, to niemasz? auksiliarne wojsko wprowadzone dla zniszczenia kraju tylko, a pytaj się ichmościów, czy chcą batalii? Oj! śmierdzą szwedzi, niechże i w krzywdach zadanych ojczyźnie, nie będzie wwmpanom taediosum przysłuchać się, kto więcej czyni nam inkonwencji, czy szwed czy sas? Jeśli męczą szwedzi jak i sasowie, drzazgi za paznogcie zabijając, chłopom ostatnie biorąc, koronnym i wam pozabierali konsystencje, żołd, hyberny, a przecie u was sasowie grzeczni, po sasach chyba pies zawyje. A pytaj się co się w krakowskiem i sandomierskiem dzieje, gdzie przyznam luxuriose trochę przebywali, jako oprócz siana wszystkiego pełno było, jaka tanność na samej Rusi
, to niemasz? auxiliarne wojsko wprowadzone dla zniszczenia kraju tylko, a pytaj się ichmościów, czy chcą batalii? Oj! śmierdzą szwedzi, niechże i w krzywdach zadanych ojczyznie, nie będzie wwmpanom taediosum przysłuchać się, kto więcéj czyni nam inkonwencyi, czy szwed czy sas? Jeśli męczą szwedzi jak i sasowie, drzazgi za paznogcie zabijając, chłopom ostatnie biorąc, koronnym i wam pozabierali konsystencye, żołd, hyberny, a przecie u was sasowie grzeczni, po sasach chyba pies zawyje. A pytaj się co się w krakowskiém i sandomierskiém dzieje, gdzie przyznam luxuriose trochę przebywali, jako oprócz siana wszystkiego pełno było, jaka tanność na saméj Rusi
Skrót tekstu: ZawiszaPam
Strona: 422
Tytuł:
Pamiętniki
Autor:
Krzysztof Zawisza
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1715 a 1717
Data wydania (nie wcześniej niż):
1715
Data wydania (nie później niż):
1717
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Julian Bartoszewicz
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Jan Zawisza
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1862
listki, bardzo pomocne, prawie cudownie liczy. Co dnia na czczo kro by jego po dwa łoty soku wczymkolwiek zażywał, od chorób wszelkich wolny będzie, wzrok ostrzy na szyj go nosząć Serenius w Zielniku. Jak ciernie, zaskalenie, z ciała wyprowadzić?
Uwarzywszylnu nasienia aprzyłożywszy do obrażonego ciała, ciernie, żelazo kulę drzazgi wyciąga. Toż czyni Boże drzewko, utarte i zoctem zmieszane, przyłożywszy na miejscu zakłocia, Co robić cebuli, by była wielka?
Wsadź nasienie cebuli wnasienie dyni, gnojem oblep napałec, wsadz do ziemi: gdy się wkorzeń spory puści, ziemię od grzebać, pomykać jej kugorze ale nie wyrywać
listki, bardzo pomocne, prawie cudownie liczy. Co dnia na czczo kro by iego po dwa łoty soku wczymkolwiek zażywał, od chorob wszelkich wolny będzie, wzrok ostrzy na szyi go nosząć Serenius w Zielniku. Iak ciernie, zaskalenie, z ciała wyprowadzić?
Uwarzywszylnu nasienia aprzyłożywszy do obrażonego ciała, ciernie, żelazo kulę drzazgi wyciąga. Toż czyni Boże drzewko, utarte y zoctem zmieszane, przyłożywszy na mieyscu zakłocia, Co robić cebuli, by była wielka?
