/ nad brwi zapuszczone/ Pod gładko uczesane kółko/ zawieszone/ Co zacz? czy to jamułki/ w których starzy chodzą? Czy omyłką Natury/ z głów grzyby wychodzą? O święcicach zaś owych/ co powiedzieć mamy; Które/ z trafionych włosów/ w promieniach widamy? Gdy wiązą pod nie wstążki/ lub złote pierścionki; Rzekłbyś/ że to dziesiątki/ Paciornej Koronki. Więc siwym/ na co/ putrem głowy posypują: Czy to ustawnie Wstępną Srodę odprawują? Wszak im zawsze Mięsopust: i w Post mięso jedzą: Ze kiedy pościć trzeba/ nic o tym nie wiedzą. Czy innego/ po śmierci/ życia nagle chciwe
/ nad brwi zápuszczone/ Pod gładko vczesane kołko/ záwieszone/ Co zacz? czy to iámułki/ w ktorych stárzy chodzą? Czy omyłką Nátury/ z głow grzyby wychodzą? O święćicách záś owych/ co powiedźieć mamy; Ktore/ z tráfionych włosow/ w promieniách widamy? Gdy wiązą pod nie wstążki/ lub złote pierśćionki; Rzekłbyś/ że to dźieśiątki/ Páciorney Koronki. Więc śiwym/ ná co/ putrem głowy posypuią: Czy to vstáwnie Wstępną Srodę odpráwuią? Wszak im zawsze Mięsopust: y w Post mięso iedzą: Ze kiedy pośćić trzebá/ nic o tym nie wiedzą. Czy innego/ po śmierći/ żyćiá nágle chćiwe
Skrót tekstu: ŁączZwier
Strona: Dv
Tytuł:
Nowe zwierciadło
Autor:
Jakub Łącznowolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1678
Data wydania (nie wcześniej niż):
1678
Data wydania (nie później niż):
1678
, Nie radzisz, nie ustrzeżesz żadną miarą; aleć Wiem ja na tak paskudną żonę sekret przedni: Póki będziesz miał palec w tym pierścieniu średni — I kładzie mu go zaraz, jak na żywej jawi — Póty się i o swoję możesz nie bać” — prawi. Ocknąwszy Włoch, chce palec widzieć w tym pierścionku, Aż go poczuł w wstydliwym żony swojej członku. Plunąwszy: „Więc inaczej ustrzec jej nie mogę, Tylko palec u kurwy trzymając załogę? Wolęć jej zawsze chować od tego hajduka; W ostatku niech się łupi, psów niesyta suka.” 490 (P). RYCHLEJ SPRAWISZ PRZYKŁADEM ANIŻELI SŁOWY
Proszą mniszy opata,
, Nie radzisz, nie ustrzeżesz żadną miarą; aleć Wiem ja na tak paskudną żonę sekret przedni: Póki będziesz miał palec w tym pierścieniu średni — I kładzie mu go zaraz, jak na żywej jawi — Póty się i o swoję możesz nie bać” — prawi. Ocknąwszy Włoch, chce palec widzieć w tym pierścionku, Aż go poczuł w wstydliwym żony swojej członku. Plunąwszy: „Więc inaczej ustrzec jej nie mogę, Tylko palec u kurwy trzymając załogę? Wolęć jej zawsze chować od tego hajduka; W ostatku niech się łupi, psów niesyta suka.” 490 (P). RYCHLEJ SPRAWISZ PRZYKŁADEM ANIŻELI SŁOWY
Proszą mniszy opata,
Skrót tekstu: PotFrasz1Kuk_II
Strona: 217
Tytuł:
Ogród nie plewiony
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
; I smok dorosły afrykańskiej więzi Łupież porzuca, kiedy wiosnę czuje; Tak i jedwabny worek, co go więzi, Robak na nowy żywot przegryzuje; Tak i jaskółki, zbywszy zimnych lodów, Dobywają się lecie z mokrych chłodów.
