Z kąd piersiom wielka krzywda: z domów uciekają/ I tak nagie/ pod szyją/ komorą mieszkają. O biedne komornice/ jak nędzny wczas macie Iż pod szopą/ sieciami poszytą/ mieszkacie! Dość było z domu wygnać/ dość wysłać na strażą; Aż jeszcze/ niebożętom/ nago chodzić każą! Dawszy pokoj żalowi/ i lamentowaniu/ Przysłuchajmy się dalej/ szat rejestrowaniu: Kawalerki/ Kapoty/ Westy/ Mantolety Reiteroki/ Piekarnie/ Manty/ i Kolety. Dla krótkości/ nazwiska inne opuściemy/ Podszytym je płaszczykiem/ na czas okryjemy. Szarp/ szarpać nie potrzeba: Bo wszytkim się zgodzą: Wszak i w polu u bydła/
Z kąd pierśiom wielka krzywdá: z domow vćiekáią/ Y ták nágie/ pod szyią/ komorą mieszkáią. O biedne komornice/ iák nędzny wczás maćie Iż pod szopą/ śiećiámi poszytą/ mieszkacie! Dość było z domu wygnáć/ dość wysłáć ná stráżą; Aż ieszcze/ niebożętom/ nágo chodźić każą! Dawszy pokoy żálowi/ y lamentowániu/ Przysłuchaymy się dáley/ szat reiestrowániu: Kawálerki/ Kápoty/ Westy/ Mántolety Reiteroki/ Piekárnie/ Mánty/ y Kolety. Dla krotkośći/ názwiská inne opuśćiemy/ Podszytym ie płaszczykiem/ na czás okryiemy. Szárp/ szárpáć nie potrzebá: Bo wszytkim się zgodzą: Wszak y w polu v bydłá/
Skrót tekstu: ŁączZwier
Strona: E
Tytuł:
Nowe zwierciadło
Autor:
Jakub Łącznowolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1678
Data wydania (nie wcześniej niż):
1678
Data wydania (nie później niż):
1678
strapionym sercu żal nieutulony, Przecię się coraz biedna cieszyła nadzieją, Że tak szczęśliwe wiatry jeszcze jej zawieją, Które jej męża wrócą. Aż gdy go w podstaci W jakiej utonął, ujrzy we śnie i już straci Wszytkę nadzieję, na brzeg wylękniona bieży, Na którym gdy obaczy, że trup jego leży, Dopiero tam żalowi wodze wypuściła, Że się z ludzkiej natury w inszą odmieniła. Tren VIII.
Jeśli która kiedy na swym szczęściu znała, Tedym go ja w swym sercu zawsze uważała, Że mi łaskawe nieba takiego zdarzyły Męża, którego wielą darów zbogaciły. Jeśli o urodzenia zacnego ozdoby, I któż tak niewiadomy może się znajść,
strapionym sercu żal nieutulony, Przecię się coraz biedna cieszyła nadzieją, Że tak szczęśliwe wiatry jeszcze jej zawieją, Ktore jej męża wrocą. Aż gdy go w podstaci W jakiej utonął, ujrzy we śnie i już straci Wszytkę nadzieję, na brzeg wylękniona bieży, Na ktorym gdy obaczy, że trup jego leży, Dopiero tam żalowi wodze wypuściła, Że się z ludzkiej natury w inszą odmieniła. Tren VIII.