Wsadź nasienie cebuli wnasienie dyni, gnoiem oblep napałec, wsadz do ziemi: gdy się wkorzeń spory puści, ziemię od grzebać, pomykać iey kugorze ale nie wyrywać
Skrót tekstu: ChmielAteny_III
Strona: 319
Tytuł:
Nowe Ateny, t. 3
Autor:
Benedykt Chmielowski
Miejsce wydania:
Lwów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1754
Data wydania (nie wcześniej niż):
1754
Data wydania (nie później niż):
1754
ojców porośliście dziatki, Ale was teraz jedna wozi nawa, Zgodę wam morskie nakazują prawa. Jako Pilades i Orestes trwajcie, Z ich się miłości kochać nauczajcie! Ognia — przestrzegam — swawolnie nie noście; Z małej iskierki wielki pożar roście. Niewielką głównią mściwa Juno siła Eneaszowych okrętów spaliła. Zaczym nie palcie w kątach drzazgi jakiej Używając jej do dymnej tabaki, Bo kogo ujrzę, spodziewać się może, Że go winami wielkiemi obłożę. O ochędostwie na okręcie czujcie, Smrodu żadnego w niem nie przechowujcie! Zawsze gdy morskie swąd nimfy uczują, Z gniewem go na brzeg i falą rumują. Bójcież ich gniewać, bądźcie ochędożni, Niech was
ojców porośliście dziatki, Ale was teraz jedna wozi nawa, Zgodę wam morskie nakazują prawa. Jako Pilades i Orestes trwajcie, Z ich się miłości kochać nauczajcie! Ognia — przestrzegam — swawolnie nie noście; Z małej iskierki wielki pożar roście. Niewielką głownią mściwa Juno siła Eneaszowych okrętów spaliła. Zaczym nie palcie w kątach drzazgi jakiej Używając jej do dymnej tabaki, Bo kogo ujrzę, spodziewać się może, Że go winami wielkiemi obłożę. O ochędostwie na okręcie czujcie, Smrodu żadnego w niem nie przechowujcie! Zawsze gdy morskie swąd nimfy uczują, Z gniewem go na brzeg i falą rumują. Bójcież ich gniewać, bądźcie ochędożni, Niech was
Skrót tekstu: BorzNaw
Strona: 45
Tytuł:
Morska nawigacyja do Lubeka
Autor:
Marcin Borzymowski
Miejsce wydania:
Lublin
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1662
Data wydania (nie wcześniej niż):
1662
Data wydania (nie później niż):
1662
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Roman Pollak
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Gdańsk
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Wydawnictwo Morskie
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1971
/ a na koniec/ gdy trochę przechłodnie/ korzenia jegoż Biedrzeńcu/ co nasubtelniej utartego/ cztery łoty wmieszaj. Tak będziesz miał kosztowną maść/ do wszelakich ran świeżo ciętych/ abo sztychowych. Tarnie. Postrz[...] Kule za[...] a wyciąga.
Wszelakie rzeczy w ciele tkwiące/ jako strzały albo żelesca/ Kule/ Kości/ drzazgi/ Tarnie/ wyciąga/ utłukszy korzeń Biedrzeńcowy na ranę albo postrzał przyłożyć. (Tabe.) Ogniem opaloni
Opalonym od ognia plastr osobliwy/ korzeń tenże utłuc miałko z liściem/ z Sokiem jego/ i z białkiem jajowym/ i przyłożyć. Fistułom
Fistuły i Kancer
Kancer leczy/ sok z liścia i z korzenia jego
/ á ná koniec/ gdy trochę przechłodnie/ korzenia iegoż Biedrzeńcu/ co nasubtelniey vtártego/ cztery łoty wmieszay. Ták będźiesz miał kosztowną máść/ do wszelákich ran świeżo ćiętych/ ábo sztychowych. Tarnie. Postrz[...] Kule zá[...] á wyćiąga.
Wszelákie rzeczy w ćiele tkwiące/ iáko strzáły álbo żelescá/ Kule/ Kośći/ drzazgi/ Tarnie/ wyćiąga/ vtłukszy korzeń Biedrzeńcowy ná ránę álbo postrzał przyłożyć. (Tabe.) Ogniem opaloni
Opalonym od ogniá plastr osobliwy/ korzeń tenże vtłuc miáłko z liśćiem/ z Sokiem iego/ y z białkiem iáiowym/ y przyłożyć. Fistułom
Fistuły y Káncer
Káncer leczy/ sok z liśćia y z korzenia iego
Skrót tekstu: SyrZiel
Strona: 70
Tytuł:
Zielnik
Autor:
Szymon Syreński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
botanika, zielarstwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1613
Data wydania (nie wcześniej niż):
1613
Data wydania (nie później niż):
1613
Myślwców postrzelone/ pozbywają z siebie postrzałów/ tym się Dyptanem pasąc. Dios. Purguje żywot.
Purguje żywoty czyści/ samym sokiem żywot nacierając/ abo też z jęczmienną mąką zaczyniony plastrując.
Samo ziele zjuszone/ a na rany w ciele będące przykładane/ w którychby albo kule/ żeleźca/ Skło/ Tarn/ i Drzazga/ albo cokolwiek inego tkwiało/ wyciąga. Dios. Ślezienie bolejącej.
Ślezienie bolejącej jest osobliwym lekarstwem pijąc go z winem/ albowiem ją scieńcza. Też przykładaniem albo plastrowaniem swym toż czyni. Dios. Korzeń
Korzeń Dyptanu Kreteńskiego żuchany rozpala usta. Dziatkami się pracującym
Brzemiennym Paniom/ które się długo pracują dziatkami/ prędkie rodzenie czyni
Myslwcow postrzelone/ pozbywáią z śiebie postrzałow/ tym sie Dyptanem pásąc. Dios. Purguie żywot.