Dziś się rok zaczął, dziś Janus dwuczoły Twarz przednią swoję i młodą przywraca; Dziś ten pierścionek, który swymi koły Niebieskie wszytkie okręgi obraca, Dziś i egipski wąż do nas wesoły Obrotem swoim dorocznim się wraca,
Co się zakrętem jednostajnym wije I ogon w gębę zacerklony kryje.
Dziś i Zbawiciel na pierwszy zadatek Pierwszy raz swoję najdroższą krew toczy, I choć nie taki w dziecięciu dostatek Krwie bywa, przecię chrzcielnicę nią
; I smok dorosły afrykańskiej więzi Łupież porzuca, kiedy wiosnę czuje; Tak i jedwabny worek, co go więzi, Robak na nowy żywot przegryzuje; Tak i jaskółki, zbywszy zimnych lodów, Dobywają się lecie z mokrych chłodów.
Dziś się rok zaczął, dziś Janus dwuczoły Twarz przednią swoję i młodą przywraca; Dziś ten pierścionek, który swymi koły Niebieskie wszytkie okręgi obraca, Dziś i egipski wąż do nas wesoły Obrotem swoim dorocznim się wraca,
Co się zakrętem jednostajnym wije I ogon w gębę zacerklony kryje.
Dziś i Zbawiciel na pierwszy zadatek Pierwszy raz swoję najdroższą krew toczy, I choć nie taki w dziecięciu dostatek Krwie bywa, przecię chrzcielnicę nią
Skrót tekstu: MorszAUtwKuk
Strona: 202
Tytuł:
Utwory zebrane
Autor:
Jan Andrzej Morsztyn
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1654
Data wydania (nie wcześniej niż):
1654
Data wydania (nie później niż):
1654
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Utwory zebrane
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1971
jej też kwiat, który ma, niechaj co zbroję; A będzie-li na te rany Skarżyła, dam duszę swoję. GWOŹDZIK
Panny w gwoździku, widzę, się kochacie; Ja-ć ziela nie mam, jednak jeśli macie Rozum, radzę wam, byście za ten mały Gwoździk, gwóźdź cały ode mnie wziąć chciały, NA PIERŚCIONEK Z LITERAMI P.B.N.M.
Nie mam nad serce u siebie droższego Nic, które-ć daję, od Wenerzynego Przebite syna na wylot strzałami, Które obaczysz nakryte rączkami, Bo miłość chce być tajna, a że dwoje Rąk się złączyło, bodaj tak oboje Serc naszych mękę jednakoż cierpiało I nierozdzielnym płomieniem pałało
jej też kwiat, który ma, niechaj co zbroję; A będzie-li na te rany Skarżyła, dam duszę swoję. GWOŹDZIK
Panny w gwoździku, widzę, się kochacie; Ja-ć ziela nie mam, jednak jeśli macie Rozum, radzę wam, byście za ten mały Gwoździk, gwóźdź cały ode mnie wziąć chciały, NA PIERŚCIONEK Z LITERAMI P.B.N.M.
