przeciw szóstemu/ ale i przeciw piątemu przykażaniu Bożemu sprośnie zgrzeszyli. VII.
Przeciw Siódmemu przykazaniu Bożemu grzeszą Pijanicy/ kiedy dobra swoje przez pijaństwo utracają: Ubogim Zonom i Dziatkom swoim chleb jakoby przed gębą kradną: wszystko co mają/ oraz przez gardziel przedystylują; a potym z Zonami i Dziatkami swymi łapę sać i nędzę klepać muszą. Toć to jest/ co powiedział Salomon: Który się w dobrej myśli kocha: stawa się ubogim. Vid. Post. Schönfliss. in Dominic. Laetar. Conc. I. et VIII. f. m. 678. et. 696.
Diogenes przechodząc kiedyś wedle domu jednego Utratnika/ spoyźrzy coś na
przećiw szostemu/ ále y przećiw piątemu przykażániu Bożemu sprośnie zgrzeszyli. VII.
Przećiw Siodmemu przykazániu Bożemu grzeszą Pijánicy/ kiedy dobrá swoje przez pijáństwo utracáją: Ubogim Zonom y Dźiatkom swoim chleb jákoby przed gębą krádną: wszystko co máją/ oraz przez gardźiel przedystylują; á potym z Zonámi y Dźiatkámi swymi łápę sáć y nędzę klepáć muszą. Toć to jest/ co powiedźiał Salomon: Ktory śię w dobrey myśli kocha: stawa śię ubogim. Vid. Post. Schönfliss. in Dominic. Laetar. Conc. I. et VIII. f. m. 678. et. 696.
Diogenes przechodząc kiedyś wedle domu jednego Utrátniká/ zpoyźrzy coś ná
Skrót tekstu: GdacKon
Strona: 21.
Tytuł:
Dyszkursu o pijaństwie kontynuacja
Autor:
Adam Gdacjusz
Drukarnia:
Jan Krzysztof Jakub
Miejsce wydania:
Brzeg
Region:
Śląsk
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
już na miejsce/ gdzie miała być stracona/ przyprowadzona była: tedy Męże upominała/ aby się ożralstwa i opilstwa wystrzegali/ a przez Epikurejski żywot Zonom swym do złych spraw powodu nie dawali: ani tego/ co mają/ albo zarobią/ marnie nie utracali/ żeby tak i oni sami/ żony i Dziatki ich nędze klepać/ i na koniec żebrać nie musiały. (Vide, quae bâc de materiâ sub praecepto septimo dicta sunt.) Jacob. 5. v. 16.
(3.) Opilstwo przeszkadza człowiekowi w modlitwie/ która się ma dziać po trzeźwiu/ gdy ma być skuteczna. Chcąc Pan JEZUS Zwolenniki swoje do modlitwy upomnieć
już ná mieysce/ gdźie miáłá bydź strácona/ przyprowádzona byłá: tedy Męże upomináłá/ áby śię ożrálstwá y opilstwá wystrzegáli/ á przez Epikureyski żywot Zonom swym do złych spraw powodu nie dawáli: áni tego/ co máją/ álbo zárobią/ márnie nie utrácáli/ żeby ták y oni sámi/ żony y Dźiatki ich nędze klepáć/ y ná koniec żebráć nie muśiáły. (Vide, quae bâc de materiâ sub praecepto septimo dicta sunt.) Jacob. 5. v. 16.
(3.) Opilstwo przeszkadza człowiekowi w modlitwie/ ktora śię ma dźiać po trzeźwiu/ gdy ma bydź skuteczna. Chcąc Pan JEZUS Zwolenniki swoje do modlitwy upomnieć
Skrót tekstu: GdacKon
Strona: 27.
Tytuł:
Dyszkursu o pijaństwie kontynuacja
Autor:
Adam Gdacjusz
Drukarnia:
Jan Krzysztof Jakub
Miejsce wydania:
Brzeg
Region:
Śląsk
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
/ ma się do czego uciec. Jako Dionizjus Król Syrakuski/ gdy go dla tyraństwa z stolice zrzucono i precz wygnano/ iż był nie głupi w naukach/ dzieci uczył w Koryńcie/ i tym się żywił. Kto zaś nic się nie uczył/ czasu przygody/ nie ma się za co ująć/ przeto musi nędzę klepać.
Gdy go pytano/ coby za zysk z swego kłamstwa ludzie kłamliwi mieli? Na to rzekł: to mają w zysku: że choćby czasem prawdę powiadali/ tedy im nie wierzą. Kto straci Kredyt często się z prawdą mijając: już nie skropi tego z siebie ladajako (jako mówią) i święconą wodą
/ ma się do cżego vćiec. Iáko Dionizyus Krol Syrákuski/ gdy go dla tyráństwá z stolice zrzucono y precż wygnano/ iż był nie głupi w náukách/ dźieći vcżył w Koryńćie/ y tym się żywił. Kto záś nic się nie vcżył/ cżásu przygody/ nie ma się zá co viąć/ przeto muśi nędzę klepáć.