Jeśli ktora kiedy na swym szczęściu znała, Tedym go ja w swym sercu zawsze uważała, Że mi łaskawe nieba takiego zdarzyły Męża, ktorego wielą darow zbogaciły. Jeśli o urodzenia zacnego ozdoby, I ktoż tak niewiadomy może się znajść,
Skrót tekstu: MorszZWierszeWir_I
Strona: 509
Tytuł:
Wiersze
Autor:
Zbigniew Morsztyn
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1675
Data wydania (nie wcześniej niż):
1675
Data wydania (nie później niż):
1675
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Wirydarz poetycki
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Aleksander Brückner
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Towarzystwo dla Popierania Nauki Polskiej
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1910
dość mało na taką nagrodę. Weźcie przynajmniej, na ten tydzień przestrogę. Pocieszysz się czymkolwiek, dać P. Bóg w-utrapieniu folgę, wszystka ta uciecha Modicum, przejdzie ta pociecha, utrapisz się jak na nowe, przyniosąć nie pocieszną nowinę, wszytko to przejdzie Modicum. Dać Pan Bóg żal za grzechy, mów żalowi twemu: małyś Modicum, dać zapłakać za grzechy obficie, mów łzom mało to za moje zbrodnie. Ale co największa, dać ci łaska P. Boga naszego zamiłować, zakochać, zakontentować w-Panu JEZUŚIE ukrzyżowanym, mów: Modicum, Mało to. Kocham się w-was nogi P. JEZUSA Ukrzyżowanego, domie jedyny
dość máło ná táką nagrodę. Weźćie przynaymniey, ná ten tydźień przestrogę. Poćieszysz się czymkolwiek, dáć P. Bog w-utrapieniu folgę, wszystká tá ućiechá Modicum, przeydźie tá poćiechá, utrapisz się iák ná nowe, przyniosąć nie poćieszną nowinę, wszytko to przeydźie Modicum. Dać Pan Bog żal zá grzechy, mow żalowi twemu: máłyś Modicum, dáć zápłákáć zá grzechy obfićie, mow łzom máło to zá moie zbrodnie. Ale co naywiększa, dać ći łáská P. Bogá nászego zámiłowáć, zákocháć, zákontentowáć w-Pánu IEZUŚIE ukrzyżowánym, mow: Modicum, Máło to. Kocham się w-was nogi P. IEZUSA Ukrzyżowánego, domie iedyny
Skrót tekstu: MłodzKaz
Strona: 88
Tytuł:
Kazania i homilie
Autor:
Tomasz Młodzianowski
Drukarnia:
Collegium Poznańskiego Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Poznań
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1681
Data wydania (nie wcześniej niż):
1681
Data wydania (nie później niż):
1681
/ różne przygody/ aestus atque pruinas wytrzymał/ który częstym plonem swoim zrobionym usługami Ojczyzny poddanym panem non fulmina rzucał i rozdzielał/ którym Orzeł Polski przez lat ośmdziesiąt nie tylko do potrzeby ale usque ad delicias nasycony zostawał/ teraz nie tylko z oczu ale i z-horyzontu naszego uchylać się zabiera. Vim zaprawdę czynić muszę żalowi mojemu/ nie bez wstrętu i ciężkości języka verba conari, i zagniewać i zadumieć się nad fortuną moją/ gdy tak nieprzyjemną od tego krzesła niepamiętną Orbitatis Principis propozycją powtórnie Ojczyznę zafrasuję. Tylkoć to servilibus ingeniis zwyczaj/ radując się w Pany przemieniać; ale swobodne et generosa pectora jako prawdziwie Pana kochają/ tak i nieśmiertelnie
/ rożne przygody/ aestus atque pruinas wytrzymał/ ktory częstym plonem swoim zrobionym usługámi Oyczyzny poddánym panem non fulmina rzucał i rozdźielał/ ktorym Orzeł Polski przez lát ośmdźieśiąt nie tylko do potrzeby ále usque ad delicias násycony zostawał/ teraz nie tylko z oczu ále i z-horyzontu nászego uchylać się zábiera. Vim záprawdę czynić muszę żalowi moiemu/ nie bez wstrętu i ćiężkośći ięzyká verba conari, i zagniewáć i zádumieć się nad fortuną moią/ gdy ták nieprzyiemną od tego krzesłá niepámiętną Orbitatis Principis propozycyą powtornie Oyczyznę zafrásuię. Tylkoć to servilibus ingeniis zwyczay/ ráduiąc się w Pány przemieniać; ále swobodne et generosa pectora iáko prawdźiwie Páná kocháią/ tak i nieśmiertelnie
Skrót tekstu: PisMów_II
Strona: 8
Tytuł:
Mówca polski, t. 2
Autor:
Jan Pisarski
Drukarnia:
Drukarnia Kolegium Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Kalisz
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
mowy okolicznościowe
Tematyka:
retoryka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1676
Data wydania (nie wcześniej niż):
1676
Data wydania (nie później niż):
1676
ciskały A mnie mijały;
Kiedy na mój żal ręce twe pieszczone Nad wszytkie woski śliczniej wybielone, W mych oczach drugi do woli piastował, Ba i całował;
I kiedym widział twe piersi kochane Mnie nieprzyjazną ręką dotykane. Niechybnie żeś mi na złość to czyniła, Gdyś nie broniła.
