. O stroje gdzieście takie/ stroje nieszczęśliwe! Godne/ by was niszczyły pioruny straszliwe. Nie w pisują tak strojnych w rejestr ostateczny; Z którego/ sadzać będą gości za stół wieczny. Życzę każdej z Dam Modnych aby uważyła; Na co Moda/ do stroju/ rzeczy pisze siła? Jest wiele co nie grzeją/ wiele/ co nie zdobią; A przecię je szpilają nie wiedząc co robią. Konceptci to zsamego piekła zasiężony; Aby Bóg/ od stworzenia/ został pogardzony. Chciejmy tylko tej prawdzie przypatrzyć się sami/ Jest tak jasna/ iżby mógł tknąć się jej/ rękami. Jest dość czasu do strojów/ do bankietowania/
. O stroie gdźieśćie tákie/ stroie nieszczęśliwe! Godne/ by was niszczyły pioruny straszliwe. Nie w pisuią ták stroynych w reiestr ostateczny; Z ktorego/ sadzáć będą gośći zá stoł wieczny. Zyczę káżdey z Dam Modnych aby vważyłá; Ná co Modá/ do stroiu/ rzeczy pisze śiłá? Iest wiele co nie grzeią/ wiele/ co nie zdobią; A przecię ie szpiláią nie wiedząc co robią. Konceptći to zsámego piekłá zaśiężony; Aby Bog/ od stworzenia/ został pogárdzony. Chćieymy tylko tey prawdźie przypatrzyć się sámi/ Iest tak iasna/ iżby mogł tknąć się iey/ rękámi. Iest dość czasu do stroiow/ do bánkietowánia/
Skrót tekstu: ŁączZwier
Strona: B
Tytuł:
Nowe zwierciadło
Autor:
Jakub Łącznowolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1678
Data wydania (nie wcześniej niż):
1678
Data wydania (nie później niż):
1678
każdy z nich w różnej stronie odprawuje/ By nie szarpały świata. C taka się znajduje Niezgoda miedzy Bracią. D Eurus tam gdzie wstaje Jutrzenka/ odstąpiły w Nabatejskie kraje I do Perswo/ i do Ziem/ które pod ranymi Samego Wschodu leżą/ promieńmi jasnymi. Wieczor zaś/ i te brzegi co się zachodowym Słońcem grzeją/ podległy siełom E Zefirowym. Na Tatarskie Ordy/ i północe dziedziny/ Straszny natarł F Boreas/ a znowu krainy Przeciwne/ obłokami od południowego Ustawicznemi mokną/ G Austra zadżdżonego. Nad tymi jasne niebo/ i próżne ciężkości Założył/ nie mające nic ziemskiej grubości. Ledwie tak granicami podzielił pewnymi Wszystkie rzeczy/ gdy gwiazdy
káżdy z nich w rożney stronie odpráwuie/ By nie szárpáły świátá. C táka się znáyduie Niezgodá miedzy Bráćią. D Eurus tám gdźie wstáie Iutrzenká/ odstąpiły w Nábátheyskie kráie Y do Perswo/ y do Ziem/ ktore pod ránymi Sámego Wschodu leżą/ promieńmi iásnymi. Wieczor záś/ y te brzegi co się zachodowym Słońcem grzeią/ podległy śiełom E Zephirowym. Ná Tátárskie Ordy/ y pułnocne dźiedźiny/ Strászny nátárł F Boreás/ á znowu kráiny Przećiwne/ obłokámi od południowego Vstáwicznemi mokną/ G Austrá zádżdżonego. Nád tymi iásne niebo/ y prozne ćięszkośći Záłożył/ nie máiące nic źiemskiey grubośći. Ledwie ták gránicámi podźielił pewnymi Wszystkie rzeczy/ gdy gwiazdy
Skrót tekstu: OvOtwWPrzem
Strona: 6
Tytuł:
Księgi Metamorphoseon
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Walerian Otwinowski
Drukarnia:
Andrzej Piotrkowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1638
Data wydania (nie wcześniej niż):
1638
Data wydania (nie później niż):
1638
