przyznać, zawsze się tego życzyć godzi. Najgłówniejszy nie ujmie nieprzyjaciel, bo mu
Nie zada, że na niechęć miał zarobić komu. Ojcemeśmy na wojnie, doma znali bratem. Niechże żyje i w zdrowie, i w szczęście bogatem. SZÓSTY
Niechaj się drugi sławnym przodkiem swoim szczyci, Skoro mu zbiór ojcowski fortuny podsyci, Niech się, jak chce, odyma w nazbieranych worach — Liczyć się temu równym nie może w honorach, Który, choćby się też mógł z przodków chlubić śmiele, Woli swoję niż swojej sławy parantelę. SIÓDMY
Próżno się taki z dziadów i z pradziadów zdobi: Cudze to, nie nasze, kto sam czego nie
przyznać, zawsze się tego życzyć godzi. Najgłówniejszy nie ujmie nieprzyjaciel, bo mu
Nie zada, że na niechęć miał zarobić komu. Ojcemeśmy na wojnie, doma znali bratem. Niechże żyje i w zdrowie, i w szczęście bogatem. SZÓSTY
Niechaj się drugi sławnym przodkiem swoim szczyci, Skoro mu zbiór ojcowski fortuny podsyci, Niech się, jak chce, odyma w nazbieranych worach — Liczyć się temu równym nie może w honorach, Który, choćby się też mógł z przodków chlubić śmiele, Woli swoję niż swojej sławy parantelę. SIÓDMY
Próżno się taki z dziadów i z pradziadów zdobi: Cudze to, nie nasze, kto sam czego nie
Skrót tekstu: PotSielKuk_I
Strona: 121
Tytuł:
Sielanka
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
sielanki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1676
Data wydania (nie wcześniej niż):
1676
Data wydania (nie później niż):
1676
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
włóczył trupy. Poczuł on tyr Karakasz: „Nie słowy, nie słowy, Lecz tego — rzecze — com rzekł, rękami gotowy Poprawić; mieliście czas, zdobić sławę swoje Ani o dziwowidzów, ani pomoc stoję”. A tu Osman z obu rącz za szyję go chwyci, Gdy mu tak obumarłe nadzieje podsyci. „O wielki bohaterze! O mój drogi synu! Wolałbym dziesięć takich niźli tysiąc gminu: WOJNA CHOCIMSKA
Abowiem szedłszy z nimi, jeszcze na przededniu, Wziąwszy Preszpurk, stanąłbym bez wątpienia w Wiedniu; W Rzymie-bym był na obiad, a durne Wenety, co tylko Włoch, wszytkie pojadłbym
włóczył trupy. Poczuł on tyr Karakasz: „Nie słowy, nie słowy, Lecz tego — rzecze — com rzekł, rękami gotowy Poprawić; mieliście czas, zdobić sławę swoje Ani o dziwowidzów, ani pomoc stoję”. A tu Osman z obu rącz za szyję go chwyci, Gdy mu tak obumarłe nadzieje podsyci. „O wielki bohaterze! O mój drogi synu! Wolałbym dziesięć takich niźli tysiąc gminu: WOJNA CHOCIMSKA
Abowiem szedszy z nimi, jeszcze na przededniu, Wziąwszy Preszpurk, stanąłbym bez wątpienia w Wiedniu; W Rzymie-bym był na obiad, a durne Wenety, co tylko Włoch, wszytkie pojadłbym
Skrót tekstu: PotWoj1924
Strona: 223
Tytuł:
Transakcja Wojny Chocimskiej
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
wojskowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1670
Data wydania (nie wcześniej niż):
1670
Data wydania (nie później niż):
1670
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Aleksander Brückner
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1924
z refektarza mniszy. Głos gdzieś za ścianą, ale co się dzieje z mnichem, Nie wiedzą przez zamknięte drzwi; za czym z wytrychem Ślusarz z miasta niech przyjdzie. Krokiem tedy sporem Wpadszy, zmartwieją, widząc cielę pod przeorem Przebierające we trzech: ten puści, ów chwyci, Kiedy go żaden cycek mlekiem nie podsyci. Rozumiejąc, że diabeł, egzorcystę wiodą, Który chociaż święconą uleje go wodą, Ssie cielę po staremu, ów już ledwie dycha. Na ostatek uwolnią i rozwiążą mnicha, Jako z pocącej wanny; ledwie że się słowa Dopytają; wyzna grzech, że to białagłowa, Czego się i sam zaraz za godnego sądzi,
z refektarza mniszy. Głos gdzieś za ścianą, ale co się dzieje z mnichem, Nie wiedzą przez zamknięte drzwi; za czym z wytrychem Ślusarz z miasta niech przyjdzie. Krokiem tedy sporem Wpadszy, zmartwieją, widząc cielę pod przeorem Przebierające we trzech: ten puści, ów chwyci, Kiedy go żaden cycek mlekiem nie podsyci. Rozumiejąc, że diabeł, egzorcystę wiodą, Który chociaż święconą uleje go wodą, Ssie cielę po staremu, ów już ledwie dycha. Na ostatek uwolnią i rozwiążą mnicha, Jako z pocącej wanny; ledwie że się słowa Dopytają; wyzna grzech, że to białagłowa, Czego się i sam zaraz za godnego sądzi,
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 485
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
porzucił, i tę sam pustynię Obrałem sobie, jako jaką skrzynię. Nic Ja o świecie, ni o was chcę wiedzieć, Więcej ni im dać chiał, ani powiedzieć; Ale z układną miną i nabożną Zamknął się w serze zswoją Cnotą próżną. Do was to mówi Ezop Hypokryci, Którzyście płaszczem cnot wszelkich podsyci, Wszystkich rozkoszy w domu zażywacie, Kiedy miłości bliźniego niemacie. Aleć, o moi najmilsi szczurkowie, ! Bójcie się kota, co się diabłem zowie. 1.Szczur w Serze Holenderskim 2.Sędzia i Ostryga. Druga. SĘDZIA I OSTRYGA.
Inter duos Litigantes tertius occupans. RAz wędrowało parę Ludzi skromnie
porzućił, i tę sam pustynię Obrałem sobie, iako iaką skrzynię. Nic Ja o świećie, ni o was chcę wiedźieć, Więcey ni im dac chiał, ani powiedźieć; Ale z układną miną i nabożną Zamknął śię w serze zswoią Cnotą prożną. Do was to mowi Ezop Hypokryći, Ktorzyśćie płaszczem cnot wszelkich podsyći, Wszystkich rozkoszy w domu zażywaćie, Kiedy miłośći bliźniego niemaćie. Aleć, o moi naymilśi szczurkowie, ! Boyćie śię kota, co śię diabłem zowie. 1.Szczur w Serze Holenderskim 2.Sędźia i Ostryga. Druga. SĘDZIA I OSTRYGA.
Inter duos Litigantes tertius occupans. RAz wędrowało parę Ludźi skromnie
Skrót tekstu: JabłEzop
Strona: 3
Tytuł:
Ezop nowy polski
Autor:
Jan Stanisław Jabłonowski
Drukarnia:
Andrzej Ceydler
Miejsce wydania:
Lipsk
Region:
zagranica
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
bajki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1731
Data wydania (nie wcześniej niż):
1731
Data wydania (nie później niż):
1731