Musiałem tedy dogodzić żalowi, Puściwszy wodze prędkiemu gniewowi, I tknąć cię w owym impecie najpierwszym Dotkliwym wierszem.
Lecz teraz z listu zrozumiawszy twego Słuszne przyczyny postępku tamtego, Ganię swe skargi, ganię i skwapliwy Gniew popędliwy.
Przeklinam wiersze, już je rewokuję, I niepamięci wiecznej dedykuję. I to, które je tak pisało skoro, Dziś łamię
ciskały A mnie mijały;
Kiedy na moj żal ręce twe pieszczone Nad wszytkie woski śliczniej wybielone, W mych oczach drugi do woli piastował, Ba i całował;
I kiedym widział twe piersi kochane Mnie nieprzyjazną ręką dotykane. Niechybnie żeś mi na złość to czyniła, Gdyś nie broniła.
Musiałem tedy dogodzić żalowi, Puściwszy wodze prędkiemu gniewowi, I tknąć cię w owym impecie najpierwszym Dotkliwym wierszem.
Lecz teraz z listu zrozumiawszy twego Słuszne przyczyny postępku tamtego, Ganię swe skargi, ganię i skwapliwy Gniew popędliwy.
Przeklinam wiersze, już je rewokuję, I niepamięci wiecznej dedykuję. I to, ktore je tak pisało skoro, Dziś łamię
Skrót tekstu: TrembWierszeWir_II
Strona: 256
Tytuł:
Wiersze
Autor:
Jakub Teodor Trembecki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty, pieśni
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1643 a 1719
Data wydania (nie wcześniej niż):
1643
Data wydania (nie później niż):
1719
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Wirydarz poetycki
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Aleksander Brückner
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Towarzystwo dla Popierania Nauki Polskiej
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1911
tej mierze Poradzić, kiedy sam Bóg ręką swą co bierze. Leżą łąki zielone, okiem nieprzejrzane, Stoją stogi sian wonnych, w pogody sprzątane. Cóż po tym, kiedy nie masz, kto by zażył tego, Nie masz cieliczek moich, nie masz stadka mego! Nalepiej w świat z oczyma. Potrzeba dać pole Żalowi: mniej to boli, co w oczy nie kole. Zostajcie, piękne łąki, już więcej na wasze Pasterz Wonton bydeł swych nie pożenie pasze. Wonton nie pasterz, już was kosą swą nie zatnie! Żegnam was i już was tu zostawiam ostatnie. I ty, Pańku, bądź łaskaw, a jeśliś
tej mierze Poradzić, kiedy sam Bóg ręką swą co bierze. Leżą łąki zielone, okiem nieprzejrzane, Stoją stogi sian wonnych, w pogody sprzątane. Cóż po tym, kiedy nie masz, kto by zażył tego, Nie masz cieliczek moich, nie masz stadka mego! Nalepiej w świat z oczyma. Potrzeba dać pole Żalowi: mniej to boli, co w oczy nie kole. Zostajcie, piękne łąki, już więcej na wasze Pasterz Wonton bydeł swych nie pożenie pasze. Wonton nie pasterz, już was kosą swą nie zatnie! Żegnam was i już was tu zostawiam ostatnie. I ty, Pańku, bądź łaskaw, a jeśliś
Skrót tekstu: SzymSiel
Strona: 124
Tytuł:
Sielanki
Autor:
Szymon Szymonowic
Miejsce wydania:
Zamość
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Sielanki i pozostałe wiersze polskie
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Janusz Pelc
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1964
żalu skróci. Niedługo deliberował, z księdzem wrócić się gotował.