Purguie żywoty czysći/ sámym sokiem żywot naćieráiąc/ ábo też z ięczmienną mąką záczyniony plastruiąc.
Sámo źiele ziuszone/ a ná rany w ćiele będące przykłádáne/ w ktorychby álbo kule/ żeleźcá/ Skło/ Tarn/ y Drzazgá/ álbo cokolwiek inego tkwiáło/ wyciąga. Dios. Sleźienie boleiącey.
Sleźienie boleiącey iest osobliwym lekárstwem piiąc go z winem/ álbowiem ią zćieńcza. Też przykłádániem álbo plastrowániem swym toż czyni. Dios. Korzeń
Korzeń Dyptanu Kreteńskiego żuchány rozpala vstá. Dźiatkámi sie prácuiącym
Brzemiennym Pániom/ ktore sie długo prácuią dziatkami/ prędkie rodzenie czyni
Skrót tekstu: SyrZiel
Strona: K
Tytuł:
Zielnik
Autor:
Szymon Syreński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
botanika, zielarstwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1613
Data wydania (nie wcześniej niż):
1613
Data wydania (nie później niż):
1613
tego ziela przez Pełnią/ mądrzy Mistrzowie/ zbierać/ a tym więcej/ gdyby Miesiąc w znaku zimnym/ wilgotnym/ i w złym na ten czas był. Albo Saturnus we dwunasty Dom Niedźwiadka wszedł. Magia. Magia. Tkwiące rzeczy z ciała wyciąga.
Rzeczy w ciele tkwiące/ jako Zelezca/ Kule/ Tarnie/ Drzazgi wyciąga/ i rany prędko goi/ Korzeń w ten czas kopany przed Pełnią/ gdyby się Księżyc rogami obrócił na Zachód/ a był na ten czas pod znakiem Lwa/ Skopu/ albo Strzelca: Ale gdzieby się obrócił rogami na wschód Słońca/ po Pełni/ a byłby w znaku wodnistym/ i złym/
teg^o^ źiela przez Pełnią/ mądrzy Mistrzowie/ zbieráć/ á tym więcej/ gdyby Miesiąc w znáku źimnym/ wilgotnym/ y w złym ná ten czás był. Albo Sáturnus we dwunasty Dom Niedźwiadká wszedł. Magia. Magia. Tkwiące rzeczy z ćiáłá wyćiąga.
Rzeczy w ćiele tkwiące/ iáko Zelezcá/ Kule/ Tarnie/ Drzazgi wyćiąga/ y rány prędko goi/ Korzeń w ten czás kopány przed Pełnią/ gdyby sie Kśiężyc rogámi obroćił ná Zachod/ á był ná ten czás pod znákiem Lwá/ Skopu/ álbo Strzelcá: Ale gdźieby sie obroćił rogámi ná wschod Słońcá/ po Pełni/ á byłby w znáku wodnistym/ y złym/
Skrót tekstu: SyrZiel
Strona: 157
Tytuł:
Zielnik
Autor:
Szymon Syreński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
botanika, zielarstwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1613
Data wydania (nie wcześniej niż):
1613
Data wydania (nie później niż):
1613
DRUGI RAZ
Powieką zwykle oczy ludzie abo dłonią, Kiedy się czego wstydzą, przed ludźmi zasłonią, Abo je w ziemię spuszczą, abo z martwym trupem, Co bywa w przelęknieniu, postawią je słupem. Nagły gniew zyzem koźli; kogo radość zmiesza, Biegają kołowrotem; nagły żal je zwiesza. Nieszczyry często mruga, zazdrosnemu drzezga Wadzi w oku, zalotny zawsze się umiezga. Aleć już straciły wstyd grzechy tak dalece, Że ani słońce, ani przeszkodzą im świece: Noc ze dnia ludzie robią; ba, czego się noca Nie godziło przed laty, to w zwyczaj obrócą. Tym grzeszą przez cały dzień, i cudzych, i swoich,
DRUGI RAZ
Powieką zwykle oczy ludzie abo dłonią, Kiedy się czego wstydzą, przed ludźmi zasłonią, Abo je w ziemię spuszczą, abo z martwym trupem, Co bywa w przelęknieniu, postawią je słupem. Nagły gniew zyzem koźli; kogo radość zmiesza, Biegają kołowrotem; nagły żal je zwiesza. Nieszczyry często mruga, zazdrosnemu drzezga Wadzi w oku, zalotny zawsze się umiezga. Aleć już straciły wstyd grzechy tak dalece, Że ani słońce, ani przeszkodzą im świece: Noc ze dnia ludzie robią; ba, czego się noca Nie godziło przed laty, to w zwyczaj obrocą. Tym grzeszą przez cały dzień, i cudzych, i swoich,
