i szczęścia swego, a przegrał tak, że ledwie kiedy słyszana taka wiktoria i co przez lat sześć szczęście miał z wielkim awantażem, sławą i chwałą imienia swego aż do tego stopnia, usque ad tremorem gentium, że go nad wszystkich monarchów estymowano i preferowano, jeden dzień wszystko to zgładził i jedna praecox actio wszystko to zatłumiła. Co successus i jak się poprawi, videndum infra.
Rozruch wielki miedzy szwedami w Polsce i Litwie będącemi i parcją z nimi trzymającą. Quoniam in desperatissimo casu, ile gdy szybko bardzo po wygranej batalii, car wojska do Polski i Litwy wprowadza, niby to specie uczynienia pokoju i compulsu ad unitatem. Jakoż w sześciu
i szczęścia swego, a przegrał tak, że ledwie kiedy słyszana taka wiktorya i co przez lat sześć szczęście miał z wielkim awantażem, sławą i chwałą imienia swego aż do tego stopnia, usque ad tremorem gentium, że go nad wszystkich monarchów estymowano i preferowano, jeden dzień wszystko to zgładził i jedna praecox actio wszystko to zatłumiła. Co successus i jak się poprawi, videndum infra.
Rozruch wielki miedzy szwedami w Polsce i Litwie będącemi i partyą z nimi trzymającą. Quoniam in desperatissimo casu, ile gdy szybko bardzo po wygranéj batalii, car wojska do Polski i Litwy wprowadza, niby to specie uczynienia pokoju i compulsu ad unitatem. Jakoż w sześciu
Skrót tekstu: ZawiszaPam
Strona: 273
Tytuł:
Pamiętniki
Autor:
Krzysztof Zawisza
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1715 a 1717
Data wydania (nie wcześniej niż):
1715
Data wydania (nie później niż):
1717
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Julian Bartoszewicz
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Jan Zawisza
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1862
od złego hamował/ i przypadać na razy takie/ gdzieby jego ozdoba wszytka zetrzeć się musiała/ nie dopuszczał: Veritatem tam fundujmy/ tak zacną Cnotę/ że i Syn Boży Bóg przedwieczny gdy mówi: Ego sumvia, veritas, et vita, tak ją wywyższył/ iż to wszytko co jest/ zacnością swoją zatłumiła. A że w tym żaden wątpić nie może/ przystojnieli w ustach gospoda jej dana/ mówić o tym też nie będę. Abowiem to nie tylko ten/ który progu Muz rozumnych dotkął się; ale i ów który jako żyw nie słyszał o nich/ snadnie rozsądzić będzie mógł/ i to mi przyzna. Veritas magna
od złego hamował/ y przypádáć ná rázy tákie/ gdzieby iego ozdobá wszytká zetrzeć się muśiáłá/ nie dopusczał: Veritatem tám funduymy/ ták zacną Cnotę/ że y Syn Boży Bog przedwieczny gdy mowi: Ego sumvia, veritas, et vita, tak ią wywyższył/ iż to wszytko co iest/ zacnośćią swoią zátłumiłá. A że w tym żaden wątpić nie może/ przystoynieli w vstách gospodá iey dána/ mowić o tym też nie będę. Abowiem to nie tylko ten/ ktory progu Muz rozumnych dotkął się; ále y ow ktory iáko żyw nie słyszał o nich/ snádnie rozsądzić będzie mogł/ y to mi przyzna. Veritas magna
Skrót tekstu: KunWOb
Strona: D2v
Tytuł:
Obraz szlachcica polskiego
Autor:
Wacław Kunicki
Drukarnia:
Drukarnia dziedziców Jakuba Sibeneychera
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1615
Data wydania (nie wcześniej niż):
1615
Data wydania (nie później niż):
1615
Familii Lankostrów idący Fakcje Roży białej z rożą czerwoną uspokoił, pojąwszy Zonę, Elżbietę Eboraceńskiego Domu przeciwnego. Henryk VIII Syn jego zrazu sprawiedliwy Lutrom resistens wydaniem książki, za to od Leona X. Papieża Geografia Generalna i partykularna
Defensoris Ecclesiae tytułem nadany. Ale potym Anna Bolena metresa, preferowana nad Zonę pobożną Katarzynę, wszystko to zatłumiła. Edward VIII. Zwingliusza sektą zarażony, katolików prześladownik. Maria Córka Henryka VIII. z katarzyny podściwej Zony spłodzona, Wiary Świętej Promotorka, 30. tysięcy z Anglii rugowała Heretyków, zaślubiona Filipowi II. Królowi Hiszpańskiemu, z nim sterilis umarła Roku 1558. Nastąpiła na tron po niej Elżbieta z Boleny Henryka VIII. Córka
Familii Lankostrow idący Fakcye Roży białey z rożą czerwoną uspokoił, poiąwszy Zonę, Elżbietę Eboraceńskiego Domu przeciwnego. Henryk VIII Syn iego zrazu sprawiedliwy Lutrom resistens wydaniem ksiąszki, za to od Leona X. Papieża Geografia Generalna y partykularna