A tu zaś wszytkich zostawił, bo się samowtór wyprawił. Więc gdym się nie spodziewała, aż go ja w domu witała! Alić miasto uśmierzenia, żalu, abo w nim ulżenia, Większej przyczynił ciężkości, ale i sobie żałości! Nie mogąc się żalowi odjąć, wrócił się znowu do Kurowa. TRANSAKCJA ALBO OPISANIE
Znowu ów żal renowował, gdy się w drogę wyprawował. Dlaczego się był porannił, by długo serca nie ranił. Zwłaszcza śpieszyć trzeba było, bo wojsko w Niemce wchodziło. Zaczym i on się nie bawił, bo się i tam na czas stawił. Rano
żalu skróci. Niedługo deliberował, z księdzem wrócić się gotował.
A tu zaś wszytkich zostawił, bo się samowtór wyprawił. Więc gdym się nie spodziewała, aż go ja w domu witała! Alić miasto uśmierzenia, żalu, abo w nim ulżenia, Większej przyczynił ciężkości, ale i sobie żałości! Nie mogąc się żalowi odjąć, wrócił się znowu do Kurowa. TRANSAKCYJA ALBO OPISANIE
Znowu ów żal renowował, gdy się w drogę wyprawował. Dlaczego się był porannił, by długo serca nie ranił. Zwłaszcza śpieszyć trzeba było, bo wojsko w Niemce wchodziło. Zaczym i on się nie bawił, bo się i tam na czas stawił. Rano
Skrót tekstu: StanTrans
Strona: 183
Tytuł:
Transakcja albo opisanie całego życia jednej sieroty
Autor:
Anna Stanisławska
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1685
Data wydania (nie wcześniej niż):
1685
Data wydania (nie później niż):
1685
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Ida Kotowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Polska Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1935
tu jeszcze miała żalów pisać, gdybym chciała; Zwłaszcza, gdym w dom powróciła, jakie dni swe prowadziła! Gdziemkolwiek tylko spojźrała, każdy kąt łzami oblała! Leć, że się jeszcze gotują, więc mi już język tamują.
Leć niechaj już dokazują ci, co się na to gotują. Ja wodze ściągam żalowi, na boskiej się sadząc woli. Jeśli mię chcą trapacować, ja się będę kontentować, Żem jest w boskiej protekcyjej; nie chcę zasiągać niczyjej. – ZAKOŃCZENIE DO CZYTELNIKA KSIĄŻKI
Wiem, mi niestatek przyczytasz w tej mierze! Sieła człek zacznie, mało co się zbierze. Żem też i ja to przedsięwzięcie miała
tu jeszcze miała żalów pisać, gdybym chciała; Zwłaszcza, gdym w dom powróciła, jakie dni swe prowadziła! Gdziemkolwiek tylko spojźrała, każdy kąt łzami oblała! Leć, że się jeszcze gotują, więc mi już język tamują.
