.
Ale chocia go miłość zaraz osidliła, Mało u niego płaczem królewna sprawiła; One łzy, ona żałość nic jej nie pomogła, Chocia nad nią smętniejsza żadna być nie mogła. Bo acz się jej z żałością przyszło z swemi dzielić, Tusząc pewnie, że wrychle miała się weselić, Umyślił ją z sobą wziąć i na koń ją wsadził I w przedsięwziętą drogę z sobą ją prowadził.
LIV.
Wszytkich, co z nią z Granaty beli wyjechali, Co się z nią i z niem dalej jechać napierali, Odprawuje ochmistrze, żegna stare panie, Mówiąc, że jej za wszystko towarzystwo stanie. „
a nie wie sam jako, zostaje.
LIII.
Ale chocia go miłość zaraz osidliła, Mało u niego płaczem królewna sprawiła; One łzy, ona żałość nic jej nie pomogła, Chocia nad nię smętniejsza żadna być nie mogła. Bo acz się jej z żałością przyszło z swemi dzielić, Tusząc pewnie, że wrychle miała się weselić, Umyślił ją z sobą wziąć i na koń ją wsadził I w przedsięwziętą drogę z sobą ją prowadził.
LIV.
Wszytkich, co z nią z Granaty beli wyjechali, Co się z nią i z niem dalej jechać napierali, Odprawuje ochmistrze, żegna stare panie, Mówiąc, że jej za wszystko towarzystwo stanie. „
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_I
Strona: 308
Tytuł:
Orland Szalony, cz. 1
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
daleko Memfim) pogrzebiona będąc. A twierdzą to Egipcjanie, jako pisze Diodorus, o czym też ledwie nie wszyscy Poetowie świadczą, że taż Isis wynalazła była lekarstwa na rozmaite choroby, i tak nauce lekarskiej pożyteczną się też stała. Zaczym też wierzono, i rozumiano o niej, że przeniesiona będąc w liczbę Bogów, weseli się z tego, gdy widzi między ludźmi gospodarstwo i porządek: wierzono ktemu, że się zabawiała ratowaniem zdrowia ludzkiego, i że chorych też i przez sen uzdrawiała, i ratowała, zwłaszcza jeśli je upatrzyła być godnymi. Drugich też przez sen przestrzegała: a którzy przestróg się jej trzymali, nad spodziewanie byli uzdrawiani, chociażby też
dáleko Memphim) pogrzebiona będąc. A twierdzą to AEgiptcyánie, iáko pisze Diodorus, o czym też ledwie nie wszyscy Poetowie świadczą, żę taż Isis wynálázłá byłá lekárstwá ná rozmáite choroby, y tak náuce lekárskiey pożyteczną się też sstałá. Záczym też wierzono, y rozumiano o niey, że przenieśiona będąc w liczbę Bogow, weseli się z tego, gdy widźi między ludźmi gospodárstwo y porządek: wierzono ktemu, że się zabáwiałá rátowániem zdrowia ludzkiego, y że chorych też y przez sen vzdrawiała, y ratowáłá, zwłaszczá iesli ie vpátrzyłá bydź godnymi. Drugich też przez sen przestrzegáłá: á ktorzy przestrog się iey trzymáli, nád spodźiewánie byli vzdrawiáni, choćiażby też
Skrót tekstu: OvOtwWPrzem
Strona: 44
Tytuł:
Księgi Metamorphoseon
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Walerian Otwinowski
Drukarnia:
Andrzej Piotrkowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1638
Data wydania (nie wcześniej niż):
1638
Data wydania (nie później niż):
1638
