. Teraz doznawam/ co tego jest/ o czym Paweł Z. napisał: Niech was nikt nie zwodzi próżnymi mowami: abowiem dla tych rzeczy (dla takowych grzechów) przychodzi gniew Boży na Syny (Dziatki) uporne. Naostatek jednak dał się cieszyć/ i wierzył/ że Bóg każdemu Grzesznikowi pokutującemu wszystkie grzechy łaskawie odpuszcza. Co tego potkało/ ze sta jednego nie potka. Vid. Discurs. m. sub. lit. Aa. b.
A tak moja rada/ radź o sobie póki masz czas: a przestań tego występku: bo jeśli go nie przestaniesz; kiedy konać będziesz obaczysz nad sobą Sędziego sprawiedliwego: pod sobą piekło
. Teraz doznawam/ co tego jest/ o czym Páweł S. nápisáł: Niech was nikt nie zwodźi prożnymi mowámi: ábowiem dla tych rzeczy (dla tákowych grzechow) przychodźi gniew Boży ná Syny (Dźiatki) uporne. Náostátek jednák dał śię ćieszyć/ y wierzył/ że Bog káżdemu Grzesznikowi pokutującemu wszystkie grzechy łáskáwie odpuscza. Co tego potkáło/ ze stá jednego nie potka. Vid. Discurs. m. sub. lit. Aa. b.
A ták mojá rádá/ radź o sobie poki masz czás: á przestań tego występku: bo jeśli go nie przestániesz; kiedy konáć będźiesz obaczysz nád sobą Sędźiego spráwiedliwego: pod sobą piekło
Skrót tekstu: GdacKon
Strona: 11.
Tytuł:
Dyszkursu o pijaństwie kontynuacja
Autor:
Adam Gdacjusz
Drukarnia:
Jan Krzysztof Jakub
Miejsce wydania:
Brzeg
Region:
Śląsk
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
. Dusz Świętych z tego świata zesłych miejsce/ Raj ziemny być powiada.
Folio 164. i 165. Racje położone znoszą/ aby komu poześciu ztego świata grzechów odpuszczenia było potrzeba. Apologia
Folio 166. 1. mówi iż hojny Pan Bóg/ przeniewymowną łaskę swoję z łaski/ darem/ i krom zasług grzechy odpuszcza.
Folio 157. i 176. twierdzi że grzechy Venialne z tego świata schodzącym duszom odpuszczane bywają gratis/ hojnym dobrotliwego Boga miłosierdziem.
Fol. 177. 1. Sądu Partykularnego nieprzyznawa.
Fol. 212. 1. mówi. iż grzech śmiertelny oddala od człowieka wiernego/ i wiarę.
Folio 213. Znasienia
. Dusz Swiętych z tego świátá zesłych mieysce/ Ray źiemny bydź powiáda.
Folio 164. y 165. Rácye położone znoszą/ áby komu poześciu zte^o^ świátá grzechow odpuszczenia było potrzebá. Apologia
Folio 166. 1. mowi iż hoyny Pan Bog/ przeniewymowną łáskę swoię z łáski/ dárem/ y krom zasług grzechy odpuszcza.
Folio 157. y 176. twierdźi że grzechy Venialne z tego świátá schodzącym duszom odpuszcżáne bywáią gratis/ hoynym dobrotliwego Bogá miłośierdźiem.
Fol. 177. 1. Sądu Párticulárnego nieprzyznawa.
Fol. 212. 1. mowi. iż grzech śmiertelny oddala od człowieká wiernego/ y wiárę.