Nie mam nad serce u siebie droższego Nic, które-ć daję, od Wenerzynego Przebite syna na wylot strzałami, Które obaczysz nakryte rączkami, Bo miłość chce być tajna, a że dwoje Rąk się złączyło, bodaj tak oboje Serc naszych mękę jednakoż cierpiało I nierozdzielnym płomieniem pałało
Skrót tekstu: MorszAUtwKuk
Strona: 349
Tytuł:
Utwory zebrane
Autor:
Jan Andrzej Morsztyn
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1654
Data wydania (nie wcześniej niż):
1654
Data wydania (nie później niż):
1654
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Utwory zebrane
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1971
nie skarżył się, że odarty, nie skarżył się, że boso chodził, to mu w-ustach brzmiało, co na żołądku bolało. Etego hic fame pereo, a ja tu głodem ginę. 5. PRZEZ TĘN PIERŚĆIEŃ znaczy się według Ambrożego Świętego wiara Annulus est signaculum Fidei Sincerae, a czemuż to ten pierścionek kładą na ręce? izaliż nie był zwyczaj u starożytności, zawieszać je przy uchu, zawodzić przy nosie, który zwyczaj i teraz się między Arabkami, ba i Ormiankami Perskiemi znajduje; Ociec każe mu kłaść pierścionek, a jeszcze nie na palec, ale na rękę. Date Annulum in manu eius, bo jakom
nie skárzył się, że odárty, nie skárzył się, że boso chodźił, to mu w-ustách brzmiáło, co ná zołądku boláło. Etego hic fame pereo, á ia tu głodęm ginę. 5. PRZEZ TĘN PIERŚĆIEŃ znáczy się według Ambrożego Swiętego wiárá Annulus est signaculum Fidei Sincerae, á czemuż to ten pierścionek kłádą na ręce? izaliż nie był zwyczay v stárożytnośći, záwieszáć ie przy vchu, záwodźić przy nośie, ktory zwyczay i teraz się między Arábkámi, bá i Ormiánkámi Perskiemi znáyduie; Oćiec każe mu kłáść pierśćionek, á ieszcze nie ná pálec, ále ná rękę. Date Annulum in manu eius, bo iákom
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 48
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
PRZEZ TĘN PIERŚĆIEŃ znaczy się według Ambrożego Świętego wiara Annulus est signaculum Fidei Sincerae, a czemuż to ten pierścionek kładą na ręce? izaliż nie był zwyczaj u starożytności, zawieszać je przy uchu, zawodzić przy nosie, który zwyczaj i teraz się między Arabkami, ba i Ormiankami Perskiemi znajduje; Ociec każe mu kłaść pierścionek, a jeszcze nie na palec, ale na rękę. Date Annulum in manu eius, bo jakom powiedział pierścionek ten znaczy wiarę, a Ociec ten uczy Syna aby miał pierścionek na ręku, wiarę i uczynki, ucho i rękę. Co tak tłumaczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est
PRZEZ TĘN PIERŚĆIEŃ znáczy się według Ambrożego Swiętego wiárá Annulus est signaculum Fidei Sincerae, á czemuż to ten pierścionek kłádą na ręce? izaliż nie był zwyczay v stárożytnośći, záwieszáć ie przy vchu, záwodźić przy nośie, ktory zwyczay i teraz się między Arábkámi, bá i Ormiánkámi Perskiemi znáyduie; Oćiec każe mu kłáść pierśćionek, á ieszcze nie ná pálec, ále ná rękę. Date Annulum in manu eius, bo iákom powiedźiał pierśćionek ten znáczy wiárę, á Oćiec tęn vczy Syná áby miał pierśćionek ná ręku, wiárę i vczynki, vcho i rękę. Co ták tłumáczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 48
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
na ręce? izaliż nie był zwyczaj u starożytności, zawieszać je przy uchu, zawodzić przy nosie, który zwyczaj i teraz się między Arabkami, ba i Ormiankami Perskiemi znajduje; Ociec każe mu kłaść pierścionek, a jeszcze nie na palec, ale na rękę. Date Annulum in manu eius, bo jakom powiedział pierścionek ten znaczy wiarę, a Ociec ten uczy Syna aby miał pierścionek na ręku, wiarę i uczynki, ucho i rękę. Co tak tłumaczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dajcie mu prawi pierścionek na rękę, to jest nauczcie go, aby miał wiarę