końce. Dni – godzina, miesiące – zbiegły dzień pożera, we dwanaście stary rok miesięcy umiera; ten się kończy – miesiące godzinami giną i znowu nowym biegiem śliskie czasy płyną. Przeto proszę, mym troskom użycz nieco zwłoki, że się z czasem uskarżę na górne wyroki. Nie proszę czasu na to, bym się weseliła, bo i miejsce, i sprawa śmiechów zabroniła. Ja tylko żądam czasu na łez wylewanie, i w nich abym tonęła – wszytko me staranie. Płyńcież, źrzódła łez gorzkich, przez źrzeniczną skałę! Bijcie, ręce, okrutnie piersi skamieniałe! Przemieniajcie me lice w rozłożyste zdroje! Czas uchodzi, karzcie się
końce. Dni – godzina, miesiące – zbiegły dzień pożera, we dwanaście stary rok miesięcy umiera; ten się kończy – miesiące godzinami giną i znowu nowym biegiem śliskie czasy płyną. Przeto proszę, mym troskom użycz nieco zwłoki, że się z czasem uskarżę na górne wyroki. Nie proszę czasu na to, bym się weseliła, bo i miejsce, i sprawa śmiechów zabroniła. Ja tylko żądam czasu na łez wylewanie, i w nich abym tonęła – wszytko me staranie. Płyńcież, źrzódła łez gorzkich, przez źrzeniczną skałę! Bijcie, ręce, okrutnie piersi skamieniałe! Przemieniajcie me lice w rozłożyste zdroje! Czas uchodzi, karzcie się
Skrót tekstu: HugLacPrag
Strona: 65
Tytuł:
Pobożne pragnienia
Autor:
Herman Hugon
Tłumacz:
Aleksander Teodor Lacki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1673
Data wydania (nie wcześniej niż):
1673
Data wydania (nie później niż):
1673
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Krzysztof Mrowcewicz
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
"Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1997
: Uczciwością jedni drugich uprzedzając. 11. W pracy nie leniwi: Duchem pałający: PAnie służący. 12. W nadziejej się weselący: W ucisku cierpliwi: W modlitwie ustawiczni. 13. Potrzebam świętych udzielający: Gościnności naśladujący. 14. Dobrorzeczcie tym/ którzy was prześladują: Dobrorzeczcie/ a nie przeklinajcie. 15. Weselcie się z weselącymi; a płaczcie z płaczącymi. 16. Bądźcie miedzy sobą jednomyślni/ wysoko o sobie nie rozumiejąc/ ale się do niskich nakłaniając. 17. NIe bądźcie i mądrymi sami u siebie. Żadnemu złym za złe nie oddawajcie: obmyślawając to co jest uczciwego przed wszystkimi ludźmi. 18. Jeśli można/ ile z
: Ucżćiwośćią jedni drugich uprzedzájąc. 11. W pracy nie leniwi: Duchem pałájący: PAnie służący. 12. W nádźiejey śię weselący: W ućisku ćierpliwi: W modlitwie ustáwicżni. 13. Potrzebam świętych udźielájący: Gośćinnośći náśládujący. 14. Dobrorzecżćie tym/ ktorzy was prześládują: Dobrorzecżćie/ á nie przeklinajćie. 15. Weselćie śię z weselącymi; á płácżćie z płácżącymi. 16. Bądźćie miedzy sobą jednomyślni/ wysoko o sobie nie rozumiejąc/ ále śię do niskich nákłaniájąc. 17. NIe bądźćie y mądrymi sámi u siebie. Zadnemu złym zá złe nie oddawajćie: obmyślawájąc to co jest ucżćiwego przed wszystkimi ludźmi. 18. Jesli można/ ile z
Skrót tekstu: BG_Rz
Strona: 171
Tytuł:
Biblia Gdańska, List do Rzymian
Autor:
św. Paweł
Tłumacz:
Daniel Mikołajewski
Drukarnia:
Andreas Hünefeld
Miejsce wydania:
Gdańsk
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
Biblia
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1632
Data wydania (nie wcześniej niż):
1632
Data wydania (nie później niż):
