już tak moje stateczne kochanie Poszło u ciebie, harda, dziś w zapamiętanie, Bóg cię żegnaj. Jać złością nie będę nagradzał Ani twej sławy szczypał, ni szczęścia zagradzał. Żyj szczęsna i przed mymi wzgardzonymi wroty, Zdarzy Bóg, że zaświeci jeszcze Febus złoty.
Przebacz i temu pismu. Gdyż ja cię mniej winię, Czynisz, co twej płci zwyczaj. A ja zaś co czynię, Czynię dla tego, abyś odtąd już wiedziała, Że jakoś ty mym chęciom mir wypowiedziała, Tak i ja mam ten humor, że się wysługować Tej nie myślę, która mię nie chce akceptować. Skutek rady twe stwierdzi, jeśli dobre
już tak moje stateczne kochanie Poszło u ciebie, harda, dziś w zapamiętanie, Bog cię żegnaj. Jać złością nie będę nagradzał Ani twej sławy szczypał, ni szczęścia zagradzał. Żyj szczęsna i przed mymi wzgardzonymi wroty, Zdarzy Bog, że zaświeci jeszcze Febus złoty.
Przebacz i temu pismu. Gdyż ja cię mniej winię, Czynisz, co twej płci zwyczaj. A ja zaś co czynię, Czynię dla tego, abyś odtąd już wiedziała, Że jakoś ty mym chęciom mir wypowiedziała, Tak i ja mam ten humor, że się wysługować Tej nie myślę, ktora mię nie chce akceptować. Skutek rady twe stwierdzi, jeśli dobre
Skrót tekstu: TrembWierszeWir_II
Strona: 276
Tytuł:
Wiersze
Autor:
Jakub Teodor Trembecki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty, pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1643 a 1719
Data wydania (nie wcześniej niż):
1643
Data wydania (nie później niż):
1719
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Wirydarz poetycki
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Aleksander Brückner
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Towarzystwo dla Popierania Nauki Polskiej
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1911
kąt zadoszyc nie uczyni.
203. Eodem acto. — Domin Kłys z Kamesnicze uskarżał się na jalowiarza Lidwina Hile. A jałowiars wyznał, ze Szymon Jarczo prowadzyl go do nocligu swego, a w tym baran zgynąl, a Szymon Jarczo na noclygu odszel. A tak uznaję niniejszy sąd, aby Szymon Jarczo barana zaplaczyl i winię pańską i prawną oddal, to jest po złotych 5.
204. Eodem acto. — k. 74r Sprawa Grzegorza Porępskiego s Kamesnicze. — Który uskarżał się na Olesia Klisia także s Kamesnicze o barana. Na którego pokazało się, ze za barany hilky hodiąła udając rzec, ze na biele hodzył a drugiego barana jus
kąt zadoszyc nie uczyni.
203. Eodem acto. — Domin Kłys z Kamesnicze uskarzał sie na jalowiarza Lidwina Hile. A jałowiars wyznał, ze Szymon Jarczo prowadzyl go do nocligu swego, a w tym baran zgynąl, a Szymon Jarczo na noclygu odszel. A tak uznaię ninieyszi sąd, aby Szymon Jarczo barana zaplaczyl y winię panską y prawną oddal, to iest po złotich 5.
204. Eodem acto. — k. 74r Sprawa Grzegorza Porępskiego s Kamesnicze. — Ktori uskarzał sie na Olesia Klisia tagze s Kamesnicze o barana. Na ktorego pokazało sie, ze za barany hilky hodiąła udaiąc rzec, ze na biele hodzył a drugiego barana ius
Skrót tekstu: KsŻyw
Strona: 92
Tytuł:
Księga sądowa państwa żywieckiego
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty urzędowo-kancelaryjne
Gatunek:
księgi sądowe
Tematyka:
sprawy sądowe
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1681 a 1752
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1752
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Mieczysław Karaś, Ludwik Łysiak
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowe Wydawnictwo Naukowe
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1978
dzidy, zbroje, miecze, Od których, dom mój wszystek krwawie siecze. Jakom, pod jego sama pawilonem, Nie spoczywała wpół z Agamemnonem, Przysięgam; anim zezwoliła na to Jeśli inaczej; obrzydzisz mię za to; A gdy, przed tobą te spowiedzi czynię; Przysięż też ty mnie; lubo cię nie winię, Przedmną twoich nietaić rozkoszy, Coś je miał; gdy mię wróg od ciebie spłoszy. Grecy, o tobie tuszą, że się smucisz, A ty na lutni gdzieś wesoło nucisz, Siedząc na miękkich kolanach u branki; A o mnie, pono i nie czynisz wzmianki Kto by zaś spytał; bić
dźidy, zbroie, miecze, Od ktorych, dom moy wszystek krwáwie śiecze. Iákom, pod iego samá páwilonem, Nie spoczywała wpoł z Agámemnonem, Przyśięgam; ánim zezwoliłá ná to Ieśli ináczey; obrzydźisz mię zá to; A gdy, przed tobą te spowiedźi czynię; Przyśięż też ty mnie; lubo ćię nie winię, Przedmną twoich nietáić roskoszy, Coś ie miáł; gdy mię wrog od ćiebie spłoszy. Grecy, o tobie tuszą, że się smućisz, A ty ná lutni gdźieś wesoło nućisz, Siedząc ná miękkich kolánách u bránki; A o mnie, pono y nie czynisz wzmiánki Kto by záś spytał; bić
Skrót tekstu: OvChrośRoz
Strona: 34
Tytuł:
Rozmowy listowne
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Wojciech Stanisław Chrościński
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
Ona zbawiła Ojca swego, garła; Jam zaś mojego od śmierci wydarła: Dziedziczne Kolchy porzuciła zbiegiem. A mnie dozgonnym Lemnos jest noclegiem. Cóż więcej rzeknę? i co mię uraża? Jeśli niecnota poczciwą przeważa? Kiedy czarami, któremi klnie męża, I zasłużyła, i zdobyła męża? Zaczym Jazonie ja nie winię ciebie, Lecz mój grzech własny, oraz sama siebie: Wybacz, bo się gniew łacno nie utrzyma, I nigdy ciężki żal uwagi niema. Daj to, żeby cię jak potrzeba było, W mój kraj ojczysty morze zapędziło, Żebyś był na ląd z twymi Nauklerami, I sam wysiadszy powitał się z nami
Oná zbáwiłá Oycá swego, gárłá; Iam záś moiego od śmierći wydárłá: Dźiedźiczne Kolchy porzućiłá zbiegiem. A mnie dozgonnym Lemnos iest noclegiem. Coż więcey rzeknę? y co mię uraża? Ieśli niecnotá poczćiwą przeważa? Kiedy czárámi, ktoremi klnie mężá, Y zásłużyłá, y zdobyłá mężá? Záczym Iázonie ia nie winię ćiebie, Lecz moy grzech własny, oraz sama siebie: Wybacz, bo się gniew łácno nie utrzyma, Y nigdy ćięszki żal uwagi nima. Day to, żeby ćię iák potrzebá było, W moy kray oyczysty morze zápędźiło, Zebyś był ná ląd z twymi Nauklerámi, Y sam wysiadszy powitał się z námi
Skrót tekstu: OvChrośRoz
Strona: 80
Tytuł:
Rozmowy listowne
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Wojciech Stanisław Chrościński
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
