pięć lisów, przytem i kilku zajęcy.
ŚŚ. Aniołów uroczystość in frequentia wielu gości odprawiliśmy, i nazajutrz imieniny żony mojej solennissime przy licznym traktamencie i pijaństwie. Tego czasu przyjechał do Rohotnej iksiądz Żebrowski pleban solski, missus Angelus et Apostolus verus na missją: operatus messem optimam animarum, do którego się lud turmatim zbierał bez żadnej prynuki.
Polowaliśmy po św. Teresie koło Ochonowa, potem koło Żeleznicy, ale nam szczęście nie służyło: uszczwaliśmy tylko kilka lisów i kilka zajęcy; wilków pełno było, a nigdzieśmy nie trafili na nich.
Na Ruś jechaliśmy, ale wprzódy do Wilna, gdzie na trzy dni przybywszy,
pięć lisów, przytém i kilku zajęcy.
ŚŚ. Aniołów uroczystość in frequentia wielu gości odprawiliśmy, i nazajutrz imieniny żony mojéj solennissime przy licznym traktamencie i pijaństwie. Tego czasu przyjechał do Rohotnéj jksiądz Żebrowski pleban solski, missus Angelus et Apostolus verus na missyą: operatus messem optimam animarum, do którego się lud turmatim zbierał bez żadnéj prynuki.
Polowaliśmy po św. Teresie koło Ochonowa, potém koło Żeleznicy, ale nam szczęście nie służyło: uszczwaliśmy tylko kilka lisów i kilka zajęcy; wilków pełno było, a nigdzieśmy nie trafili na nich.
Na Ruś jechaliśmy, ale wprzódy do Wilna, gdzie na trzy dni przybywszy,
Skrót tekstu: ZawiszaPam
Strona: 162
Tytuł:
Pamiętniki
Autor:
Krzysztof Zawisza
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1715 a 1717
Data wydania (nie wcześniej niż):
1715
Data wydania (nie później niż):
1717
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Julian Bartoszewicz
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Jan Zawisza
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1862
nadobne boginie, Wszak wam i dzisiaj ten zdrój kryształowy płynie, Który od wieków w twardej opoce zakryty Lotny Pegaz bystrymi wykował kopyty. Pomniąc tedy na dary konia skrzydlatego Wspomnicie i potomka jego dropiatego, Który choć skrzydeł nie miał, ale jego biegi Takie, że na dopiero przyproszone śniegi Wypadszy, tak po wierzchu rącze zbierał nogi, Że po sobie najmniejszej nie zostawił drogi. Mógł i po zrzałym zbożu biegać niewściągniony A kłos lotnym kopytem żaden nieruszony. Gdy też położonego dopadał zakładu, Na nieruszonym piasku nie znać było śladu. Na wodę co dziwniejsza nieraz zapędzony Zabiegł staje i drugie rówien nieścignionej Łodzi i zasię w tymże locie się wróciwszy Upadał
nadobne boginie, Wszak wam i dzisiaj ten zdroj kryształowy płynie, Ktory od wiekow w twardej opoce zakryty Lotny Pegaz bystrymi wykował kopyty. Pomniąc tedy na dary konia skrzydlatego Wspomnicie i potomka jego dropiatego, Ktory choć skrzydeł nie miał, ale jego biegi Takie, że na dopiero przyproszone śniegi Wypadszy, tak po wierzchu rącze zbierał nogi, Że po sobie najmniejszej nie zostawił drogi. Mogł i po zrzałym zbożu biegać niewściągniony A kłos lotnym kopytem żaden nieruszony. Gdy też położonego dopadał zakładu, Na nieruszonym piasku nie znać było śladu. Na wodę co dziwniejsza nieraz zapędzony Zabiegł staje i drugie rowien nieścignionej Łodzi i zasię w tymże locie się wrociwszy Upadał
Skrót tekstu: MorszZWierszeWir_I