jedno kto pomni to wszytko co się już pisało o cieple tych wód/ i o sposobie jako bywają zagrzewane od onego ognia: zda mi się że może się sposób taki naleźć/ jako się ten węzeł rozwiąże/ i wątpliwość wszytka zniesie. Naprzód tedy zła to jest Argumentatia; siarka jest podpałem i paszą ognióm podziemnym które grzeją wody: toć tedy każda siarka powinna gorzeć: abowiem nie już to za tym idzie/ że jest drewno suche abo oliwa do kagańca/ tedy już powinno i drewno gorzeć i oliwa; gdyż gdy nie będzie skąd ognia którymby zapalić one materie by też i na wieki leżały/ nigdy gorzeć nie będą. Także rozumiej
iedno kto pomni to wszytko co się iuż pisáło o ćieple tich wod/ y o sposobie iáko bywaią zágrzewáne od onego ogniá: zda mi się że może się sposob taki náleść/ iako się ten węzeł rozwiąże/ y wątpliwość wszytká znieśie. Naprzod tedy zła to iest Argumentatia; śiárká iest podpałem y paszą ognióm podźiemnym ktore grzeią wody: toć tedy każda śiárká powinná gorzeć: ábowiem nie iuż to zá tym idżie/ że iest drewno suche ábo oliwá do kágańcá/ tedy iuż powinno y drewno gorzeć y oliwá; gdyż gdy nie będzie zkąd ogniá ktorymby zápalić one máterie by też y ná wieki leżały/ nigdy gorzeć nie będą. Tákże rozumiey
Skrót tekstu: SykstCiepl
Strona: 120.
Tytuł:
O cieplicach we Skle ksiąg troje
Autor:
Erazm Sykstus
Drukarnia:
Krzysztof Wolbramczyk
Miejsce wydania:
Zamość
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
medycyna
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
/ swe jagnięta: tak gęste sadze/ stawy jeziora/ rzeki morza niewyłowione ryby: tu domowe rozsadzone kojce/ owdzie dzikiego ptactwa nie ochronione gniazda/ swe pisklęta; na pokarm człowiekowi wylegają. Pracowite pszczołki/ swe kanary: rozległe winnice/ swe soki: na słodki napój sączą. Jedne bydlęta noszą i dźwigają; drugie grzeją i odziewają. To ziołko/ siłę: tamto rzezwość/ i czerstwość/ daje: stąd ochłodę/ z owąd zdrowie/ i chorób[...] zleczenie bierzemy. Heb: Samych nawet Świętych Aniołów/ owych to przedziwnych niebieskich Duchów in ministerium na usługę/ pomoc/ i ochronę naszę postanowił/ i pilnie im zlecił/ aby nas jako
/ swe iagniętá: ták gęste sadze/ stawy ieźiorá/ rzeki morzá niewyłowione ryby: tu domowe rozsadzone koyce/ owdźie dźikiego ptactwá nie ochronione gniazda/ swe pisklętá; ná pokarm człowiekowi wylegaią. Prácowite pszczołki/ swe kánary: rozległe winnice/ swe soki: ná słodki nápoy sączą. Jedne bydlętá noszą y dźwigáią; drugie grzeią y odźiewaią. To źiołko/ śiłę: támto rzezwość/ y czerstwość/ daie: ztąd ochłodę/ z owąd zdrowie/ y chorob[...] zleczenie bierzemy. Heb: Samych náwet Swiętych Aniołow/ owych to przedźiwnych niebieskich Duchow in ministerium ná usługę/ pomoc/ y ochronę nászę postanowił/ y pilnie im zlećił/ aby nas iáko
Skrót tekstu: BujnDroga
Strona: 15
Tytuł:
Droga do domu
Autor:
Michał Bujnowski
Drukarnia:
Akademia Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1688
Data wydania (nie wcześniej niż):
1688
Data wydania (nie później niż):
1688
by nie rozumiał Kuźnicy/ i obchodzić się z nimi nieumiał. Tedy już własnym trybem kuźnica nie pójdzie/ I pożytek jej własny zatym ginąć będzie.