Folio 213. Znáśienia
Skrót tekstu: SmotApol
Strona: 24
Tytuł:
Apologia peregrinacjej do Krajów Wschodnich
Autor:
Melecjusz Smotrycki
Miejsce wydania:
Dermań
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma religijne
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1628
Data wydania (nie wcześniej niż):
1628
Data wydania (nie później niż):
1628
/ do mazanki wprowadzi/ nakrarmi/ napoi/ obmyje; a dnia drugiego rzecze: Bracie Simeonie/ jeżeliby wola twoja u mnie porobić/ ja zapłatę dam gotową; on obawiając się drugiego zaniewolenia/ odpowie: Mam Panie mój rodziców starych barzo/ tych jeżeli nie zmarli życzyłbym synowskim pokłonem ucieszyć i widzieć; odpuszcza go zaraz gospodarz/ drogę okazuje/ którą przebywszy wszelkie drogi niebezpieczeństwa/ do miłej Polski wszedł/ i przypieszał do Monastyra Pieczarskiego/ aby w nim obiat swój wykonał/ jakoż statecznie/ co był przyrzekł wszystko zyścił/ dziwnie pobożny Mąż i stateczny; a opatrzywszy się Świętemi Sakramentami/ po długiej pracy odszedł do swoich.
/ do mázánki wprowádzi/ nákrarmi/ nápoi/ obmyie; á dniá drugiego rzecze: Bráćie Simeonie/ ieżeliby wola twoiá v mnie porobić/ ia zapłátę dam gotową; on obawiáiąc się drugiego zániewolenia/ odpowie: Mam Pánie moy rodzicow stárych bárzo/ tych ieżeli nie zmárli życzyłbym synowskim pokłonem vćieszyć y widźieć; odpuszcza go záraz gospodarz/ drogę okázuie/ ktorą przebywszy wszelkie drogi niebespieczeństwá/ do miłey Polski wszedł/ y przypieszał do Monástyrá Pieczárskiego/ áby w nim obiát swoy wykonał/ iákoż státecznie/ co był przyrzekł wszystko zyśćił/ dziwnie pobożny Mąż y státeczny; á opátrzywszy się Swiętemi Sákrámentámi/ po długiey pracy odszedł do swoich.
Skrót tekstu: KalCuda
Strona: 171.
Tytuł:
Teratourgema lubo cuda
Autor:
Atanazy Kalnofojski
Drukarnia:
Drukarnia Kijowopieczerska
Miejsce wydania:
Kijów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
relacje
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1638
Data wydania (nie wcześniej niż):
1638
Data wydania (nie później niż):
1638
Wojska przy tym wszytkiego suplike przynoszą, I pod nogi porzucą. Którym Kanclerz na to. Ze luboli karanie zasłużyli za to. Niczym nie odproszone; jednak z-dobrotliwy Pan natury, nie będąc na krew żadną chciwy, (Cóż więcej swych poddanych?) ato i te wine Tak ciężką popołnioną, na Hańską przyczyne Im odpuszcza. To po nich obiecując sobie, Ze cóżkolwiek Ojczyźnie przeciw, i osobie Jego do tąd zgrzeszyli, potym to nagrodzą Usługami wiernymi. Zatymże odchodzą. A Punkta tej supliki, do uwagi wziete, Które, ile fortuna i czasy przeklete Nasze niosły, ponieważ o włos i tu mały Tylkoż nie rozerwane, stanąć
Woyska przy tym wszytkiego supplike przynoszą, I pod nogi porzucą. Ktorym Kanclerz na to. Ze luboli karanie zásłużyli zá to. Niczym nie odproszone; iednak z-dobrotliwy Pan natury, nie bedąc na krew żadną chćiwy, (Coż wiecey swych poddanych?) ato i te wine Ták ćieszką popołnioną, ná Hańską przyczyne Im odpuszcza. To po nich obiecuiąc sobie, Ze cożkolwiek Oyczyźnie przećiw, i osobie Iego do tąd zgrzeszyli, potym to nagrodzą Usługami wiernymi. Zátymże odchodzą. A Punkta tey suppliki, do uwagi wźiete, Ktore, ile fortuna i czásy przeklete Násze niosły, poniewasz o włos i tu mały Tylkoż nie rozerwáne, stanąć