Strona: 453
Tytuł:
Wiersze
Autor:
Zbigniew Morsztyn
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1675
Data wydania (nie wcześniej niż):
1675
Data wydania (nie później niż):
1675
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Wirydarz poetycki
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Aleksander Brückner
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Towarzystwo dla Popierania Nauki Polskiej
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1910
gdzieby Nie knowała Atropo z zawisnemi nieby. Ona w cieniu zapadłszy, głową tylko chwiała, A z ofiar i obietnic tak wielkich się śmiała. Jednak on niewiadomy fortelu i zdrady Bujał sobie po wonnych różańcach Pallady. Hipokreńskie smakując żrzódła poświęcone, Mars bez których nieukiem, i męstwo szalone. I raz róże po jasnym zbierał Helikonie, Raz gonił po Olimpie, i ujeżdżał konie Raz wdzięczne historie Klio mu śpiewała, Raz w łowy Kalliope z sobą go bierała. A wielkim się rodzicom serca rozpływały, Gdy po jasnym pałacu one im igrały Pociechy przed oczyma. Jakiej był nadzieje Kochanek Askaniusz u swego Enee. Umierały Charytes patrząc na jagody, I
gdzieby Nie knowała Atropo z zawisnemi nieby. Ona w cieniu zapadłszy, głową tylko chwiała, A z ofiar i obietnic tak wielkich się śmiała. Jednak on niewiadomy fortelu i zdrady Bujał sobie po wonnych różańcach Pallady. Hipokreńskie smakując żrzódła poświęcone, Mars bez których nieukiem, i męstwo szalone. I raz róże po jasnym zbierał Helikonie, Raz gonił po Olimpie, i ujeżdżał konie Raz wdzięczne historye Klio mu śpiewała, Raz w łowy Kalliope z sobą go bierała. A wielkim się rodzicom serca rozpływały, Gdy po jasnym pałacu one im igrały Pociechy przed oczyma. Jakiej był nadzieje Kochanek Askaniusz u swego Enee. Umierały Charytes patrząc na jagody, I
Skrót tekstu: TwarSRytTur
Strona: 41
Tytuł:
Zbiór różnych rytmów
Autor:
Samuel Twardowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Tematyka:
historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1631 a 1661
Data wydania (nie wcześniej niż):
1631
Data wydania (nie później niż):
1661
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Kazimierz Józef Turowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Drukarnia "Czasu"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1861
co więcej, i widzenie świata; Gdzie, nie tylko na próżnych drogie trawiąc lata Oczu paszach i żądzach, ani które rodzi Rozkoszy kampania, jako drudzy młodzi, Ale co osobnego tamte mają kraje, Dwory królów, obozy, rządy, obyczaje, Młosość i peregrynacja jego.
Przypatrując z delektem, jako bujna pszczoła, Zbierałeś co przedniejsze soki z nich i zioła. A tą dosyć bogatą spiżą opatrzony, Ledwie coś się w ojczyste powrócił Triony, Już ta, która nadzieja tuszyła o tobie, Żeś miał ojca ożywić i wyrazić w sobie, Samę rzecz przewyższała. Bo któż mógł i prędzej, I w wieku tak niedoszłym pojąć nad
co więcej, i widzenie świata; Gdzie, nie tylko na próżnych drogie trawiąc lata Oczu paszach i żądzach, ani które rodzi Rozkoszy kampania, jako drudzy młodzi, Ale co osobnego tamte mają kraje, Dwory królow, obozy, rządy, obyczaje, Młosość i peregrynacya jego.
