że Wodzów Greckich przyjęto. Strachu Jednym było przyczyną, lecz radość w swej cerze Ledwie tai Achilles; już i w tym ubierze, Radby onych oglądał Bohatyrów twarzy; Więc czeka aż się tego okazja zdarzy. A gdy już sowitemi stoły zastawiono Potrawami, i łoża miękkim wyścielono W koło stołów bisiorem; Król po Córki wskaże I po cały Francymer. Więc mijając straże Przy pokojach stojące, porządkiem swym idą: Jako więc po Scyryiskich gdy nad Meotydą, Rozkoszuje zwycięstwach Amazonek grono: Tu dopiero Ulisses to w oczy, to włono Każdej wejźrzy; ale w noc i blask świec jarzących, Wzrok mylą: i skład przytym jednaki leżących.
że Wodzow Greckich przyięto. Stráchu Iednym było przyczyną, lecz rádość w swey cerze Ledwie tái Achilles; iuż y w tym ubierze, Radby onych oglądał Bohátyrow twarzy; Więc czeka áż się tego okázya zdárzy. A gdy iuż sowitemi stoły zástáwiono Potráwámi, y łożá miękkim wyśćielono W koło stołow biśiorem; Krol po Corki wskaże Y po cáły Francymer. Więc mijaiąc straże Przy pokoiách stoiące, porządkiem swym idą: Iáko więc po Sćyryiskich gdy nád Meotydą, Roskoszuie zwyćięstwách Amázonek grono: Tu dopiero Vlisses to w oczy, to włono Káżdey weyźrzy; ále w noc y blásk świec iárzących, Wzrok mylą: y skład przytym iednáki leżących.
Skrót tekstu: ClaudUstHist
Strona: 141
Tytuł:
Troista historia
Autor:
Claudius Claudianus
Tłumacz:
Jędrzej Wincenty Ustrzycki
Drukarnia:
Franciszek Cezary
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1700
Data wydania (nie wcześniej niż):
1700
Data wydania (nie później niż):
1700
; Gdybyś je Waszmość gęsim chciał odziać owocem.” Zbywam milczaną; potem do sługi po cichu: „Nie darmoć mi się — rzekę — dziś śniło o mnichu.” Nazajutrz, skoro śniegu niemało przybędzie: „Daruj mi, Dobrodzieju, sani po kolędzie.” Aż wsiadając na swoje, sługą do mnie wskaże: „Ofertów dość, a w rzeczy nic pan nie pokaże.” „Dość na gościa dobrego rzekę — bytu zażyć, A nie, uczęstowawszy, z domu go posażyć.” 197 (P). NON AMO SAPIENTEM, QUI SIBI NON SAPIT
Przyszedł szlachcic, przepiwszy wieś, po żebraninie I prawi oracyją do
; Gdybyś je Waszmość gęsim chciał odziać owocem.” Zbywam milczaną; potem do sługi po cichu: „Nie darmoć mi się — rzekę — dziś śniło o mnichu.” Nazajutrz, skoro śniegu niemało przybędzie: „Daruj mi, Dobrodzieju, sani po kolędzie.” Aż wsiadając na swoje, sługą do mnie wskaże: „Ofertów dość, a w rzeczy nic pan nie pokaże.” „Dość na gościa dobrego rzekę — bytu zażyć, A nie, uczęstowawszy, z domu go posażyć.” 197 (P). NON AMO SAPIENTEM, QUI SIBI NON SAPIT
Przyszedł szlachcic, przepiwszy wieś, po żebraninie I prawi oracyją do
Skrót tekstu: PotFrasz3Kuk_II
Strona: 632
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część trzecia
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
prosi Dąbrowskiego, aby o nim opowiedział dziadowi wmci. Powiedział zaraz Dąbrowski i opowiedział o nim. Posłano po Czelibiego, męża onej białogłowy branki, co chustami opatrywała dziada wmci, prosząc go, aby starania przyłożył. Czelebi zażył sztuki, posłał po żonę swoją i nauczył ją: „Skoro ten (na Dąbrowskiego ukazał) wskaże człeka jednego, witaj się z nim jako z bratem, a ja tam niedaleko będę, wołaj na mnie, ja przypadnę i wezmę go.” (Prawo takie Sipajhowie mają, że im wolno z niewoli brata żony swojej wziąć u każdego kupca, ukontentowawszy kupca, jak przypadnie i weźmie). Tak uczyniła ona Czelebina