Skrót tekstu: TwarSWoj
Strona: 92
Tytuł:
Wojna domowa z Kozaki i z Tatary
Autor:
Samuel Twardowski
Drukarnia:
Collegium Calissiensis Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Kalisz
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
to samo wyzna/ iż dług ten zaciągnął. Ktoby tego sposobu wypłacenia się nie szukał? ktoby takiego Kredytora sobie nieważył? ktoby mu na wieczną się wdzięczność nie obowiązał? Nie szelągowe nie groszowe nam długi/ Bóg nasz za jedno skruszone w piersi uderzenie się/ za jedno długu nabranego pokorne wyznanie/ odpuszcza/ kasuje: a my jako się i ten kwit staramy? jako go szukamy? jako poważamy! 3. Prawdziwa skrucha jest/ przez którą Człowiek uznawa/ iż swemi grzechami Boga Twórcę i Pana swego obraził/ gdy opuciwszy nie skończone dobro swe/ za nikczemny stworzeniem/ i swą przewrotną złą namiętnością przeciw rozumowi/ przeciwko
to samo wyzna/ iż dług ten záćiągnął. Ktoby tego sposobu wypłaceniá się nie szukáł? ktoby takiego Creditora sobie nieważył? ktoby mu ná wieczną się wdźięczność nie obowiązał? Nie szelągowe nie groszowe nam długi/ Bog nasz zá iedno skruszone w pierśi uderzenie się/ zá iedno długu nábranego pokorne wyznanie/ odpuszcza/ kasuie: a my iáko się i ten kwit staramy? iáko go szukamy? iáko poważamy! 3. Prawdźiwá skruchá iest/ przez ktorą Człowiek vznáwa/ iż swemi grzechámi Bogá Tworcę y Paná swego obráźił/ gdy opućiwszy nie skończone dobro swe/ zá nikczemný stworzeniem/ y swą przewrotną złą namiętnośćią przećiw rozumowi/ przećiwko
Skrót tekstu: BujnDroga
Strona: 88
Tytuł:
Droga do domu
Autor:
Michał Bujnowski
Drukarnia:
Akademia Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1688
Data wydania (nie wcześniej niż):
1688
Data wydania (nie później niż):
1688
. Do tego/ jako zwyczaj jest w Turczech/ gdy Cesarz umrze: tedy Janczaczarowie mają wolność domy Chrześcijańskie i Żydowskie łupić/ najeżdżać/ i co się im podoba/ brać/ i czynić. i. A gdy nowy Cesarz nastawa/ nie pozwalają na niego/ aż im pierwej przysięgę uczyni/ że im to wszytko odpuszcza. O by takową naszy pacholikowie żołnierscy/ i Hajducy wolność mieli na Tatary/ podobnoby ich dobrze z onego śrebra wytrzęśli/ i zszkap onych durnych/ które sobie naszych chłopów stacją wytuczyli. Ale wszytko tu opak u nas: cobychmy my mieli ich wytrząsać/ to oni nas pięknie niszczą i łupią/
. Do tego/ iáko zwycżay iest w Turcech/ gdy Cesarz vmrze: tedy Iáncżácżárowie máią wolność domy Chrześciáńskie y Zydowskie łupić/ náieżdżáć/ y co się im podoba/ bráć/ y cżynić. i. A gdy nowy Cesarz nástáwa/ nie pozwáláią ná niego/ áż im pierwey przyśięgę vcżyni/ że im to wszytko odpuszcża. O by tákową nászy pacholikowie żołnierscy/ y Háyducy wolność mieli ná Tátáry/ podobnoby ich dobrze z onego śrebrá wytrzęśli/ y zszkáp onych durnych/ ktore sobie nászych chłopow stácyą wytucżyli. Ale wszytko tu opák v nas: cobychmy my mieli ich wytrząsáć/ to oni nas pięknie niszcżą y łupią/
Skrót tekstu: CzyżAlf
Strona: 36
Tytuł:
Alfurkan tatarski
Autor:
Piotr Czyżewski
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
egzotyka, historia, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
się co zostało - pewnie, żebyć się przydało”. Konie taranty miał, to wszystko mówił, że ich każe obłupić, a suknią nimi podszyć i mnie ostatek da.
