ukradnę. Teraz niż zbiegę/ W tym cię przestrzegę Szczerze nieobłudnie Iże potrzeba Wenerze chleba Bo bez niego schudnie. Księgi Trzecie. Pieśń IX. Znikoma uciecha Snu lubego.
A Weśniesz to/ czy na jawi? Ten mię widok luby bawi. Czy przez jakie zachwycenie? Patrzę na śliczne stworzenie.
Niewiem sami i Anieli By tej postaci być mieli I HELENA chwalna strasznie/ Przed jej Cerą pewnie zgaśnie.
Twarz białością śnieg przechodzi/ Wniej rumienice środkiem brodzi. Korale tę farbę mają/ Gdysie z perłą pomieszają.
Płeć nadobna/ oczy wdzięczne Jak w pełni światło miesięczne/ Brwi tej co kruk są czarności/ A ząbki z słoniowej kości
vkrádnę. Teraz niż zbiegę/ W tym ćię przestrzegę Szczerze nieobłudnie Iże potrzebá Wenerze chlebá Bo bez niego zchudnie. Kśięgi Trzećie. PIESN IX. Znikoma vćiechá Snu lubego.
A Weśniesz to/ czy ná iáwi? Ten mię widok luby báwi. Cży przez iákie záchwycenie? Pátrzę ná śliczne stworzenie.
Niewiem sámi y Anyeli By tey postaći bydź mieli Y HELENA chwalna strásznie/ Przed iey Cerą pewnie zgáśnie.
Twarz białośćią śnieg przechodźi/ Wniey rumienice środkiem brodźi. Korale tę fárbę máią/ Gdysie z perłą pomięszáią.
Płeć nadobna/ oczy wdźięczne Iák w pełni świátło mieśięczne/ Brwi tey co kruk są czarnośći/ A ząbki z słoniowey kośći
Skrót tekstu: KochProżnLir
Strona: 161
Tytuł:
Liryka polskie
Autor:
Wespazjan Kochowski
Drukarnia:
Wojciech Górecki
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1674
Data wydania (nie wcześniej niż):
1674
Data wydania (nie później niż):
1674
wnieśli, Grzeszą: szkoda po dobrym pociasować cieśli. Jako też na sądnym dniu pozna swoje owce Pasterz on, obleczone w szatańskie pokrowce? Odejdźcie precz, nie znam was, tak je będzie dzielił: Ciebiem ja czarno stworzył, a któż cię wybielił? Ciebie biało, któż upstrzył onę skórkę piękną, Że się ledwie anieli święci nie przelękną? Kto na cię tak wszetecznej gadziny naciska, Ten cię też słusznym prawem z niej niechaj wyiska. Co w sercu, to na gębie; tak plugawe gady, Cudzych włosów na głowie brzydkie maszkarady Miejsca u mnie nie mają, niech jak swoje garnie, Odejdźcie precz, nie znam was, czart do
wnieśli, Grzeszą: szkoda po dobrym pociasować cieśli. Jako też na sądnym dniu pozna swoje owce Pasterz on, obleczone w szatańskie pokrowce? Odejdźcie precz, nie znam was, tak je będzie dzielił: Ciebiem ja czarno stworzył, a któż cię wybielił? Ciebie biało, któż upstrzył onę skórkę piękną, Że się ledwie anieli święci nie przelękną? Kto na cię tak wszetecznej gadziny naciska, Ten cię też słusznym prawem z niej niechaj wyiska. Co w sercu, to na gębie; tak plugawe gady, Cudzych włosów na głowie brzydkie maszkarady Miejsca u mnie nie mają, niech jak swoje garnie, Odejdźcie precz, nie znam was, czart do
Skrót tekstu: PotFrasz4Kuk_I
Strona: 389
Tytuł:
Fraszki albo Sprawy, Powieści i Trefunki.