Defensoris Ecclesiae tytułem nadany. Ale potym Anna Bolena metresa, preferowaná nad Zonę pobożną Katarzynę, wszystko to zatłumiła. Edward VIII. Zwingliusza sektą zarażony, katolikow prześládownik. Marya Corka Henryka VIII. z katarzyny podściwey Zony spłodzona, Wiary Swiętey Promotorka, 30. tysięcy z Anglii rugowała Heretykow, zaślubiona Filipowi II. Krolowi Hiszpańskiemu, z nim sterilis umárła Roku 1558. Nastąpiła na tron po niey Elżbieta z Boleny Henryka VIII. Corka
Skrót tekstu: ChmielAteny_IV
Strona: 401
Tytuł:
Nowe Ateny, t. 4
Autor:
Benedykt Chmielowski
Miejsce wydania:
Lwów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1756
Data wydania (nie wcześniej niż):
1756
Data wydania (nie później niż):
1756
odpadły i serca życzliwe, Nastąpiły hańbienia i mowy dotkliwe; I one piękną krasę i oblicze śliczne Poszpeciły rozkoszy zbytne, ustawiczne. Na koniec miłe zdrowie i potrzebna siła Za zbytkiem przyrodzoną władzą utraciła. Przyszły choroby i wiek uwiędły w młodości, A szczętu nie zostało dawniejszej rzeźwości. Śmierć potym, mimo kresy życiu zamierzone, Zatłumiła przed czasem ciało utrapione. Taki więc kwiat na pięknym polu okazały Nielitościwe grady lub deszcze ulały, A on poległ na ziemi wszystek pochylony, I z barwy, i z ozdoby własnej obłupiony. Jakich tam płaczów, jakich trosk Wenus zażyła! Jakimi żałościami serce swe trapiła! Co za lamenty lała, co za narzekania,
odpadły i serca życzliwe, Nastąpiły hańbienia i mowy dotkliwe; I one piękną krasę i oblicze śliczne Poszpeciły rozkoszy zbytne, ustawiczne. Na koniec miłe zdrowie i potrzebna siła Za zbytkiem przyrodzoną władzą utraciła. Przyszły choroby i wiek uwiędły w młodości, A szczętu nie zostało dawniejszej rzeźwości. Śmierć potym, mimo kresy życiu zamierzone, Zatłumiła przed czasem ciało utrapione. Taki więc kwiat na pięknym polu okazały Nielitościwe grady lub deszcze ulały, A on poległ na ziemi wszystek pochylony, I z barwy, i z ozdoby własnej obłupiony. Jakich tam płaczów, jakich trosk Wenus zażyła! Jakimi żałościami serce swe trapiła! Co za lamenty lała, co za narzekania,
Skrót tekstu: SzymSiel
Strona: 95
Tytuł:
Sielanki
Autor:
Szymon Szymonowic
Miejsce wydania:
Zamość
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Sielanki i pozostałe wiersze polskie
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Janusz Pelc
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1964
. B. Jordanesa jałmużna jak od Chrystusa poważona. 13. Albigensów Antypapa.
Około tegoż czasu Albigenses sobie postawili Antypapę na granicach Bułgarów/ Kroatów i Iliryku/ Bartłomieja z Karkasony/ który Biskupy święcił/ a na listach się pisał Servus servorum Sanctae fidei; ale wnetże śmierć tego Antypapę zniosła/ i to szaleństwo zatłumiła. 14. Czemu Król Sycylijski Królem też Jerozolimy zwany.
Po zmarłej Konstancyj/ Fryderyk Cesarz pojął Jolę Córkę Jana Brenna Króla Jerozolimskiego/ a po Matce Królową Jerożolimską: tejże miasto wiana/ toż Królestwo dane było/ od tąd Królowie Sycylii/ Jerozolimskiemi zwani byli.
W Czechach między Królem Ottokarem/ i Jędrzejem Arcybiskupem Praskim
. B. Iordánesá iáłmużná iák od Chrystusa poważona. 13. Albigensow Antypápá.
Około tegoż czásu Albigenses sobie postawili Antypápę ná gránicách Bulgárow/ Kroátow i Illiryku/ Bártłomieiá z Kárkassony/ ktory Biskupy święćił/ á ná listách się pisał Servus servorum Sanctae fidei; ále wnetże śmierć tego Antypapę zniosła/ i to szaleństwo zátłumiłá. 14. Czemu Krol Sycyliyski Krolem też Ierozolimy zwány.
Po zmarłey Konstáncyi/ Fryderyk Cesarz poiął Iolę Corkę Ianá Brenná Krolá Ierozolimskiego/ á po Mátce Krolową Ierożolimską: teyże miásto wiáná/ toż Krolestwo dáne było/ od tąd Krolowie Sycylii/ Ierozolimskiemi zwáni byli.
W Czechach między Krolem Ottokárem/ i Iędrzeiem Arcybiskupem Práskim
Skrót tekstu: KwiatDzieje
Strona: 51
Tytuł:
Roczne dzieje kościelne
Autor:
Jan Kwiatkiewicz
Drukarnia:
Drukarnia Kolegium Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Kalisz
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
historia, religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