prosi Dąbrowskiego, aby o nim opowiedział dziadowi wmci. Powiedział zaraz Dąbrowski i opowiedział o nim. Posłano po Czelibiego, męża onej białogłowy branki, co chustami opatrywała dziada wmci, prosząc go, aby starania przyłożył. Czelebi zażył sztuki, posłał po żonę swoją i nauczył ją: „Skoro ten (na Dąbrowskiego ukazał) wskaże człeka jednego, witaj się z nim jako z bratem, a ja tam niedaleko będę, wołaj na mnie, ja przypadnę i wezmę go.” (Prawo takie Sipajhowie mają, że im wolno z niewoli brata żony swojej wziąść u każdego kupca, ukontentowawszy kupca, jak przypadnie i wezmie). Tak uczyniła ona Czelebina
Skrót tekstu: KoniecZRod
Strona: 175
Tytuł:
Rodowód
Autor:
Zygmunt Koniecpolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1651
Data wydania (nie wcześniej niż):
1651
Data wydania (nie później niż):
1651
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pamiętniki o Koniecpolskich. Przyczynek do dziejów polskich XVII wieku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Stanisław Przyłęcki
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Leon Rzewuski
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1842
tedy, chodząc na górą Golgotę, Że blisko miasta, owę czytali ramotę. Nie w smak to biskupowi, dlatego wyprawił Prosząc, żeby tytułu starosta poprawił, Żeby w swoim napisie to słowo odmienił: Nie: był królem żydowskim, ale się być mienił. (449)
Już też więcej nie słucha Piłat i tak wskaże, Że co pisał, to pisał, ani tego zmaże. Myślił sobie, a nuż się cesarz dowie o tem, Że niewinnego stracił, byłby za kłopotem. A przeto, że się myśli tym pretekstem złożyć, Zdało mu się ten tytuł na krzyżu położyć. ... LOS O SUKNIĄ (451)
tedy, chodząc na górą Golgotę, Że blisko miasta, owę czytali ramotę. Nie w smak to biskupowi, dlatego wyprawił Prosząc, żeby tytułu starosta poprawił, Żeby w swoim napisie to słowo odmienił: Nie: był królem żydowskim, ale się być mienił. (449)
Już też więcej nie słucha Piłat i tak wskaże, Że co pisał, to pisał, ani tego zmaże. Myślił sobie, a nuż się cesarz dowie o tem, Że niewinnego stracił, byłby za kłopotem. A przeto, że się myśli tym pretekstem złożyć, Zdało mu się ten tytuł na krzyżu położyć. ... LOS O SUKNIĄ (451)
Skrót tekstu: PotZacKuk_I
Strona: 590
Tytuł:
Nowy zaciąg ...
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1680
Data wydania (nie wcześniej niż):
1680
Data wydania (nie później niż):
1680
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
! Lecz opowiadam już to, co widziałem: co rzekł Achates,
Wszystko tak było! Drogie oglądać karety, Wielbłądy i muły można było, także wojska zastęp I królów szatą zdobnych błyszczącą bławatami. W stronie jakiej znajdowałoby się Dziecię niebieskie zrodzone, Pilno pytali, bogate bardzo nagrody w złocie Ofiarując temu, kto wskaże. Wyznałem, że o chłopcu nic nie wiem, Bowiem-em prostak, to i pilnuję tylko Mej małej trzody i uprawiam ziemię. Powiedziałem, by o Narodzonego uczonych z miasta pytali.
LICYDAS To, co mówicie, przywodzi mi na myśl, Co niedawno słyszałem o Bogu zrodzonym na ziemi. Szedłem z
! Lecz opowiadam już to, co widziałem: co rzekł Achates,
Wszystko tak było! Drogie oglądać karety, Wielbłądy i muły można było, także wojska zastęp I krolów szatą zdobnych błyszczącą bławatami. W stronie jakiej znajdowałoby się Dziecię niebieskie zrodzone, Pilno pytali, bogate bardzo nagrody w złocie Ofiarując temu, kto wskaże. Wyznałem, że o chłopcu nic nie wiem, Bowiem-em prostak, to i pilnuję tylko Mej małej trzody i uprawiam ziemię. Powiedziałem, by o Narodzonego uczonych z miasta pytali.