Przypatrując z delektem, jako bujna pszczoła, Zbierałeś co przedniejsze soki z nich i zioła. A tą dosyć bogatą spiżą opatrzony, Ledwie coś się w ojczyste powrócił Tryony, Już ta, która nadzieja tuszyła o tobie, Żeś miał ojca ożywić i wyrazić w sobie, Samę rzecz przewyższała. Bo któż mógł i pręcej, I w wieku tak niedoszłym pojąć nad
Skrót tekstu: TwarSRytTur
Strona: 129
Tytuł:
Zbiór różnych rytmów
Autor:
Samuel Twardowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Tematyka:
historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1631 a 1661
Data wydania (nie wcześniej niż):
1631
Data wydania (nie później niż):
1661
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Kazimierz Józef Turowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Drukarnia "Czasu"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1861
królewskie prośby nie mogły nic sprawić; Który go wściągał, na co pozwolić nie chciała Miłość, co go za jego miłą wyprawiała. Olimpią królowi zaleca żegnając, Aby jej obietnice ziścił, nalegając; Acz tego zalecania król nie potrzebował, Bo czynił dobrze więcej, niżli obiecował.
LXXIX.
Po wszytkiem swojem państwie zaraz ludzie zbierał, Związki z królem angielskiem i szkockiem zawierał; Potem do Olandiej z wojskiem się wyprawił, Którą wziął i Fryzją, ale i to sprawił, Że mu jego poddani właśni, Zelandowie, Wierzgnęli i przedniejszy zelandzcy panowie. Potem go pojmawszy, pozbawił żywota; Wprawdzie kaźń beła lżejsza, niż jego niecnota.
LXXX.
O
królewskie prośby nie mogły nic sprawić; Który go wściągał, na co pozwolić nie chciała Miłość, co go za jego miłą wyprawiała. Olimpią królowi zaleca żegnając, Aby jej obietnice ziścił, nalegając; Acz tego zalecania król nie potrzebował, Bo czynił dobrze więcej, niżli obiecował.
LXXIX.
Po wszytkiem swojem państwie zaraz ludzie zbierał, Związki z królem angielskiem i szkockiem zawierał; Potem do Olandyej z wojskiem się wyprawił, Którą wziął i Fryzyą, ale i to sprawił, Że mu jego poddani właśni, Zelandowie, Wierzgnęli i przedniejszy zelandzcy panowie. Potem go poimawszy, pozbawił żywota; Wprawdzie kaźń beła lżejsza, niż jego niecnota.
LXXX.
O
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_I
Strona: 246
Tytuł:
Orland Szalony, cz. 1
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
, pozbawił żywota; Wprawdzie kaźń beła lżejsza, niż jego niecnota.
LXXX.
Obert wziął Olimpią za żonę i nową Uczynił ją z grabianki bogatą królową. - Ale pódźmy do grabie, który morzem jedzie We dnie i w nocy, gdzie go ślepa miłość wiedzie. Potem zaś w temże porcie żagle z masztu zbierał, Gdzie je był rozpiął, gdy się w tę drogę wybierał, I dalej stamtąd jedzie na Bryliadorze, Zostawując za sobą wiatr i słone morze.
LXXXI.
Wierzę, że na ostatku zimy znamienite Dzieła porobił; ale iż beły zakryte I jam do tego czasu o nich nic nie słyszał, Nie winienem,
, pozbawił żywota; Wprawdzie kaźń beła lżejsza, niż jego niecnota.
LXXX.
Obert wziął Olimpią za żonę i nową Uczynił ją z grabianki bogatą królową. - Ale pódźmy do grabie, który morzem jedzie We dnie i w nocy, gdzie go ślepa miłość wiedzie. Potem zaś w temże porcie żagle z masztu zbierał, Gdzie je był rozpiął, gdy się w tę drogę wybierał, I dalej stamtąd jedzie na Bryliadorze, Zostawując za sobą wiatr i słone morze.
LXXXI.