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1669
Data wydania (nie wcześniej niż):
1669
Data wydania (nie później niż):
1669
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
iż drzewo z drzewem spuszczono jest/ wolno okrzścić i contiguam na nazwać/ ciepło i w tej bywa. A tak zszećszy się/ wedle zwyczaju zaczęli nabożeństwo w kupie wszyscy Ojcowie odprawować; A w wielkiej Cerkwi tymże sposobem zapaliwszy świce pokadziwszy/ lubo sami święci którzy w niej odpoczywają/ lubo oni wirzchnich Pałaców Twórce asystentowie Anieli; swoje kontinuowali modły. Ci Naświętszej Pannie poczęli pieśni Anielskie/ owi tąż melodią wychwalną nad niebiosa i siebie wywyższają/ wynieśoną. Ci krzykną radośnie: Chwalcie Pana na Niebie: owi/ chwalcie Pana i na ziemi: ci pokłonem do ziemie Majestwat Boży adorują/ owi patrzać na istność jego trzeświętą nie mogąc; skrydłami
iż drzewo z drzewem spuszczono iest/ wolno okrzsćić y contiguam na názwáć/ ciepło y w tey bywa. A ták zszećszy się/ wedle zwyczáiu záczęli nabożenstwo w kupie wszyscy Oycowie odpráwowáć; A w wielkiey Cerkwi tymże sposobem zápaliwszy swice pokádźiwszy/ lubo sámi święći ktorzy w niey odpoczywáią/ lubo oni wirzchnich Páłacow Tworce assistentowie Anyeli; swoie continuowáli modły. Ci Náświętszey Pánnie poczęli pieśni Anyelskie/ owi tąż melodią wychwalną nád niebiosá y śiebie wywyszszáią/ wynieśoną. Ci krzykną rádośnie: Chwalćie Páná ná Niebie: owi/ chwalcie Páná y ná źiemi: ći pokłonem do źiemie Máiestwat Boży ádoruią/ owi pátrzáć ná istność iego trzeświętą nie mogąc; skrydłámi
Skrót tekstu: KalCuda
Strona: 139.
Tytuł:
Teratourgema lubo cuda
Autor:
Atanazy Kalnofojski
Drukarnia:
Drukarnia Kijowopieczerska
Miejsce wydania:
Kijów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
relacje
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1638
Data wydania (nie wcześniej niż):
1638
Data wydania (nie później niż):
1638
stworzenie dziwne. Skąd mi ta łaska przyszła? skąd mię to potkało, że Bożym Synem będąc, wziąłeś ze mnie ciało? Czym tego kiedy godna? czym to zasłużyła, żebym Bogarodzicą, Matką Bożą była? Twoja niewysłowiona ręka, moc i siła, Twa łaska z niegodnej mnie godną uczyniła. II. ANIELI
Dantem sceptra pari cum Patre gloria
Któryś jest równowłajcą w niebie z Ojcem Twoim, który napełniasz miejsca wszystkie Bóstwem swoim, Ciebie, różnego od nas, ludziom podobnego, acz w dziecięcej postaci, znamy Boga swego. Radujcie się po wszystkiej ziemi narodowie, że, czego starożytni nie mogli przodkowie wyprosić i wypłakać gorącemi łzami,
stworzenie dziwne. Skąd mi ta łaska przyszła? skąd mię to potkało, że Bożym Synem będąc, wziąłeś ze mnie ciało? Czym tego kiedy godna? czym to zasłużyła, żebym Bogarodzicą, Matką Bożą była? Twoja niewysłowiona ręka, moc i siła, Twa łaska z niegodnej mnie godną uczyniła. II. ANIELI
Dantem sceptra pari cum Patre gloria
Któryś jest równowłajcą w niebie z Ojcem Twoim, który napełniasz miejsca wszystkie Bóstwem swoim, Ciebie, różnego od nas, ludziom podobnego, acz w dziecięcej postaci, znamy Boga swego. Radujcie się po wszystkiej ziemi narodowie, że, czego starożytni nie mogli przodkowie wyprosić i wypłakać gorącemi łzami,
Skrót tekstu: GrochWirydarz
