nadzieję pomyślności straci, W złożeniu swoim tego, co się z Panem Równać zamyślał, obaczy kompanem, I z służebniki jego siedząc wciszy, Przez zamysły się swoje stowarżyszy. Ządza cielesna, i zakał nieczysty, Smród mu wpuł serca urobi siarczysty Uschnie, jako więc ziarno bez wilgoci Wznidzieli? to go zła chwila popsoci. Pamiątka jego zaginie na ziemi, Imię się zatrże między żyjącemi, A skoro go śmierć nieuchronna zgładzi, Grzech go do oćmy z światła zaprowadzi. Chociaż się zdało ograniczać ziemię, Niepotrwa jego nasienie i plemię, Lecz jak niezbożnie korżeniło się tu, Tak w swych dostatkach zaginie do szczętu. Na co ostatni zadumieć
nadźieię pomyślnośći stráći, W złożeniu swoim tego, co się z Pánem Rownáć zámyślał, obaczy kompánem, I z służebniki iego śiedząc wćiszy, Przez zámysły się swoie ztowarżyszy. Ządza ćielesna, i zakał nieczysty, Smrod mu wpuł sercá urobi śiarczysty Vschnie, iáko więc źiarno bez wilgoći Wznidźieli? to go zła chwila popsoći. Pámiątka iego zaginie ná źiemi, Imię się zatrże między żyiącemi, A skoro go śmierć nieuchronna zgładźi, Grzech go do oćmy z świátła záprowadźi. Choćiaż się zdáło ograniczáć źiemię, Niepotrwa iego naśienie i plemię, Lecz iák niezbożnie korżeniło się tu, Ták w swych dostatkách zaginie do szczętu. Ná co ostátni zadumieć
Skrót tekstu: ChrośJob
Strona: 65
Tytuł:
Job cierpiący
Autor:
Wojciech Stanisław Chrościński
Drukarnia:
Drukarnia Ojców Scholarum Piarum
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1705
Data wydania (nie wcześniej niż):
1705
Data wydania (nie później niż):
1705