1632
nas do chwały Bożej. 8. Bo powiadam; Iż JEzus CHrystus był sługą obrzezki dla prawdy Bożej/ aby potwirdził obietnic Ojcom uczynionych. 9. A Poganie żeby za miłosierdzie chwalili Boga/ jako napisano: Dla tego będę cię wysławiał między Pogany/ i Imieniowi twemu śpiewać będę. 10. I zasię mówi: Weselcie się Poganie z ludem jego. 11. I zasię; Chwalcie PAna wszyscy Poganie a wysławiajcie go wszyscy ludzie. 12. I zasię Izajasz mówi; Będzie korzeń Jessego/ a który powstanie aby panował nad Pogany/ w nim Poganie nadzieję pokładać będą. 13. A Bóg nadzieję niech was napełni wszelaką radością i pokojem w wierze
nas do chwały Bożey. 8. Bo powiádam; Iż JEzus CHrystus był sługą obrzezki dla prawdy Bożey/ áby potwirdźił obietnic Ojcom ucżynionych. 9. A Pogánie żeby zá miłośierdźie chwalili Bogá/ jáko nápisano: Dla tego będę ćię wysławiał między Pogány/ y Imieniowi twemu śpiewáć będę. 10. Y zásię mowi: Weselćie śię Pogánie z ludem jego. 11. Y zásię; Chwalćie PAná wszyscy Pogánie á wysławiajćie go wszyscy ludźie. 12. Y zásię Izájasz mowi; Będźie korzeń Jessego/ á ktory powstánie áby pánował nád Pogány/ w nim Pogánie nadźieję pokładáć będą. 13. A Bog nádźieję niech was nápełni wszeláką rádośćią y pokojem w wierze
Skrót tekstu: BG_Rz
Strona: 173
Tytuł:
Biblia Gdańska, List do Rzymian
Autor:
św. Paweł
Tłumacz:
Daniel Mikołajewski
Drukarnia:
Andreas Hünefeld
Miejsce wydania:
Gdańsk
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
Biblia
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1632
Data wydania (nie wcześniej niż):
1632
Data wydania (nie później niż):
1632
świata w piersiach ludzkich, twoje cnoty druży (Nie będzie ich na ziemi żadnego terminu), Zbiegłyśmy na to miejsce, pięknej Hanny synu. Patrzcie z nieba, rodzicy, i jeśli bez grzechu
Rzecz się godzi, przybądźcie do naszego cechu. Raczcie z nami wesołe swoje chęci dzielić, Wam najpierwej należy w synu się weselić. Ale żeście już w niebie, gdy rzeczemy prościej, Odpuśćcie, a cieszcie się z nami bez zazdrości; Bo jeśli niebo z ziemie wszytkie cnoty zbierze, Komuż miesiąc i słońce zostanie na sferze? Co wiosna w roku, co maj w miesięcy dwunastu, Co piękna perła złotu, co forteca miastu, Co
świata w piersiach ludzkich, twoje cnoty druży (Nie będzie ich na ziemi żadnego terminu), Zbiegłyśmy na to miejsce, pięknej Hanny synu. Patrzcie z nieba, rodzicy, i jeśli bez grzechu
Rzecz się godzi, przybądźcie do naszego cechu. Raczcie z nami wesołe swoje chęci dzielić, Wam najpierwej należy w synu się weselić. Ale żeście już w niebie, gdy rzeczemy prościej, Odpuśćcie, a cieszcie się z nami bez zazdrości; Bo jeśli niebo z ziemie wszytkie cnoty zbierze, Komuż miesiąc i słońce zostanie na sferze? Co wiosna w roku, co maj w miesięcy dwunastu, Co piękna perła złotu, co forteca miastu, Co
Skrót tekstu: PotSielKuk_I
Strona: 112
Tytuł:
Sielanka
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
sielanki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1676
Data wydania (nie wcześniej niż):
1676
Data wydania (nie później niż):
1676
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