Gdym wszytkie rzeczy oddała, w ostatku przysiądzem chciała, Że nic przy mnie nie zostało, z sumnieniem się rachowało. Tę przysięgę mi odpuszcza, leć z kłótni mię nie wypuszcza: Coraz co nowego wznowi, choć nie było, to on powie. Przysięgę mi odpuścił, ale po staremu kłóci. Tren 29.
Już ostatni dekret staje, w którym już sąd to uznaje, Dekret ostatni. TRANSAKCJA ALBO OPISANIE
Iże małżeństwo nieważne; „gdyż świadectwa, tak
się co zostało - pewnie, żebyć się przydało”. Konie taranty miał, to wszystko mówił, że ich każe obłupić, a suknią nimi podszyć i mnie ostatek da.
Gdym wszytkie rzeczy oddała, w ostatku przysiądzem chciała, Że nic przy mnie nie zostało, z sumnieniem się rachowało. Tę przysięgę mi odpuszcza, leć z kłótni mię nie wypuszcza: Coraz co nowego wznowi, choć nie było, to on powie. Przysięgę mi odpuścił, ale po staremu kłóci. Tren 29.
Już ostatni dekret staje, w którym już sąd to uznaje, Dekret ostatni. TRANSAKCYJA ALBO OPISANIE
Iże małżeństwo nieważne; „gdyż świadectwa, tak
Skrót tekstu: StanTrans
Strona: 75
Tytuł:
Transakcja albo opisanie całego życia jednej sieroty
Autor:
Anna Stanisławska
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1685
Data wydania (nie wcześniej niż):
1685
Data wydania (nie później niż):
1685
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Ida Kotowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Polska Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1935
z tak możnym monarchą walczyć miał; ale jako zawżdy pokoju i łaski królewskiej pragnął, tak i teraz pragnie i ziemia wszytka inflancka. Dano mu odpowiedź od króla, iż chocia król słuszną przyczynę miał, zwojować inflancką ziemię i podbić ją pod moc swoję, jednak uchodząc rozlania krwie chrześcijańskiej a mając wzgląd na pokorę Firstemberkowę, odpuszcza mu jego występ i do łaski go swej przypuszcza. I tak ta wojna skończona jest pokojem. Byli ci, którzy nie chwalili takiego pokoju, pokazując, że król mając tak wielkie wojska i tak ważną przyczynę podbicia pod się inflanckiej ziemie, mimo się tak łatwie wszytko puścił. Tego roku królowa węgierska za posyłaniem do niej
z tak możnym monarchą walczyć miał; ale jako zawżdy pokoju i łaski królewskiej pragnął, tak i teraz pragnie i ziemia wszytka inflancka. Dano mu odpowiedź od króla, iż chocia król słuszną przyczynę miał, zwojować inflancką ziemię i podbić ją pod moc swoję, jednak uchodząc rozlania krwie chrześciańskiej a mając wzgląd na pokorę Firstemberkowę, odpuszcza mu jego występ i do łaski go swej przypuszcza. I tak ta wojna skończona jest pokojem. Byli ci, którzy nie chwalili takiego pokoju, pokazując, że król mając tak wielkie wojska i tak ważną przyczynę podbicia pod się inflanckiej ziemie, mimo się tak łatwie wszytko puścił. Tego roku królowa węgierska za posyłaniem do niej
Skrót tekstu: GórnDzieje
Strona: 215
Tytuł:
Dzieje w Koronie Polskiej
Autor:
Łukasz Górnicki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
traktaty
Tematyka:
historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1637
Data wydania (nie wcześniej niż):
1637
Data wydania (nie później niż):
1637
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła wszystkie
