co kwiatów sposobnych na leki; W całym , jako jest rozwiedziony świecie, Wszystkie te w moc dał mnie jednej kobiecie. Ale ah ciężkie miłości sadzele! Ze ich nie może żadne zleczyć ziele? Ze w tej mizerna nie zdołam chorobie, Choć się na lekach znam, poradzić sobie. Sam wynalazca pierwszej medycyny, Stad Admetowych strzegąc za swe winy, Rażon prze moje powaby i wdzięki, Nie mógł lekami z tej się dobyć męki. Zaczym, którego ani wonne zioła, Ani Bóg, dać mi ratunku nie zdoła; Ty, byleś sam chciał, wszystko mi to sprawić Możesz, i znowu na nogach postawić. I możesz, i
co kwiátow sposobnych ná leki; W cáłym , iáko iest rozwiedźiony świećie, Wszystkie te w moc dał mnie iedney kobiećie. Ale áh ćięszkie miłośći sadzele! Ze ich nie może żadne zleczyć źiele? Ze w tey mizerna nie zdołam chorobie, Choć się ná lekach znám, porádźić sobie. Sam wynálázcá pierwszey medycyny, Stad Admetowych strzegąc zá swe winy, Ráżon prze moie powaby y wdźięki, Nie mogł lekámi z tey się dobyć męki. Záczym, ktorego áni wonne źiołá, Ani Bog, dáć mi rátunku nie zdoła; Ty, byleś sam chćiał, wszystko mi to spráwić Możesz, y znowu ná nogách postáwić. Y możesz, y
Skrót tekstu: OvChrośRoz
Strona: 67
Tytuł:
Rozmowy listowne
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Wojciech Stanisław Chrościński
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