LICYDAS To, co mówicie, przywodzi mi na myśl, Co niedawno słyszałem o Bogu zrodzonym na ziemi. Szedłem z
Skrót tekstu: RódLudzOkoń
Strona: 31
Tytuł:
Ekloga, w której ród ludzki ...
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
dramat
Gatunek:
jasełka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1727
Data wydania (nie wcześniej niż):
1727
Data wydania (nie później niż):
1727
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Staropolskie pastorałki dramatyczne: antologia
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Okoń
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1989
jest nauką; ochędostwo i oszczędność ozdobą są jej domu.
Roztropne jej rozporządzenie honor mężowi czyni, który z ukrytą pociechą jej pochwał słucha.
Zaprawia umysł dziatek swych do mądrości, a przykład jej układa im obyczaje.
Słowo jej jest dla nich ustawą; spojrzenie jej nakazuje im posłuszeństwo.
Mówi, i domownicy natychmiast biegą; wskaże najmniejsze chcenie, jużci jej wola wykonana; ponieważ miłość napełnia ich serca, a dobroczynność jej, nogom ich skrzydła przyprawia.
Nie nadyma się powodzeniem, a w przeciwności cierpliwie leczy rany zadane od nieszczęścia.
Łagodzi troski i niepokoje meża przez swoje rady, cieszy go przez swe pieszczoty i przymilenia; a on swe serce
iest nauką; ochędostwo y oszczędność ozdobą są iey domu.
Rostropne iey rozporządzenie honor mężowi czyni, ktory z ukrytą pociechą iey pochwał słucha.
Zaprawia umysł dziatek swych do mądrości, a przykład iey układa im obyczaie.
Słowo iey iest dla nich ustawą; spoyrzenie iey nakazuie im posłuszeństwo.
Mowi, y domownicy natychmiast biegą; wskaże naymnieysze chcenie, iużci iey wola wykonana; ponieważ miłość napełnia ich serca, á dobroczynność iey, nogom ich skrzydła przyprawia.
Nie nadyma się powodzeniem, á w przeciwności cierpliwie leczy rany zadane od nieszczęścia.
Łagodzi troski y niepokoie meża przez swoie rady, cieszy go przez swe pieszczoty y przymilenia; á on swe serce
Skrót tekstu: ChesMinFilozof
Strona: 34
Tytuł:
Filozof indyjski
Autor:
Philip Dormer Stanhope Chesterfield
Tłumacz:
Józef Epifani Minasowicz
Drukarnia:
Drukarnia Mitzlerowska
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1767
Data wydania (nie wcześniej niż):
1767
Data wydania (nie później niż):
1767
bracie, nie kradni. Psów jako sług chowają dobrych rękodajnie; Złodziejów na szubieńcy wieszają zwyczajnie.” 156. W PLUDRACH POWINOWACTWO
Wybierał się sąsiad mój z ojczyzny dla wiary, Co gdy z każdej, jak mogę, rozradzam mu miary, O toż go proszą krewni, dziatki i małżonka, Skoro do wstydliwego palcem wskaże członka: „Panie bracie, mając to, w którąkolwiek stronę Pójdę — rzecze — będę miał krewnych, dzieci, żonę.” 157 (P). WET ZA WET
Pytam dziewki, stanąwszy w sieni, o sąsiada, Jestli w domu. „Nie masz go” — dziewka odpowiada. Nie chcąc być
bracie, nie kradni. Psów jako sług chowają dobrych rękodajnie; Złodziejów na szubieńcy wieszają zwyczajnie.” 156. W PLUDRACH POWINOWACTWO
Wybierał się sąsiad mój z ojczyzny dla wiary, Co gdy z każdej, jak mogę, rozradzam mu miary, O toż go proszą krewni, dziatki i małżonka, Skoro do wstydliwego palcem wskaże członka: „Panie bracie, mając to, w którąkolwiek stronę Pójdę — rzecze — będę miał krewnych, dzieci, żonę.” 157 (P). WET ZA WET
Pytam dziewki, stanąwszy w sieni, o sąsiada, Jestli w domu. „Nie masz go” — dziewka odpowiada. Nie chcąc być
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 300
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
i żebrzą duszy Chleba chóry, piersi bijąc i pławiąc różane jagody, aż czas przyszedł, by ślubne odprawiły ody.