Ma dozorca być wierny/ ma zawżdy kowali Pilnować kiedy kują/ aby nie działali Szkody: bo kto nie baczny/ przed oczyma jego
Trzeba i tam pilnować gdy żelazo grzeją/ Bo w ten czas żelazo sztucznie kryć umieja. Wypchnie szerbel z ognia w tył powie że zgorzało/ A ono będzie w murze na tyle leżało.
Potym czas upatrzywszy weźmie to i skuje W nocy: zwłaszcza na ten czas gdy stróż nie pilnuje. Toć ich jest własny krankgelt/ oni to za żniwo Mają
by nie rozumiał Kuźnicy/ y obchodźić sie z nimi nievmiał. Tedy iuż własnym trybem kuźnicá nie poydźie/ Y pożytek iey własny zátym ginąć będźie.
Ma dozorcá bydź wierny/ ma záwżdy kowali Pilnowáć kiedy kuią/ aby nie dźiáłáli Szkody: bo kto nie báczny/ przed oczymá iego
Trzebá y tám pilnowáć gdy żelázo grzeią/ Bo w ten czás żelázo sztucznie kryć vmieiá. Wypchnie szerbel z ogniá w tył powie że zgorzáło/ A ono będźie w murze ná tyle leżáło.
Potym czás vpátrzywszy weźmie to y skuie W nocy: zwłasczá ná ten czás gdy stroż nie pilnuie. Toć ich iest własny kránkgelt/ oni to zá żniwo Máią
Skrót tekstu: RoźOff
Strona: K
Tytuł:
Officina ferraria
Autor:
Walenty Roździeński
Drukarnia:
Szymon Kempini
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
podręczniki
Tematyka:
hutnictwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
zostawili. Zaczym wyszedł zwolennik on/ którego znano; Rzekł wrotnej służebnicy: wnet mu wolą dano. Ioan: 18. Pamiątka
Uchylił drzwi/ i wpuścił Piotra aż do sieni: Wszedł chudzina/ strach co raz na nim postać mieni. Żołnierze się po sieni przechadzając śmieją/ A drudzy co poziębli u ognia się grzeją: Miedzy te wmieszał się Piotr/ grzeje się też w rzeczy: A owdzie koniec sprawy na pilnej ma pieczy. Tu Pana przed Annasza/ z wesołą postawą Postawią posługacze/ dzielnością i sławą Popisując się swoją: Otośmyć dostali Tego zbrodnia/ którego Bogiem nazywali. Jego sztucznym matactwem oszaleni ludzie: Patrzcie/ Panie Annaszu/
zostáwili. Záczym wyszedł zwolennik on/ ktorego znano; Rzekł wrotney służebnicy: wnet mu wolą dano. Ioan: 18. Pámiątká
Vchylił drzwi/ y wpuśćił Piotra áż do śieni: Wszedł chudźiná/ strách co raz ná nim postáć mieni. Zołnierze się po śieni przechadzáiąc śmieią/ A drudzy co poźiębli v ogniá się grzeią: Miedzy te wmieszał się Piotr/ grzeie się też w rzeczy: A owdźie koniec spráwy ná pilney ma pieczy. Tu Páná przed Annaszá/ z wesołą postáwą Postáwią posługácze/ dźielnośćią y sławą Popisuiąc się swoią: Otosmyć dostáli Tego zbrodniá/ ktorego Bogiem názywáli. Iego sztucznym mátáctwem oszaleni ludźie: Pátrzćie/ Pánie Annaszu/
Skrót tekstu: RożAPam
Strona: 18.
Tytuł:
Pamiątka krwawej ofiary Pana Zbawiciela Naszego Jezusa Chrystusa
Autor:
Abraham Rożniatowski
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1610
Data wydania (nie wcześniej niż):
1610
Data wydania (nie później niż):
1610
jedyny, który u dziewczyny Na twarzy się żarzysz, toż mię przykro parzysz!