na ręce? izaliż nie był zwyczay v stárożytnośći, záwieszáć ie przy vchu, záwodźić przy nośie, ktory zwyczay i teraz się między Arábkámi, bá i Ormiánkámi Perskiemi znáyduie; Oćiec każe mu kłáść pierśćionek, á ieszcze nie ná pálec, ále ná rękę. Date Annulum in manu eius, bo iákom powiedźiał pierśćionek ten znáczy wiárę, á Oćiec tęn vczy Syná áby miał pierśćionek ná ręku, wiárę i vczynki, vcho i rękę. Co ták tłumáczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dayćie mu práwi pierśćionek ná rękę, to iest náuczćie go, áby miał wiárę
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 48
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
je przy uchu, zawodzić przy nosie, który zwyczaj i teraz się między Arabkami, ba i Ormiankami Perskiemi znajduje; Ociec każe mu kłaść pierścionek, a jeszcze nie na palec, ale na rękę. Date Annulum in manu eius, bo jakom powiedział pierścionek ten znaczy wiarę, a Ociec ten uczy Syna aby miał pierścionek na ręku, wiarę i uczynki, ucho i rękę. Co tak tłumaczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dajcie mu prawi pierścionek na rękę, to jest nauczcie go, aby miał wiarę z-uczynkami; Piękny pierścionek, piękna i wiara, ale
ie przy vchu, záwodźić przy nośie, ktory zwyczay i teraz się między Arábkámi, bá i Ormiánkámi Perskiemi znáyduie; Oćiec każe mu kłáść pierśćionek, á ieszcze nie ná pálec, ále ná rękę. Date Annulum in manu eius, bo iákom powiedźiał pierśćionek ten znáczy wiárę, á Oćiec tęn vczy Syná áby miał pierśćionek ná ręku, wiárę i vczynki, vcho i rękę. Co ták tłumáczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dayćie mu práwi pierśćionek ná rękę, to iest náuczćie go, áby miał wiárę z-uczynkámi; Piękny pierśćionek, piękna i wiárá, ále
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 48
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
. Date Annulum in manu eius, bo jakom powiedział pierścionek ten znaczy wiarę, a Ociec ten uczy Syna aby miał pierścionek na ręku, wiarę i uczynki, ucho i rękę. Co tak tłumaczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dajcie mu prawi pierścionek na rękę, to jest nauczcie go, aby miał wiarę z-uczynkami; Piękny pierścionek, piękna i wiara, ale gdzież kłaść ten pierścionek? na rękę. Docete eum habere Fidem in opere, aby wiara z-uczynkami była. V. B. Uczy tego Dawid oblubienicę niebieską. Psalmus 44. u
. Date Annulum in manu eius, bo iákom powiedźiał pierśćionek ten znáczy wiárę, á Oćiec tęn vczy Syná áby miał pierśćionek ná ręku, wiárę i vczynki, vcho i rękę. Co ták tłumáczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dayćie mu práwi pierśćionek ná rękę, to iest náuczćie go, áby miał wiárę z-uczynkámi; Piękny pierśćionek, piękna i wiárá, ále gdzież kłáść tęn pierśćionek? ná rękę. Docete eum habere Fidem in opere, áby wiára z-uczynkámi byłá. V. B. Uczy tego Dawid oblubienicę niebieską. Psalmus 44. v
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 48
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
Ociec ten uczy Syna aby miał pierścionek na ręku, wiarę i uczynki, ucho i rękę. Co tak tłumaczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dajcie mu prawi pierścionek na rękę, to jest nauczcie go, aby miał wiarę z-uczynkami; Piękny pierścionek, piękna i wiara, ale gdzież kłaść ten pierścionek? na rękę. Docete eum habere Fidem in opere, aby wiara z-uczynkami była. V. B. Uczy tego Dawid oblubienicę niebieską. Psalmus 44. u. 11. KAZANIE II. Z-Egiptu wiara i uczynki wyprowadzają. Num: 3
Oćiec tęn vczy Syná áby miał pierśćionek ná ręku, wiárę i vczynki, vcho i rękę. Co ták tłumáczy Hugo Carensis: Date illi annulum in manu eius, id est docete eum habere Fidem in opere, dayćie mu práwi pierśćionek ná rękę, to iest náuczćie go, áby miał wiárę z-uczynkámi; Piękny pierśćionek, piękna i wiárá, ále gdzież kłáść tęn pierśćionek? ná rękę. Docete eum habere Fidem in opere, áby wiára z-uczynkámi byłá. V. B. Uczy tego Dawid oblubienicę niebieską. Psalmus 44. v. 11. KAZANIE II. Z-Egiptu wiara i vczynki wyprowadzaią. Num: 3
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 48
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