Gdy go pytano/ coby zá zysk z swego kłamstwá ludźie kłamliwi mieli? Ná to rzekł: to máią w zysku: że choćby cżásem prawdę powiádáli/ tedy im nie wierzą. Kto stráći Credit cżęsto się z prawdą miiáiąc: iuż nie skropi tego z śiebie ledáiáko (iáko mowią) y święconą wodą
Skrót tekstu: BudnyBPow
Strona: 24
Tytuł:
Krotkich a wezłowatych powieści [...] księgi IIII
Autor:
Bieniasz Budny
Drukarnia:
Piotr Blastus Kmita
Miejsce wydania:
Lubcz
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Tematyka:
filozofia, historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
biedny parobek na wsi/ poczęstuje przecie dzieweczkę swoję/ co się jej zaleca/ do pierwszego tańca żeby z nią wprzód iść/ wrzuci skrzypkowi grosz/ a ty na podaronki/ na muzykę nie chcesz ważyć. Nie mówię żeby zbytki czynić nad kondycją swoję/ nie tego chce/ żeby szukmieć w staraniu/ a potym nędzę klepać; i owszem i to między insze rozumu waszego defekta liczyć/ co drugi zastawi Wieś na komendy/ a potym do śmierci biedę cierpi/ ale przystojnego według swojej kondycji i możności kosztu czemuż masz żałować/ ostatniec też to nasze jako mówią szczęście/ trzeba się ludziom pokazać. A nie tylko kosztów nie żałować trzeba/
biedny párobek ná wśi/ poczęstuie przećie dźieweczkę swoię/ co się iey záleca/ do pierwszego tańcá żeby z nią wprzod iść/ wrzući skrzypkowi grosz/ á ty ná podáronki/ ná muzykę nie chcesz ważyć. Nie mowię żeby zbytki czynić nád kondycyą swoię/ nie tego chce/ żeby szukmieć w stárániu/ á potym nędzę klepáć; y owszem y to między insze rozumu wászego defektá liczyć/ co drugi zástáwi Wieś ná komendy/ á potym do śmierći biedę ćierpi/ ále przystoynego według swoiey kondycyey y możnośći kosztu czemusz masz żałowáć/ ostátniec tesz to nasze iáko mowią szcześćie/ trzebá się ludźiom pokazać. A nie tylko kosztow nie żałowáć trzeba/
Skrót tekstu: GorzWol
Strona: 68
Tytuł:
Gorzka wolność młodzieńska
Autor:
Andrzej Żydowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1670 a 1700
Data wydania (nie wcześniej niż):
1670
Data wydania (nie później niż):
1700
to było w kronice. I tak az na trzeciem sejmie skończyła się ta Materia
Ja wracąm się ad statum Anni huius kiedy się w Wilnie odprawuje Komisyja z takiemi Tomulencjami i Tumultami odprawuje się we Lwowie trochę modestius i polityczniej niżeli w Litwie i z lepszem afektem bo z łaski Bożej znalazł się sposób uspokojenia Wojska. Szelągi kazano klepać Tynfy tak ze klepac srebra w których tylko za groszy 18. Ale że po złotemu kazano brać dawszy im taką Instytucyją. Dat praetium servata salus potiorque metalloest i Już od tąd wszystka Moneta srebrna i złoto u nas w Polsce w Górę poszło.
W ten że czas przez Inwencyją niektórych subiektów Polskich szelągi Wołoskie wprowadzono do
to było w kronice. I tak az na trzeciem seymie skonczyła się ta Materyia
Ia wracąm się ad statum Anni huius kiedy się w Wilnie odprawuie kommissyia z takiemi Tomulencyiami y Tumultami odprawuie się we Lwowie trochę modestius y polityczniey nizeli w Litwie y z lepszem affektem bo z łaski Bozey znalasł się sposob uspokoienia Woyska. Szelągi kazano klepać Tynfy tak ze klepac srebra w ktorych tylko za groszy 18. Ale że po złotemu kazano brac dawszy im taką Instytucyią. Dat praetium servata salus potiorque metalloest y Iuz od tąd wszystka Moneta srebrna y złoto u nas w Polszcze w Gorę poszło.
W ten że czas przez Inwencyią niektorych subiektow Polskich szelągi Wołoskie wprowadzono do
Skrót tekstu: PasPam
Strona: 186v
Tytuł:
Pamiętniki
Autor:
Jan Chryzostom Pasek
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1656 a 1688
Data wydania (nie wcześniej niż):
1656
Data wydania (nie później niż):
1688
Mam się do czego siągnąć, gdyż kiedym był młody,
Zebrawszy tylą sumę od wszelkiej przygody, Żebym mógł wieś i drugą znowu kupić za nie, Dałem ją do klasztoru na pewne schowanie, O czym tylko ten sąsiad wiedział, a nikt trzeci; Więc jej mam dla niewdzięcznych odumierać dzieci? Mam nędzę klepać, żyjąc, żeby po mym zgonie, Głodem zabiwszy, brały? Jutro jadę po nie. Lecz żeby odpoczęły moje chude szkiety, Da mi ten pan podwTodę, gdyżby i karety Nie żałował.” Więc jechał i za jego kwitem Wziął zapieczętowaną skrzynię z depozytem. Tęż przeliczywszy, kładą na worki pieczęci, Zostawiwszy
Mam się do czego siągnąć, gdyż kiedym był młody,
Zebrawszy tylą sumę od wszelkiej przygody, Żebym mógł wieś i drugą znowu kupić za nie, Dałem ją do klasztoru na pewne schowanie, O czym tylko ten sąsiad wiedział, a nikt trzeci; Więc jej mam dla niewdzięcznych odumierać dzieci? Mam nędzę klepać, żyjąc, żeby po mym zgonie, Głodem zabiwszy, brały? Jutro jadę po nie. Lecz żeby odpoczęły moje chude szkiety, Da mi ten pan podwTodę, gdyżby i karety Nie żałował.” Więc jechał i za jego kwitem Wziął zapieczętowaną skrzynię z depozytem. Tęż przeliczywszy, kładą na worki pieczęci, Zostawiwszy
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 491
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