Oto z serca twego, chociaż zakrytego, Piersiami przez szyję ostry promień bije.
Twe bystre źrzenice, jak dwie łyskawice Iskry na mię miecą, które miłość niecą.
Nuż usta wstydliwe, jak dwa węgle żywe, Tęskliwą nadzieją chęci we mnie grzeją.
Nie tak Procyjona, gwiazda rozpalona, Gorąca przysparza, gdy kłosy dowarza.
Kupidowi, wierzę, lubo też Wenerze, Abo więc Helenie pokradłaś płomienie.
Przedtem z obyczajem nazwałem cię rajem, Teraz śmielej rzekę: jak w piekle się piekę.
Bo gdy na mię okiem, rzucisz, pałam skokiem, A
jedyny, który u dziewczyny Na twarzy się żarzysz, toż mię przykro parzysz!
Oto z serca twego, chociaż zakrytego, Piersiami przez szyję ostry promień bije.
Twe bystre źrzenice, jak dwie łyskawice Iskry na mię miecą, które miłość niecą.
Nuż usta wstydliwe, jak dwa węgle żywe, Teskliwą nadzieją chęci we mnie grzeją.
Nie tak Procyjona, gwiazda rozpalona, Gorąca przysparza, gdy kłosy dowarza.
Kupidowi, wierzę, lubo też Wenerze, Abo więc Helenie pokradłaś płomienie.
Przedtem z obyczajem nazwałem cię rajem, Teraz śmielej rzekę: jak w piekle się piekę.
Bo gdy na mię okiem, rzucisz, pałam skokiem, A
Skrót tekstu: ZimSRoks
Strona: 84
Tytuł:
Roksolanki
Autor:
Szymon Zimorowic
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
sielanki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1654
Data wydania (nie wcześniej niż):
1654
Data wydania (nie później niż):
1654
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Ludwika Ślękowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1983
Czy w pysznych strojach, czyli w pokojach Pańskich? Czyli w bankietach, szyli w dobrym mieniu?
Bowiem żadnego serca takiego Nie masz na świecie, które by żyło bez lubości. Każde na pieczy ma pewne rzeczy, Do których osobliwiej skłania swe miłości;
Inszym klejnoty i kruszec złoty, Także perły łakomym ogniem chęci grzeją. Drudzy w bławatach i szumnych szatach Wszytkę swą pokładają ufność i z nadzieją,
Ale mnie żądze nie na pieniądze Ani też na bogate zapalają zbiory. Kanaki owe diamentowe Nie zwabią mię, ni miękko zrobione bisiory,
Zgoła nikt inny, tylko ty, jedyny Przyjaciel, w wielkim u mnie jest upodobaniu. Nad skarby mnogie
Czy w pysznych strojach, czyli w pokojach Pańskich? Czyli w bankietach, szyli w dobrym mieniu?
Bowiem żadnego serca takiego Nie masz na świecie, które by żyło bez lubości. Każde na pieczy ma pewne rzeczy, Do których osobliwiej skłania swe miłości;
Inszym klejnoty i kruszec złoty, Także perły łakomym ogniem chęci grzeją. Drudzy w bławatach i szumnych szatach Wszytkę swą pokładają ufność i z nadzieją,
Ale mnie żądze nie na pieniądze Ani też na bogate zapalają zbiory. Kanaki owe dyjamentowe Nie zwabią mię, ni miękko zrobione bisiory,
Zgoła nikt iny, tylko ty, jedyny Przyjaciel, w wielkim u mnie jest upodobaniu. Nad skarby mnogie
Skrót tekstu: ZimSRoks
Strona: 117
Tytuł:
Roksolanki
Autor:
Szymon Zimorowic
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
sielanki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1654
Data wydania (nie wcześniej niż):
1654
Data wydania (nie później niż):
1654
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Ludwika Ślękowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1983
Byku/ w znakach niebieskich będą. Kwiecie i z Nasieniem w Sierpniu/ gdy Słońce i Miesiąc wnidą w Wagę. Przyrodzenie.