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Piotr Chmielowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Salomon Lewental
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1886
, a dla siebie większą chwałę sprawuje, jako pisze na grzech Żadnego grzechu okazją, lub pobudką, ani wzwyż namienieni, ani żaden Autor Pana BOGA nieczynią, ani tychże samych grzechów nie autoryzują, gdyż ten co grzeszy, zawsze kśle czyni, ten zaś który kogo okupuje od grzechu, lubo mu grzech odpuszcza, ten nabywa chwały. Jako i Świętego Łukasza Ewangelia nam luculenter świadczy Więc stąd może obycient uważyć, że z złoczyństwa rozbójców eks male volentia latronum, dopiero chwałę znalazł Samarytan, a zaś według Obycienta sentymentu, toby się zdało, że Samarytan temu winien, że rozbójnicy na drodze rozbili człeka, albo że onże
, á dla siebie większą chwáłę spráwuie, iáko pisze ná grzech Zadnego grzechu okázyą, lub pobudką, áni wzwyż námienieni, áni żaden Autor Pána BOGA nieczynią, áni tychże samych grzechow nie autoryzuią, gdyż ten co grzeszy, záwsze xxle czyni, ten zaś ktory kogo okupuie od grzechu, lubo mu grzech odpuszcza, ten nábywa chwáły. Jáko y Swiętego Łukasza Ewangelia nam luculenter świadczy Więc ztąd może objcient uważyć, że z złoczyństwa rozboycow ex male volentia latronum, dopiero chwáłę ználazł Samarytan, á zaś według Objcienta sentymentu, toby się zdało, że Samarytan temu winien, że rozboynicy ná drodze rozbili człeka, álbo że onże
Skrót tekstu: GarczAnat
Strona: 170
Tytuł:
Anatomia Rzeczypospolitej Polskiej
Autor:
Stefan Garczyński
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
polityka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1753
Data wydania (nie wcześniej niż):
1753
Data wydania (nie później niż):
1753
żydowskie/ dziękczynienia/ uproszenia/ i błagania. Objaśnienie Trudności Teologicznych. O Pokucie.
Uczeń. Kto postanowił Sakrament Pokuty świętej? M. Chrystus Pan po Zmartwychwstaniu swoim. V. Jestże ten Sakrament potrzebny? M. Jest/ zwłaszcza po chrzcie w grzech upadłym. V. Cóż czyni ta pokuta? M. Odpuszcza grzechy/ przywraca zasługi pierwsze/ i łaskę. V. Cóż nas do pokuty pobudza? M. Laska Boża/ bez której człowiek pokutować nie może/ której jednak Bóg żadnemu nie odmawia. V. Które są części Pokuty? M. Trzy materialne/ jakoby: Skrucha/ Spowiedź/ i Dosyćuczynienie. V. Co
żydowskie/ dźiękczynienia/ vproszenia/ y błagánia. Obiáśnienie Trudnośći Theologicznych. O Pokućie.
Vczeń. Kto postánowił Sákráment Pokuty świętey? M. Chrystus Pan po Zmartwychwstániu swoim. V. Iestże ten Sákráment potrzebny? M. Iest/ zwłaszczá po chrzćie w grzech vpádłym. V. Coż czyni tá pokutá? M. Odpuszcza grzechy/ przywraca zasługi pierwsze/ y łáskę. V. Coż nas do pokuty pobudza? M. Láská Boża/ bez ktorey człowiek pokutowáć nie może/ ktorey iednák Bog żadnemu nie odmawia. V. Ktore są częśći Pokuty? M. Trzy máteryálne/ iákoby: Skruchá/ Spowiedź/ y Dosyćuczynienie. V. Co
Skrót tekstu: AnzObjWaś
Strona: 45
Tytuł:
Objaśnienie trudności teologicznych zebrane z doktorów św. od Anzelma świętego
Autor:
Wojciech Waśniowski
Drukarnia:
Łukasz Kupisz
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
dialogi
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1651
Data wydania (nie wcześniej niż):
1651
Data wydania (nie później niż):
1651
