Ziarna mastyksu trochę przygrzawszy/ na koniec noża wetknij i przy ogniu dobrze zagrzej. Od ognia gorącą odjąwszy weś palcami/ ściśnij/ i wynidzie jakoby łeska barzo czysta i przezroczysta. A tę tu ja pulpą nazywam. To wszytko miawszy. Tak sobie postąpisz. Wziąwszy trochę terpentyny tudzież farby tej/ której chcesz mieć kamyszczek przydawszy trochę pulpy mastyksowej/ wszytko to na szkle jakim/ nad węglem zagrzewając/ szpadlikiem jakim dobrze rozczyń. Znak dobrego rozprawienia gdy trochę ochłodziwszy stężeje/ i ledwo tykającego się palca chwyta. Rozprawioną materią nanieś na stronę jednego śkiełka zagrzanego/ drugie śkiełko przyłóż i ściśnij jednego z drugim/ a wiedz/ iż im barziej ściśniesz
Ziárná mástyxu trochę przygrzáwszy/ ná koniec nożá wetkniy i przy ogniu dobrze zágrzey. Od ogniá gorącą odiąwszy weś palcami/ śćiśniy/ i wynidzie iákoby łeská barzo czystá i przezroczysta. A tę tu ia pulpą nazywam. To wszytko miawszy. Tak sobie postąpisz. Wźiąwszy trochę terpentyny tudźiesz farby tey/ ktorey chcesz mieć kámyszczek przydáwszy trochę pulpy mastyxowey/ wszytko to na śkle iákim/ nád węglem zágrzewáiąc/ szpádlikiem iákim dobrze rozczyń. Znák dobrego rozpráwieniá gdy trochę ochłodźiwszy ztężeie/ i ledwo tykaiącego się pálcá chwyta. Rozpráwioną máteryą nánieś ná stronę iednego śkiełka zágrzanego/ drugie śkiełko przyłoż i śćiśniy iednego z drugim/ á wiedz/ iż im barźiey śćiśniesz
Skrót tekstu: SekrWyj
Strona: 170
Tytuł:
Sekret wyjawiony
Autor:
Anonim
Drukarnia:
Drukarnia Colegii Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1689
Data wydania (nie wcześniej niż):
1689
Data wydania (nie później niż):
1689
mastyksowej/ wszytko to na szkle jakim/ nad węglem zagrzewając/ szpadlikiem jakim dobrze rozczyń. Znak dobrego rozprawienia gdy trochę ochłodziwszy stężeje/ i ledwo tykającego się palca chwyta. Rozprawioną materią nanieś na stronę jednego śkiełka zagrzanego/ drugie śkiełko przyłóż i ściśnij jednego z drugim/ a wiedz/ iż im barziej ściśniesz tym bledszy będzie kamyszczek. Tryplą trochę potrzyj dla glancu. Jeżelić się kiedy nie powiedzie za piewszą razą/ możesz łacno zetrzeć. Ścieraj łojem nad ogniem zagrzawszy. Do Szmaragdu należeć może i farbowanie kości zielono/ które się tak dzieje. Kość wywarzysz wyrobiwszy z niej co trzeba. Włóż miedzi trochę abo szeląg w Szejdwaser a zzielenieje cale.
mastyxowey/ wszytko to na śkle iákim/ nád węglem zágrzewáiąc/ szpádlikiem iákim dobrze rozczyń. Znák dobrego rozpráwieniá gdy trochę ochłodźiwszy ztężeie/ i ledwo tykaiącego się pálcá chwyta. Rozpráwioną máteryą nánieś ná stronę iednego śkiełka zágrzanego/ drugie śkiełko przyłoż i śćiśniy iednego z drugim/ á wiedz/ iż im barźiey śćiśniesz tym bledszy będzie kámyszczek. Tryplą trochę potrzyy dlá gláncu. Ieżelić się kiedy nie powiedzie za piewszą rázą/ możesz łácno zetrzeć. Sćieráy łoiem nad ogniem zágrzáwszy. Do Szmárágdu náleżeć może i fárbowánie kości źielono/ ktore się tak dźieie. Kość wywárzysz wyrobiwszy z niey co trzebá. Włoż miedźi trochę ábo szeląg w Szeydwáser á zźielenieie cále.
