, Są, przyznam, lecz ich najmniej, co choć sercem szczerem, Ale że nie jałmużną, talent swój jaserem, Który do szafowania Bóg im tu poruczy,
Światu dali, w szkatule odbieżawszy kluczy. Ubogim dać, Pismu się było nie przeciwić; Nie przeto, żebym ja ich sam nie mógł pożywić, Wróblęta i na gnieździe gołe karmiąc kruki, Ale żebyście mieli, wedle mej nauki, Plac na dobre uczynki, którem dla was stworzył. Nigdym w mię wierzącego głodem nie umorzył; Cóż w oczach mych, mniemacie, ludzkie są uczynki? By najlepsze, jedno nic i jedne czcze ślinki; Ale że przez nich
, Są, przyznam, lecz ich najmniej, co choć sercem szczerem, Ale że nie jałmużną, talent swój jaserem, Który do szafowania Bóg im tu poruczy,
Światu dali, w szkatule odbieżawszy kluczy. Ubogim dać, Pismu się było nie przeciwić; Nie przeto, żebym ja ich sam nie mógł pożywić, Wróblęta i na gniaździe gołe karmiąc kruki, Ale żebyście mieli, wedle mej nauki, Plac na dobre uczynki, którem dla was stworzył. Nigdym w mię wierzącego głodem nie umorzył; Cóż w oczach mych, mniemacie, ludzkie są uczynki? By najlepsze, jedno nic i jedne czcze ślinki; Ale że przez nich
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 414
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