Wierzę, że na ostatku zimy znamienite Dzieła porobił; ale iż beły zakryte I jam do tego czasu o nich nic nie słyszał, Nie winienem,
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_I
Strona: 246
Tytuł:
Orland Szalony, cz. 1
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
jednego dusza, na kobiercu drugi, Dziś wesele, jutro akt ostatniej posługi. ODMIANA
Wszytko idzie za czasem, Jam żyw, a śmierć za pasem. Jeden w łódź, drugi z łodzi, Ten kona, ów się rodzi. Zbiór od ojca skąpego Z rąk potomka hojnego W cudzy się dom obraca, Ów zbierał, ten utraca.
We mgnieniu oka ginie, Kto się śmierci nawinie. A któż taki na świecie, Co ten węzeł rozplecie? Są granice wszytkiego, Cokolwiek szerokiego Ponoszą kraje świata. Każdą rzecz cisną lata. Z laty się wszytko dzieje, Czas się sam nie zstarzeje. A gdy zegar wybija, Noc nadchodzi,
jednego dusza, na kobiercu drugi, Dziś wesele, jutro akt ostatniej posługi. ODMIANA
Wszytko idzie za czasem, Jam żyw, a śmierć za pasem. Jeden w łódź, drugi z łodzi, Ten kona, ów się rodzi. Zbiór od ojca skąpego Z rąk potomka hojnego W cudzy się dom obraca, Ów zbierał, ten utraca.
We mgnieniu oka ginie, Kto się śmierci nawinie. A któż taki na świecie, Co ten węzeł rozplecie? Są granice wszytkiego, Cokolwiek szerokiego Ponoszą kraje świata. Każdą rzecz cisną lata. Z laty się wszytko dzieje, Czas się sam nie zstarzeje. A gdy zegar wybija, Noc nadchodzi,
Skrót tekstu: MorszHSumBar_I
Strona: 265
Tytuł:
Sumariusz
Autor:
Hieronim Morsztyn
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1650
Data wydania (nie wcześniej niż):
1650
Data wydania (nie później niż):
1650
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Poeci polskiego baroku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jadwiga Sokołowska, Kazimiera Żukowska
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1965
tak znaczny, że niektóre Miasta w Europie, mają go obfitszy niż nasze królestwo.
Jeżeli tedy ist indubitatum, że nam trzeba skarb jako najbardziej ditare; zwycięźmy wprzód tę renitencją, którą każdy ma naturalną bać się sam zubozić; w czym taka mi przychodzi immaginacja: Czy był że by to znak człowieka rozumnego, żeby zbierał z intrat swoich jako najwięcej dostatków, a cale nie myślił depozyt swój z pracą zebrany in securo locare? coś podobnego czyniemy, wszystkie starania nasze na to łożąc aby co raz więcej accumulare fortuny, nie myśląc nigdy opatrzyc Jej bezpieczeństwo należite, które nie może być insze, tylko in sufficientia skarbu pospolitego, od którego jeżeli
tak znaczny, źe niektore Miasta w Europie, maią go obfitszy niź nasze krolestwo.
