, gdy wszytko do niego uwazasz, niektóre trzeba przebaczyć, niektóre w nim nie widzieć, niektóre naturze jego darować, kiedy w czym gruntowniejszym dobry. Prawdy a żartów, jako soli zażywać, bo prędko przesolisz. Dobrą ręką dobra broń, Koń jeźdzcem, Wojsko Hetmanem, Poddani Królem, Majętność gospodarzem. Kto się niedouczy, albo przeuczy, szkodliwszy bywa nad prostaka. Rad najwięcej narzeka, kto rzeczy nierozumie. Prostak narzeka, mądry radzi. Mądry wierzy i zabiega, prostak lekce waży, a zatym zaniedba. We złym bezpieczniejsza prędkim uwierzeniem, niż niedowiarą zgrzeszyć, w dobrym pożyteczniejsza później dać wiarę, niż prędko uwierzyć (we złym
, gdy wszytko do niego vwazasz, niektore trzebá przebaczyć, niektore w nim nie widźieć, niektore náturze iego dárowáć, kiedy w czym gruntownieyszym dobry. Prawdy á żártow, iáko soli záżywać, bo prędko przesolisz. Dobrą ręką dobra broń, Koń iezdzcem, Woysko Hetmánem, Poddáni Krolem, Máiętność gospodarzem. Kto się niedouczy, álbo przeuczy, szkodliwszy bywa nád prostaká. Rad naywięcey nárzeka, kto rzeczy nierozumie. Prostak nárzeka, mądry rádźi. Mądry wierzy y zábiega, prostak lekce waży, á zátym zániedba. We złym bespiecznieysza prędkim vwierzeniem, niż niedowiárą zgrzeszyć, w dobrym pożytecznieysza pozniey dáć wiárę, niż prędko vwierzyć (we złym
Skrót tekstu: FredPrzysł
Strona: D2v
Tytuł:
Przysłowia mów potocznych
Autor:
Andrzej Maksymilian Fredro
Drukarnia:
Jerzy Forster
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
przysłowia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1659
Data wydania (nie wcześniej niż):
1659
Data wydania (nie później niż):
1659
tego życzył (życzyła) z uprzejmego serca. Ale kiedy kto Ojca i Matki słuchać nie chce/ tam słaba nadzieja. Drugi brat mój starszy/ ten statecznie sobie poczyna. Ociec dał go do sukiennika/ tkacza/ kocielnika/ konwisarza/ nożewnika/ paśnika/ powroźnika/ stelmacha/ kołodzieja/ na skosztowanie. Już się douczy. Jużci się wyuczył/ już mu jego Mistrz dał za wyuczone. Robi za towarzysza. Powędrował precz. Wrócił się po rodowy * ródny) list. Chce Mistrzem ostać/ miejskie przyjąć/ ożenić się. Z radością to słyszę/ Panie Boże mu błogosław. XIX. DIALÓG. XIX. DIALÓG. XIX. DIALÓG
tego życżył (życżyłá) z uprzeymego sercá. Ale kiedy kto Oycá y Mátki słucháć nie chce/ tám słaba nádźieiá. Drugi brát moy stárszy/ ten státecżnie sobie pocżyna. Oćiec dał go do sukienniká/ tkacżá/ koćielniká/ konwisarzá/ nożewniká/ paśniká/ powroźniká/ stelmáchá/ kołodźiejá/ ná skosztowánie. Iuż się doucży. Iużći się wyucżył/ już mu jego Mistrz dał zá wyucżone. Robi zá towárzyszá. Powędrował precż. Wroćił się po rodowy * rodny) list. Chce Mistrzem ostáć/ mieyskie przyjąć/ ożenić się. Z rádośćią to słyszę/ Panie Boże mu błogosław. XIX. DIALOG. XIX. DIALOG. XIX. DIALOG
Skrót tekstu: VolcDial
Strona: 71v
Tytuł:
Viertzig dialogi
Autor:
Nicolaus Volckmar
Miejsce wydania:
Toruń
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
rozmówki do nauki języka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