Strona: 28
Tytuł:
Wirydarz abo kwiatki rymów duchownych o Dziecięciu Panu Jezusie
Autor:
Stanisław Grochowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1608
Data wydania (nie wcześniej niż):
1608
Data wydania (nie później niż):
1608
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Justyna Dąbkowska
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
"Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1997
maluczkich oboje, wyprawowali pojedynki swoje, biedząc się z sobą a wkoło biegając, Dziecię w śmiech: ha, ha coraz powtarzając. Za Nim: ha, ha, ha każdy się ozywa, aż też i Józef, i Panna wstydliwa uśmiechnęła się, słysząc chichoteczki od namilejszej małej Dziecineczki; zatym i słudzy dziecięcy, anieli, k woli Dziecięciu śmiać się też musieli, bo kto by taki był o śmiech niedbały, kto tak nieludzki, kto tak zadumały, żeby do śmiechu Dzieciąteczka tego nie przymieszał też i śmiechu swojego? Cóż potym było? onę grę skończyło małe myszątko, gdy się przechodziło: kocięta za nim skoczą oba, plac puściwszy
maluczkich oboje, wyprawowali pojedynki swoje, biedząc się z sobą a wkoło biegając, Dziecię w śmiech: ha, ha coraz powtarzając. Za Nim: ha, ha, ha każdy się ozywa, aż też i Józef, i Panna wstydliwa uśmiechnęła się, słysząc chichoteczki od namilejszej małej Dziecineczki; zatym i słudzy dziecięcy, anieli, k woli Dziecięciu śmiać się też musieli, bo kto by taki był o śmiech niedbały, kto tak nieludzki, kto tak zadumały, żeby do śmiechu Dzieciąteczka tego nie przymieszał też i śmiechu swojego? Cóż potym było? onę grę skończyło małe myszątko, gdy się przechodziło: kocięta za nim skoczą oba, plac puściwszy
Skrót tekstu: GrochWirydarz
Strona: 46
Tytuł:
Wirydarz abo kwiatki rymów duchownych o Dziecięciu Panu Jezusie
Autor:
Stanisław Grochowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1608
Data wydania (nie wcześniej niż):
1608
Data wydania (nie później niż):
1608
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Justyna Dąbkowska
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
"Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1997
, witajcie! Dajcie chwałę, pokorni, upokorzonemu, Niski oddajcie pokłon, słudzy, Stwórcy swemu! Znajdziecie go na zimnie, w szopie leżącego, Znajdziecie w podłym żłobie nędznie złożonego. Pieluszkami tam leży ubogo powity, Siankiem jako robaczek leży Pan pokryty. Wół go i osieł parą swoją zagrzewają, A z Józefem wesoło anieli śpiewają. Jużże bieżcie co prędzej z wszelką skwapliwością, Nie gardźcie tą o Bogu daną wiadomością!
KUBA Słyszycież to, o bracia, co nam tu mówiono? Patrzcie, jako pięknego jenioła przysłano Do nas wszytkich — z skrzydłami, ubrany bieluchno! Słyszeliście, jak do nas rozprawiał miluchno?! Nie bójcież
, witajcie! Dajcie chwałę, pokorni, upokorzonemu, Niski oddajcie pokłon, słudzy, Stworcy swemu! Znajdziecie go na zimnie, w szopie leżącego, Znajdziecie w podłym żłobie nędznie złożonego. Pieluszkami tam leży ubogo powity, Siankiem jako robaczek leży Pan pokryty. Wół go i osieł parą swoją zagrzewają, A z Józefem wesoło anieli śpiewają. Jużże bieżcie co prędzej z wszelką skwapliwością, Nie gardźcie tą o Bogu daną wiadomością!