A dawszy im pewny znak ochmistrz ich i sobie, staną kołem parami przy zbawiennym żłobie, czekając, której każe wprzód zacząć rytm nowy i sam z lutnią złocistą w pojśrzodku gotowy. A ten gdy ręką wskaże, gdzie Klejo stanęła, ona tę też słowiczym głosem pieśń zaczęła: 3. Klio
Panieństwo płodne i jednorodne, śpiewajmy Plemię dane na ziemię.
A sercem wierząc, nie okiem mierząc, wyznajmy obie natury w żłobie.
Bóg on wysoki, co nad obłoki i z ich obroty stolec ma złoty,
Ten Słowo wieczne
i żebrzą duszy Chleba chóry, piersi bijąc i pławiąc różane jagody, aż czas przyszedł, by ślubne odprawiły ody.
A dawszy im pewny znak ochmistrz ich i sobie, staną kołem parami przy zbawiennym żłobie, czekając, której każe wprzód zacząć rytm nowy i sam z lutnią złocistą w pojśrzodku gotowy. A ten gdy ręką wskaże, gdzie Klijo stanęła, ona tę też słowiczym głosem pieśń zaczęła: 3. Klio
Panieństwo płodne i jednorodne, śpiewajmy Plemię dane na ziemię.
A sercem wierząc, nie okiem mierząc, wyznajmy obie natury w żłobie.
Bóg on wysoki, co nad obłoki i z ich obroty stolec ma złoty,
Ten Słowo wieczne
Skrót tekstu: MiasKZbiór
Strona: 48
Tytuł:
Zbiór rytmów
Autor:
Kacper Miaskowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
epitafia, fraszki i epigramaty
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Alina Nowicka-Jeżowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Instytut Badań Literackich PAN, Stowarzyszenie "Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1995
.
Sługa wnet oto stanie na nim Boży, skoro na białej stule efod włoży, a mając prawo i zakon duchowny, zacznie, jako da język mu wymowny.
To wspominając Pańskie on wyroki i z nich dawając zbawienne obroki, to pokazując przykłady, przestrogi i nierządowi palcem koniec srogi.
A zatym zaraz i on ręką wskaże, i ociec córce już wystąpić każe, którą z osobą podjąwszy sam drugą, prowadzą, za nią szatę zaraz długą.
Tak Hester kiedyś weszła do Aswera abo gdy nowy wiezie miesiąc sfera, że przed Bootem poroże roztoczy złociste, wszytkich wabiąc na się oczy.
Imiona wziąwszy, wziąwszy i pierścienie, których glanc buja na
.
Sługa wnet oto stanie na nim Boży, skoro na białej stule efod włoży, a mając prawo i zakon duchowny, zacznie, jako da język mu wymowny.
To wspominając Pańskie on wyroki i z nich dawając zbawienne obroki, to pokazując przykłady, przestrogi i nierządowi palcem koniec srogi.
A zatym zaraz i on ręką wskaże, i ociec córce już wystąpić każe, którą z osobą podjąwszy sam drugą, prowadzą, za nią szatę zaraz długą.
Tak Hester kiedyś weszła do Aswera abo gdy nowy wiezie miesiąc sfera, że przed Bootem poroże roztoczy złociste, wszytkich wabiąc na się oczy.
Imiona wziąwszy, wziąwszy i pierścienie, których glanc buja na
Skrót tekstu: MiasKZbiór
Strona: 282
Tytuł:
Zbiór rytmów
Autor:
Kacper Miaskowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
epitafia, fraszki i epigramaty
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Alina Nowicka-Jeżowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Instytut Badań Literackich PAN, Stowarzyszenie "Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1995
