wieńca, którym skoro wesołą skroń swoję przybierze, Jowiszowi ofiarą da go i Cererze. W takim wieńcu z herbownej gdy się wracasz niwy, witają cię poddani, królu miłościwy. Już lato, już i drugie minęło. Ty z ręki sierpa nie puścisz; dajże Jowiszowi dzięki, daj Cererze, która przez naszych win uprosy dałać zbierać dojźrałe wiecznej sławy kłosy. Im pod nogi swój wieniec rzuć pełen ochoty, onić za to na głowę włożą szczerozłoty. Lecz i tym, któryć dziewki wieły z Helikonu, nie gardź, nie zwiędnie bowiem aż do świata skonu, co większa, na jednem twym ostoi się czele. Złoty – już
wieńca, którym skoro wesołą skroń swoję przybierze, Jowiszowi ofiarą da go i Cererze. W takim wieńcu z herbownej gdy się wracasz niwy, witają cię poddani, królu miłościwy. Już lato, już i drugie minęło. Ty z ręki sierpa nie puścisz; dajże Jowiszowi dzięki, daj Cererze, która przez naszych win uprosy dałać zbierać dojźrałe wiecznej sławy kłosy. Im pod nogi swój wieniec rzuć pełen ochoty, onić za to na głowę włożą szczerozłoty. Lecz i tym, któryć dziewki wieły z Helikonu, nie gardź, nie zwiędnie bowiem aż do świata skonu, co większa, na jednem twym ostoi się czele. Złoty – już
Skrót tekstu: PotPocztaKarp
Strona: 63
Tytuł:
Poczta
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
panegiryki
Tematyka:
polityka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1674
Data wydania (nie wcześniej niż):
1674
Data wydania (nie później niż):
1674
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Muza polska: na tryjumfalny wjazd najaśniejszego Jana III
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Adam Karpiński
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Instytut Badań Literackich PAN, Stowarzyszenie "Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1996