KUBA Słyszycież to, o bracia, co nam tu mowiono? Patrzcie, jako pięknego jenioła przysłano Do nas wszytkich — z skrzydłami, ubrany bieluchno! Słyszeliście, jak do nas rozprawiał miluchno?! Nie bójcież
Skrót tekstu: DialPańOkoń
Strona: 247
Tytuł:
Dialog o Narodzeniu Pańskim
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Gatunek:
jasełka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1661
Data wydania (nie wcześniej niż):
1661
Data wydania (nie później niż):
1661
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Staropolskie pastorałki dramatyczne: antologia
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Okoń
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1989
POD OBRAZ ZOFIEJ Z POTOKA LIPSKIEJ, STAROŚCINEJ SĄDECKIEJ
Pięknie Bóg stworzył; cóż, gdy owej równo bańce, Na którą kiedy słońce swoje rzuci glance, Nic oku śliczniejszego, ale skoro zniknie, Bardziej ci go, im pilniej w nią patrzysz, zastrzyknie. Któż widział przy tak wdzięcznym i wspaniałym ciele Glancowniejsze od słońca przymioty aniele? Nie masz farby na ziemi, nie masz ręki, co by Boskiej roboty miała wyrażać ozdoby. Śmiałażeś się, okrutna śmierci, na nią rzucić, Śmiałaś żalem rodziców serdecznym zasmucić. Jadowitszą nad mydła, cebule, gorczyce Trucizną ich nieszczęsne natarszy źrenice. Więc, moja wdzięczna dziewko, mój aniołku drogi, Gdy
POD OBRAZ ZOFIEJ Z POTOKA LIPSKIEJ, STAROŚCINEJ SĄDECKIEJ
Pięknie Bóg stworzył; cóż, gdy owej równo bańce, Na którą kiedy słońce swoje rzuci glance, Nic oku śliczniejszego, ale skoro zniknie, Bardziej ci go, im pilniej w nię patrzysz, zastrzyknie. Któż widział przy tak wdzięcznym i wspaniałym ciele Glancowniejsze od słońca przymioty aniele? Nie masz farby na ziemi, nie masz ręki, co by Boskiej roboty miała wyrażać ozdoby. Śmiałażeś się, okrutna śmierci, na nię rzucić, Śmiałaś żalem rodziców serdecznym zasmucić. Jadowitszą nad mydła, cebule, gorczyce Trucizną ich nieszczęsne natarszy źrenice. Więc, moja wdzięczna dziewko, mój aniołku drogi, Gdy
Skrót tekstu: PotZabKuk_I
Strona: 549
Tytuł:
Smutne zabawy ...
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
treny, lamenty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
tej diament ani rubin cenie, Kiedyby tak oń łacno, jako o krzemienie, Lecz że w okrutnych gryfów zostawają straży, Nie każdy, choć i możny, na nie się odważy; Żaden ich, kto tam idzie, nie dostanie snadnie,
Chyba żywot i zdrowie odważywszy, kradnie. Śliczna twoja uroda, aniele przymioty, Szyja w perły toczona, warkocz szczerozłoty, Palce pełne smaragdów, twej czystości świadki, Usta przejdą korale, oczy dwa gagatki, Wypogodzone czoło — szafirowe nieba; A cóż, kiedy to wszytko oczyma kraść trzeba. Strzeże ich gryf herbowny i zawsze jest gotów, Kto by się kraść odważył, bronić twych klejnotów
tej dyjament ani rubin cenie, Kiedyby tak oń łacno, jako o krzemienie, Lecz że w okrutnych gryfów zostawają straży, Nie każdy, choć i możny, na nie się odważy; Żaden ich, kto tam idzie, nie dostanie snadnie,
Chyba żywot i zdrowie odważywszy, kradnie. Śliczna twoja uroda, aniele przymioty, Szyja w perły toczona, warkocz szczerozłoty, Palce pełne smaragdów, twej czystości świadki, Usta przejdą korale, oczy dwa gagatki, Wypogodzone czoło — szafirowe nieba; A cóż, kiedy to wszytko oczyma kraść trzeba. Strzeże ich gryf herbowny i zawsze jest gotów, Kto by się kraść odważył, bronić twych klejnotów
Skrót tekstu: PotPoczKuk_III
Strona: 428
Tytuł:
Poczet herbów szlachty
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
herbarze
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1696
Data wydania (nie wcześniej niż):
1696
Data wydania (nie później niż):
1696
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
mówi; iż więtszy jest ten który w nas jest/ a niżli ten co na tym świecie. To usłyszawszy/ posilony w Panie ś. Opat Mojżesz wrócił się do Celle swojej/ dziękując i wielbiąc dobrotliwą moc Pana naszego JEZUSA CHrystusa. Ex lib: Sententiar: PP. § 9. Anioł. Przykład II. Anieli święci przyłączyli się do braciej gdy o dobrych rzeczach mówili. Przykł. 23.
