głos, tak, że ludzie przed jego wrzaskiem uszy swoje sobie zatulając, co najdalej od meczetu (miasto modlitw) uciekali. Przyszedł do jednego meczetu, i w Imię Boże, bez żadnej ułafy, nikomu wprzód nie dając, zwoływał ludzi do meczetu. Pan ów, który meczet zbudował i opatrzył, rozgniewać go i zasromać nie chcąc, rzekł mu: — „Przyjacielu, u tego meczetu postanowiłem ja chatyba do modlitw zwoływającego i naznaczyłem mu miesięczną płacą pięć czerwonych zło- tych. Tobie dam dziesięć, a idź precz, a dawnym usługaczom urzędu tego nie bądź zazdrościw.”
Wziąwszy, odszedł. Po niemałym czasie, na jednej
głos, tak, że ludzie przed jego wrzaskiem uszy swoje sobie zatulając, co najdaléj od meczetu (miasto modlitw) uciekali. Przyszedł do jednego meczetu, i w Imię Boże, bez żadnéj ułafy, nikomu wprzód nie dając, zwoływał ludzi do meczetu. Pan ów, który meczet zbudował i opatrzył, rozgniewać go i zasromać nie chcąc, rzekł mu: — „Przyjacielu, u tego meczetu postanowiłem ja chatyba do modlitw zwoływającego i naznaczyłem mu miesięczną płacą pięć czerwonych zło- tych. Tobie dam dziesięć, a idź precz, a dawnym usługaczom urzędu tego nie bądź zazdrościw.”
Wziąwszy, odszedł. Po niemałym czasie, na jednéj
Skrót tekstu: SaadiOtwSGul
Strona: 167
Tytuł:
Giulistan to jest ogród różany
Autor:
Saadi
Tłumacz:
Samuel Otwinowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
przypowieści, specula (zwierciadła)
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1610 a 1625
Data wydania (nie wcześniej niż):
1610
Data wydania (nie później niż):
1625
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
I. Janicki
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Świdzińscy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1879
a z pilnej opieki Nie spuszczając, nie przestaj podwyższać na wieki. Przyjmi od nas codzienne ofiary serdeczne, A my-ć chwałę i dzięki poniesiemy wieczne. Racz nas tego dnia ustrzec wszelkiego potknienia, A przeszłe miłosierdziem pokryj uniesienia. Miłosierdziem i łaską sława kwitnie Twoja, W tym ostatnia nadzieja położona moja. Nadzieja w Tobie mocna zasromać nie może, Nie dajże mię na wieczne pohańbienie, Boże!
a z pilnej opieki Nie spuszczając, nie przestaj podwyższać na wieki. Przyjmi od nas codzienne ofiary serdeczne, A my-ć chwałę i dzięki poniesiemy wieczne. Racz nas tego dnia ustrzec wszelkiego potknienia, A przeszłe miłosierdziem pokryj uniesienia. Miłosierdziem i łaską sława kwitnie Twoja, W tym ostatnia nadzieja położona moja. Nadzieja w Tobie mocna zasromać nie może, Nie dajże mię na wieczne pohańbienie, Boże!
Skrót tekstu: PrzypPieśńBar_I
Strona: 428
Tytuł:
Pieśń Ś. Ś. Ambrożego i Augustyna ...
Autor:
Anonim
Tłumacz:
Samuel Przypkowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1634
Data wydania (nie wcześniej niż):
1634
Data wydania (nie później niż):
1634
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Poeci polskiego baroku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jadwiga Sokołowska, Kazimiera Żukowska
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1965
a z pilnej opieki, Nie spuszczając nie przestaj podwyższać na wieki. Przyjmi od nas codzienne ofiary serdeczne, A myć chwałę i dzięki poniesiemy wieczne. Racz nas tego dnia ustrztdz wszelkiego potknienia, A przeszłe miłosierdziem pokryj uniesienia. Miłosierdziem i łaską sława kwitnie twoja, W tym ostatnia nadzieja położona moja. Nadzieja w tobie mocna zasromać nie może: Nie daj że mię na wieczne pohańbienie, Boże.
a z pilnej opieki, Nie spuszczając nie przestaj podwyższać na wieki. Przyjmi od nas codzienne ofiary serdeczne, A myć chwałę i dzięki poniesiemy wieczne. Racz nas tego dnia ustrztdz wszelkiego potknienia, A przeszłe miłosierdziem pokryj uniesienia. Miłosierdziem i łaską sława kwitnie twoja, W tym ostatnia nadzieja położona moja. Nadzieja w tobie mocna zasromać nie może: Nie daj że mię na wieczne pohańbienie, Boże.
Skrót tekstu: AmbPrzypLaudWir_II
Strona: 321
Tytuł:
Pieśń S.S. Ambrożego i Augustyna Te Deum laudamus
Autor:
Anonim
Tłumacz:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1634
Data wydania (nie wcześniej niż):
1634
Data wydania (nie później niż):
1634
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Wirydarz poetycki
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Aleksander Brückner
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Towarzystwo dla Popierania Nauki Polskiej
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1911
