robi wedla mnie towarzysz. Ręko moja, kto Bogu dufa a pracuje, Do ostatniej starości nędze nie uczuje. Widziałem, pod kądzielą kiedyś siadywała, Sama-ć się do wrzeciona nić z palca puszczała, Jedwab nie będzie taki. U ciebie i spanie Napozniejsze; u ciebie i narańsze wstanie. Tobie czeladź nakarmić, tobie pochędożyć Wszystko w domu i wszystko na mieścu położyć. Ława zawsze chędoga, pomyte naczynie. Mówiłem: komu cię Bóg da, z tobą nie zginie. Ręko moja, kto Bogu dufa a pracuje, Do ostatniej starości nędze nie uczuje! Jeśliś mi przyjacielem, podobno nie zgadnę. Gdyś chusty polewała onegdy czeladne
robi wedla mnie towarzysz. Ręko moja, kto Bogu dufa a pracuje, Do ostatniej starości nędze nie uczuje. Widziałem, pod kądzielą kiedyś siadywała, Sama-ć się do wrzeciona nić z palca puszczała, Jedwab nie będzie taki. U ciebie i spanie Napozniejsze; u ciebie i narańsze wstanie. Tobie czeladź nakarmić, tobie pochędożyć Wszystko w domu i wszystko na mieścu położyć. Ława zawsze chędoga, pomyte naczynie. Mówiłem: komu cię Bóg da, z tobą nie zginie. Ręko moja, kto Bogu dufa a pracuje, Do ostatniej starości nędze nie uczuje! Jeśliś mi przyjacielem, podobno nie zgadnę. Gdyś chusty polewała onegdy czeladne
Skrót tekstu: SzymSiel
Strona: 115
Tytuł:
Sielanki
Autor:
Szymon Szymonowic
Miejsce wydania:
Zamość
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Sielanki i pozostałe wiersze polskie
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Janusz Pelc
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1964