BYł niektóry wielki człowiek z onych Ojców śś. któremu taką łaskę dał był Pan (a to mu Duch ś. objawił) iż mógł widzieć to/ czego drudzy nie widzieli. Abowiem niekiedy wiele braciej siedzących rozmawiali miedzy sobą z Pisma ś
mowi; iż więtszy iest ten ktory w nas iest/ á niżli ten co ná tym świećie. To vsłyszawszy/ pośilony w Pánie ś. Opát Moyzesz wroćił sie do Celle swoiey/ dźiękuiąc y wielbiąc dobrotliwą moc Páná nászego IEZVSA CHrystusá. Ex lib: Sententiar: PP. § 9. Anyoł. PRZYKLAD II. Anyeli święći przyłączyli sie do bráćiey gdy o dobrych rzeczách mowili. Przykł. 23.
BYł niektory wielki człowiek z onych Oycow śś. ktoremu táką łáskę dał był Pan (á to mu Duch ś. obiáwił) iż mogł widźieć to/ czego drudzy nie widźieli. Abowiem niekiedy wiele bráćiey śiedzących rozmawiáli miedzy sobą z Pismá ś
Skrót tekstu: ZwierPrzykład
Strona: 32
Tytuł:
Wielkie zwierciadło przykładów
Autor:
Anonim
Tłumacz:
Szymon Wysocki
Drukarnia:
Jan Szarffenberger
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
przypowieści, specula (zwierciadła)
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
ń dał/ ale go sobie zatrzymał. W pułroka/ dusza zmarłęgo ukaże się siertrzeńcowi/ i rzecze: Nie uczyniłeś tego com był postanowiłdla poratowania zbawienia mego/ dla tego płowicą czasu jakom przez jałmużny miałbyć wybawion/ ćperpiałem ciężkie męki. Lecz oto sąd uczynił spraw ważyciel Pan wszechmocny/ i wszyscy Asesorowie jego Anieli/ iż tak ma być: Dusza moja pójdzie do wiecznego odpoczynienia/ a dusza twojakaranie otrzyma/ którem ja miał w mękach opielać. To wyrzekszy zniknął. A siostrzeniec w ciężkachorobę wpadł/ ze wszytkiego co się stało/ dał się winien na spowiedzi/ po śmierci męki cierpiał które zasłużył. Patrzajże jako ciężki grzech przyaciół
ń dał/ ále go sobie zátrzymał. W pułroká/ duszá zmárłęgo vkáże się śiertrzeńcowi/ y rzecze: Nie vczyniłeś tego com był postánowiłdla porátowánia zbáwienia mego/ dla tego płowicą czásu iákom przez iáłmużny miałbydź wybáwion/ ćperpiałem ćiężkie męki. Lecz oto sąd vczynił spraw ważyćiel Pan wszechmocny/ y wszyscy Assessorowie iego Anyeli/ iż ták ma bydź: Duszá moiá poydźie do wiecznego odpoczynienia/ á duszá twoiákaránie otrzyma/ ktorem ia miał w mękách opieláć. To wyrzekszy zniknął. A śiestrzeniec w ćiężkachorobę wpadł/ ze wszytkiego co sie sstáło/ dał sie winien ná spowiedźi/ po śmierci męki ćierpiał ktore zásłużył. Pátrzayże iáko ćiężki grzech prziaćioł
Skrót tekstu: ZwierPrzykład
Strona: 279
Tytuł:
Wielkie zwierciadło przykładów
Autor:
Anonim
Tłumacz:
Szymon Wysocki
Drukarnia:
Jan Szarffenberger
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
przypowieści, specula (zwierciadła)
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