Leć niechaj już dokazują ci, co się na to gotują. Ja wodze ściągam żalowi, na boskiej się sadząc woli. Jeśli mię chcą trapacować, ja się będę kontentować, Żem jest w boskiej protekcyjej; nie chcę zasiągać niczyjej. – ZAKOŃCZENIE DO CZYTELNIKA KSIĄŻKI
Wiem, mi niestatek przyczytasz w tej mierze! Sieła człek zacznie, mało co się zbierze. Żem też i ja to przedsięwzięcie miała
Skrót tekstu: StanTrans
Strona: 208
Tytuł:
Transakcja albo opisanie całego życia jednej sieroty
Autor:
Anna Stanisławska
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1685
Data wydania (nie wcześniej niż):
1685
Data wydania (nie później niż):
1685
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Ida Kotowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Polska Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1935
, i honorowi nie przepuszczając. Prze- Bóg! Actaeon ego sũ! To zaś łask wyświadczonych W. Panu, memoriale teraz wypisane, ani próżnej chwały, ani rekompensaty nie chcę, żeby było upominkiem, boć est quaedam, ingrato meritum exprobra-re, voluptas. Wybaczysz mi W. Pan, żem tej pociechy żalowi memu pozwolił. Oraz zechcesz errata corrigere lepszą życzliwością, żeby mi tacto dolore cordis intrinsecus nie przyszło się uskarżać, paenitet me fecisse hominem. Czego sobie nie życzę, po W. Panu się niespodziewam, którego jestem etc. List oświadczający swoję niewinność.
MUsiał to nie corde być nuntius, chociaż tak sinistram uczynił delationem
, y honorowi nie przepuszczájąc. Prze- Bog! Actaeon ego sũ! To záś łásk wyświádczonych W. Pánu, memoriale teraz wypisáne, áni prożney chwały, áni rekompensaty nie chcę, żeby było upominkiem, boć est quaedam, ingrato meritum exprobra-re, voluptas. Wybaczysz mi W. Pán, żem tey poćiechy żalowi memu pozwolił. Oraz zechcesz errata corrigere lepszą życzliwośćią, żeby mi tacto dolore cordis intrinsecus nie przyszło śię uskárżáć, paenitet me fecisse hominem. Czego sobie nie życzę, po W. Pánu śię niespodźiewam, ktorego jestem etc. List oświádczájący swoję niewinność.
MUśiał to nie corde być nuntius, choćiaż ták sinistram uczynił delationem
Skrót tekstu: BystrzPol
Strona: F3v
Tytuł:
Polak sensat
Autor:
Wojciech Bystrzonowski
Drukarnia:
Drukarnia Akademicka Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1733
Data wydania (nie wcześniej niż):
1733
Data wydania (nie później niż):
1733
jak ciężką raę zadały sercu W. M. Pana, immaturá fata Z. Pamięci N. tudzież in lenimentum przychodzę żalów jego, za folgę dając tak dekreta Boskie, które praedestinata nemineim praetereunt, jako i kudzkiej natury communes eventus, które communiter też ferre oportet.
Respons. Ześ W. M. Pan memu żalowi prezencyj swojej efficaci remedio chciał mederi, jako pacjent consolatori optimo dziękuję za przyjacielskie recipe, którego póki życia winien będę exsolvere. Kondolencja w nieszczęściu 1. To nieszczęście, które zwykło po ludziach chodzić, że i w dom W. M. Pana weszło, wielce to życzliwe alteruje serce, ale cóż czynić? quod factũ
ják ćięszką raę zádáły sercu W. M. Páná, immaturá fata S. Pámięći N. tudźiesz in lenimentum przychodzę żálow jego, zá folgę dájąc ták dekretá Boskie, ktore praedestinata nemineim praetereunt, jáko y kudzkiey nátury communes eventus, ktore communiter też ferre oportet.
Respons. Ześ W. M. Pan memu żálowi prezencyi swojey efficaci remedio chćiał mederi, jáko pácyent consolatori optimo dźiękuję zá przyjaćielskie recipe, ktorego poki żyćia winien będę exsolvere. Kondolencya w nieszczęśćiu 1. To nieszczęśćie, ktore zwykło po ludźiach chodźić, że y w dom W. M. Páná weszło, wielce to życzliwe alteruje serce, ále coż czynić? quod factũ
Skrót tekstu: BystrzPol
Strona: I2v
Tytuł:
Polak sensat
Autor:
Wojciech Bystrzonowski
Drukarnia:
Drukarnia Akademicka Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1733
Data wydania (nie wcześniej niż):
1733
Data wydania (nie później niż):
1733