TYch Rozmarynów części/ nie jednakiego są przyrodzenia. Abowiem korzenie ich we wtórym stopniu rozgrzewają/ w pierwszym wysuszają/ rozsiekują/ i odmiększają. Nasienie/ Liście/ i rosczki/ w trzecim stopniu grzeją i suszą. Galenus jednak w Księgach o Ziołach pisze: że moc jego wszystka jest odmiękczać/ wycierać/ rozczyniać/ rozprawować/ rozwadniać/ i wychędażać. Rozmarynu wtórego/ tak nasienia/ jako korzenia/ przez usta używać się godzi: bo nie tak sczmi i rozpala wnętrzności/ jako pierwszy. Moc i skutki. Piersiom
Byku/ w znákách niebieskich będą. Kwiećie y z Naśieniem w Sierpniu/ gdy Słońce y Mieśiąc wnidą w Wagę. Przyrodzenie.
TYch Rozmárynow częśći/ nie iednákiego są przyrodzenia. Abowiem korzenie ich we wtorym stopniu rozgrzewáią/ w pierwszym wysuszaią/ rozśiekuią/ y odmiększáią. Naśienie/ Liśćie/ y rosczki/ w trzećim stopniu grzeią y suszą. Galenus iednák w Kśiegách o Ziołách pisze: że moc iego wszystká iest odmiękczáć/ wyćieráć/ rozczyniáć/ rozpráwowáć/ rozwadniáć/ y wychędażáć. Rozmárynu wtorego/ ták naśienia/ iáko korzeniá/ przez vstá vżywáć sie godźi: bo nie ták sczmi y rospala wnętrznośći/ iáko pierwszy. Moc y skutki. Pierśiom
Skrót tekstu: SyrZiel
Strona: 162
Tytuł:
Zielnik
Autor:
Szymon Syreński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
botanika, zielarstwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1613
Data wydania (nie wcześniej niż):
1613
Data wydania (nie później niż):
1613
pojedynek srogi, Ale iż wszystką siłą brat na to stryjeczny Udał się, tak śmiały być nie chce i bezpieczny; Że mu markotno, że mu niemiło, wie pewnie, Co go uniósł z pierwszych trwóg przez morze na drewnie.
CIX.
A choć to między strachem i między nadzieją Są wszyscy, Rynaldowi jednak serce grzeją Bezpieczeństwo z weselem i jest tej ufności, Iż triumf najsławniejszy odniesie z dzielności. Cieszy bracią, znak pięknej na twarzy ochoty I męskiej okazuje wzór dziadów swych cnoty; Idzie, wspaniałej pomsty chęcią uwiedziony, Aby wieńcem zwycięstwa został ozdobiony. PIEŚŃ XXXI.
CX.
I ten i ów do źrzódła skoro przyjechali, Gdzie miejsce
pojedynek srogi, Ale iż wszystką siłą brat na to stryjeczny Udał się, tak śmiały być nie chce i bezpieczny; Że mu markotno, że mu niemiło, wie pewnie, Co go uniósł z pierwszych trwóg przez morze na drewnie.
CIX.
A choć to między strachem i między nadzieją Są wszyscy, Rynaldowi jednak serce grzeją Bezpieczeństwo z weselem i jest tej ufności, Iż tryumf najsławniejszy odniesie z dzielności. Cieszy bracią, znak pięknej na twarzy ochoty I męskiej okazuje wzór dziadów swych cnoty; Idzie, wspaniałej pomsty chęcią uwiedziony, Aby wieńcem zwycięstwa został ozdobiony. PIEŚŃ XXXI.
CX.
I ten i ów do źrzódła skoro przyjechali, Gdzie miejsce
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_II
Strona: 455
Tytuł:
Orland szalony, cz. 2
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