Ieźeli tedy ist indubitatum, źe nam trzeba skarb iako naybardziey ditare; zwyćięźmy wprzod tę renitencyą, ktorą kaźdy ma naturalną báć się sam zuboźyć; w czym taka mi przychodźi immaginacya: Czy był źe by to znak człowieka rozumnego, źeby zbierał z intrat swoich iako naywięcey dostátkow, á cale nie myślił depozyt swoy z pracą zebrany in securo locare? coś podobnego czyniemy, wszystkie starania nasze na to łoźąc aby co raz więcey accumulare fortuny, nie mysląc nigdy opatrzyc Iey bespieczeństwo naleźyte, ktore nie moźe bydź insze, tylko in sufficientia skarbu pospolitego, od ktorego ieźeli
Skrót tekstu: LeszczStGłos
Strona: 122
Tytuł:
Głos wolny wolność ubezpieczający
Autor:
Stanisław Leszczyński
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
polityka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1733
Data wydania (nie wcześniej niż):
1733
Data wydania (nie później niż):
1733
dyskursu i rezolucji, że ci także niedołężni charłaczkowie nie są w tych cnotach, dla których Pan Bóg przodkom ich obficie błogosławił i pomnażał w pożytkach niepłodną tymi czasy skibę, pozwalając z niej słodkiego w pokoju pracy własnej używania. Dla siebie bowiem przedtem i dlatego też ochotniej, niżeli po te czasy, pracował, zasiewał i zbierał uczciwy chłopek nie ciężki, bo miał z czego, jako za żart opędzając podatek. Dostatnio dziatki i czeladkę swoję gnarował i po śmierci zostawował, bo do chudoby jego za Boską protekcyją żadna ekstraordynaryjna nie miała się pretensyja i dyspozycja. Z tej za dusze swoje na różne świątnic pańskich ozdoby dostatkiem dzielił i dysponował,
dyskursu i rezolucyi, że ci także niedołężni charłaczkowie nie są w tych cnotach, dla których Pan Bóg przodkom ich obficie błogosławił i pomnażał w pożytkach niepłodną tymi czasy skibę, pozwalając z niej słodkiego w pokoju pracy własnej używania. Dla siebie bowiem przedtem i dlatego też ochotniej, niżeli po te czasy, pracował, zasiewał i zbierał uczciwy chłopek nie ciężki, bo miał z czego, jako za żart opędzając podatek. Dostatnio dziatki i czeladkę swoję gnarował i po śmierci zostawował, bo do chudoby jego za Boską protekcyją żadna ekstraordynaryjna nie miała się pretensyja i dyspozycyja. Z tej za dusze swoje na różne świątnic pańskich ozdoby dostatkiem dzielił i dysponował,
Skrót tekstu: MałpaCzłow
Strona: 207
Tytuł:
Małpa Człowiek
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
satyry, traktaty
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1715
Data wydania (nie wcześniej niż):
1715
Data wydania (nie później niż):
1715
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Archiwum Literackie
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Paulina Buchwaldówna
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wroclaw
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1962
które ciało psować będą, a duszy każą się gotować w cudzy kraj, kędy ona nie bywała, tylko słychała. Przybędzie doktor, który lekarstwami nadzieję będzie czynił, receptami, Mat. 25,(13)
a śmierć kołatać będzie do chorego już struchlałego. Wspomnisz, że zbiory wszytkie tu zostaną, co ich nie zbierał, temu się dostaną; pieniążka w drogę nie weźmiesz jednego, i namniejszego. Znajomi, krewni, bracia nawiedzają, co by po tobie wziąć mogli, patrzają, w rzeczy się tylko o twą śmierć frasują, rzkomo żałują. Jeszcze żyw będziesz, a już i przy tobie stać rzeczy będą, któreś zebrał sobie,
które ciało psować będą, a duszy każą się gotować w cudzy kraj, kędy ona nie bywała, tylko słychała. Przybędzie doktor, który lekarstwami nadzieję będzie czynił, receptami, Matth. 25,(13)
a śmierć kołatać będzie do chorego już struchlałego. Wspomnisz, że zbiory wszytkie tu zostaną, co ich nie zbierał, temu się dostaną; pieniążka w drogę nie weźmiesz jednego, i namniejszego. Znajomi, krewni, bracia nawiedzają, co by po tobie wziąć mogli, patrzają, w rzeczy się tylko o twą śmierć frasują, rzkomo żałują. Jeszcze żyw będziesz, a już i przy tobie stać rzeczy będą, któreś zebrał sobie,
Skrót tekstu: BolesEcho
Strona: 10
Tytuł:
Przeraźliwe echo trąby ostatecznej
Autor:
Klemens Bolesławiusz
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
mieszany
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1670
Data wydania (nie wcześniej niż):
1670
Data wydania (nie później niż):
1670
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jacek Sokolski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Instytut Badań Literackich PAN, Stowarzyszenie "Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
2004