Skrót tekstu: SekrWyj
Strona: 171
Tytuł:
Sekret wyjawiony
Autor:
Anonim
Drukarnia:
Drukarnia Colegii Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1689
Data wydania (nie wcześniej niż):
1689
Data wydania (nie później niż):
1689
, srebr, a łyszczących Stoją zegarki ozdobne, Szkatuły pańskie nadobne. Piec może baszteczką nazwać, Przy kominie, do nich wezwać Tych, co wilków nie widzieli, Żeby drugim powiedzieli, Jakie sztuki odlewane Przy ogniu, polerowane. Drzeweczka bukowe na nich Palą się na popiół; na nich Mozaikę obaczyłem, Z różnych kamyszczków zoczyłem Obraz sztucznie wysadzony,
Z rozmaitych farb złożony. Ten stoi za cudowisko, W robocie sadzony rzeźko. Wnidę w alkierz, tam są sztuki Cudownych kunsztów nauki; Przy oknach z skały zrobiono Naturalnie, ozdobiono; Konie, ptaki różne, chłopy Wyrażone są od stopy, Jako człowiek, aż do głowy, Odprawują
, srebr, a łyszczących Stoją zegarki ozdobne, Szkatuły pańskie nadobne. Piec może baszteczką nazwać, Przy kominie, do nich wezwać Tych, co wilków nie widzieli, Żeby drugim powiedzieli, Jakie sztuki odlewane Przy ogniu, polerowane. Drzeweczka bukowe na nich Palą się na popiół; na nich Mozaikę obaczyłem, Z różnych kamyszczków zoczyłem Obraz sztucznie wysadzony,
Z rozmaitych farb złożony. Ten stoi za cudowisko, W robocie sadzony rzeźko. Wnidę w alkierz, tam są sztuki Cudownych kunsztów nauki; Przy oknach z skały zrobiono Naturalnie, ozdobiono; Konie, ptaki różne, chłopy Wyrażone są od stopy, Jako człowiek, aż do głowy, Odprawują
Skrót tekstu: JarzGośc
Strona: 89
Tytuł:
Gościniec abo krótkie opisanie Warszawy
Autor:
Adam Jarzębski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
opisy geograficzne, opisy podróży
Tematyka:
architektura, geografia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1643
Data wydania (nie wcześniej niż):
1643
Data wydania (nie później niż):
1643
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Ignacy Chrzanowski, Władysław Korotyński
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1909
trzeba/ to jest abo rolnej/ abo piaszczystej: w której odprawiwszy spułćwiczenie w umyśle twym zaczętego/ z ostatkiem przenieść się możesz co raz do twardszej. Ale na koniach/ bądź to z przyrodzenia bądź z ćwiczenia powolniejszych/ ustawnie jazdę twą odprawować masz na ziemi co najtwardszej i nasuższej/ w którejby jednak zarstwy i kamyszczków drobnych pod podkowy nabierających/ i piętkę miękką obrażających/ namniej się znajdowało/ zwłaszcza gdzie taką mieć możesz: gdyż nie ziemia za nami następuje/ ale my po ziemi pielgrzymowanie nasze docześne odprawując/ takowej na jaką potrafiamy zażywać musiemy. Potrzebna też i to przemieniać koniowi miejsce ćwiczenia/ raz takie drugi raz owakie/ równe i
trzebá/ to iest ábo rolney/ ábo piaszczystey: w ktorey odpráwiwszy spułćwiczenie w vmyśle twym záczętego/ z ostátkiem przenieść się możesz co raz do twárdszey. Ale ná koniách/ bądź to z przyrodzenia bądź z ćwiczenia powolnieyszych/ vstáwnie iázdę twą odpráwowáć masz ná źiemi co naytwárdszey y nasuższey/ w ktoreyby iednák zárstwy y kámyszczkow drobnych pod podkowy nábieráiących/ y piętkę miękką obrażáiących/ namniey się znáydowáło/ zwłaszczá gdźie táką mieć możesz: gdyż nie źiemiá zá námi nástępuie/ ále my po źiemi pielgrzymowánie nasze docześne odpráwuiąc/ tákowey ná iáką potráfiamy záżywáć muśiemy. Potrzebna też y to przemieniáć koniowi mieysce ćwiczenia/ raz tákie drugi raz owákie/ rowne y
Skrót tekstu: DorHip_I
Strona: Iiij
Tytuł:
Hippica to iest o koniach księgi_I
Autor:
Krzysztof Dorohostajski
Drukarnia:
Andrzej Piotrkowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
podręczniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1603
Data wydania (nie wcześniej niż):
1603
Data wydania (nie później niż):
1603