Skrót tekstu: PotMorKuk_III
Strona: 116
Tytuł:
Moralia
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty, pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1688
Data wydania (nie wcześniej niż):
1688
Data wydania (nie później niż):
1688
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
Budynków, wieleż drzew po lasach, Wicher obalił, ktoby to wypisał, Wiele szkód zrobił przy nocnych hałasach, Jak wiele dachów, krokiew okołysał, Jak wiele z chłopskich chałup snopków nadarł, Potym się w okna, we drzwi gwałtem naparł. Zrujnował wiele co na wierzchu stało, Potłukł, połomał, pogruchotał w drzazgi, Ale mu się to za rzecz małą zdało, Widzieć po drogach leżące drobiazgi, Poszedł pod ziemię zafasował lochy, Trzesąc nią, Skały czują wiatru fochy, Nakoniec przyznam nie stateczność wiatrom, Ze nic trwałego w swej nie mają Kasie, Z resztą ich oddam Kaukazom i Tatrom, Które doznają wiatrów w każdym czasie
Budynkow, wieleż drzew po lasach, Wicher obálił, ktoby to wypisał, Wiele szkod zrobił przy nocnych chałasach, Ják wiele dachow, krokiew okołysał, Ják wiele z chłopskich chałup snopkow nádarł, Potym się w okna, we drzwi gwałtem náparł. Zruynował wiele co ná wierzchu stáło, Potłukł, połomał, pogruchotał w drzazgi, Ale mu się to zá rzecz małą zdało, Widzieć po drogach leżące drobiazgi, Poszedł pod ziemię záfasował lochy, Trzesąc nią, Skáły czuią wiatru fochy, Nákoniec przyznam nie státeczność wiatrom, Ze nic trwáłego w swey nie maią Kassie, Z resztą ich oddam Kaukazom y Tatrom, Ktore doznaią wiatrow w każdym czasie
Skrót tekstu: DrużZbiór
Strona: 155
Tytuł:
Zbiór rytmów
Autor:
Elżbieta Drużbacka
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
pieśni, poematy epickie, satyry, żywoty świętych
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1752
Data wydania (nie wcześniej niż):
1752
Data wydania (nie później niż):
1752
penitius patrzyc miało nie nalazłaby się ani ta gorąca do ojczyzny miłość: ani to przyłęczne zdobywanie sławy: ani to farbowane dostojeństwa pańskiego szanowanie: ani ten maszkarą jakaś nakryty ku dobru pospolitemu afekt. Dobrze bywa/ gdy się sam człowiek sadzi/ ale rzadki tak coby nierychlej w cudzym oku źdźbło niżli w swym drzazgi postrzegł Nie może ten sądzić się niewinnym: nie może się mieć za podporę sławy. nie może się z waś milosnikiem ojczyzny który prawa wzgardza/ który wolność w swą wolą obraca/ miasto pokoju i obrony/ niepokój i niebezpieczeństwo na ojczyznę wiedzie Wiec do tego wszystkiego jeszcze szczere serce I. K. M. niewiedza z
penitius pátrzyc miało nie nalazłaby sie ani tá gorąca do oyczyzny miłość: áni to przyłęczne zdobywanie sławy: áni to fárbowáne dostoienstwa pánskiego szánowanie: ani ten mászkárą iákaś nákryty ku dobru pospolitemu affekt. Dobrze bywa/ gdy sie sam człowiek sadźi/ ale rzadki ták coby nierychley w cudzym oku źdźbło niżli w swym drzazgi postrzegł Nie może ten sądzic sie niewinnym: nie może sie mieć zá podporę sławy. nie może sie z waś milosnikiem oyczyzny ktory prawá wzgardza/ ktory wolnosc w swą wolą obráca/ miásto pokoiu y obrony/ niepokoy y niebespieczenstwo ná oyczyznę wiedzie Wiec do tego wszystkiego iescze sczere serce I. K. M. niewiedza z
Skrót tekstu: BielDiar
Strona: C3v
Tytuł:
Diariusz wiadomości od wyjazdu króla z Wilna do Smoleńska
Autor:
Samuel Bielski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1610
Data wydania (nie wcześniej niż):
1610
Data wydania (nie później niż):
1610
