oddać co czyjego/ Lecz większa dać potrzebnym czasem/ i co swego.
Spowiedź. Czego mu żal/ tego się nasz Maciej spowiada/ To czego nie żal/ tego snadź ani powiada.
Śmierć. Śmierć umarza/ lecz sama nigdy nie umiera. Tym zie/ co u ludzi żywotów nabiera.
Szłyk. Jak dziś szłyki nastały/ ma być u Dworaka? Kołpak/ pół kołpaka i półtora kołpaka.
Świat i jego sprawy. Uważałem/ przecz sprawy świeckie idą brzydko Na schyłku świat/ dlategoż na dnie drożdże wszytko.
Sprawiedliwość. Że to jest sprawiedliwość oddać co czyego/ Przeto ludzie drugiemu nie chcą nic dać swego.
Serce.
oddáć co czyiego/ Lecz większa dáć potrzebnym czásem/ y co swego.
Spowiedź. Czego mu żal/ tego śię nász Maćiey spowiáda/ To czego nie żal/ tego snadź áni powiáda.
Smierć. Śmierć umarza/ lecz sámá nigdy nie umiera. Tym żye/ co u ludźi żywotow nabiera.
Szłyk. Iák dźiś szłyki nástały/ ma być u Dworaká? Kołpak/ poł kołpaka y połtora kołpaka.
Swiat y iego sprawy. Uważałem/ przecz sprawy świeckie idą brzydko Na schyłku świat/ dlategoż ná dnie drożdże wszytko.
Sprawiedliwość. Że to iest sprawiedliwość oddać co czyego/ Przeto ludźie drugiemu nie chcą nic dać swego.
Serce.
Skrót tekstu: JagDworz
Strona: Dii
Tytuł:
Dworzanki
Autor:
Serafin Jagodyński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
tak
Data wydania:
1621
Data wydania (nie wcześniej niż):
1621
Data wydania (nie później niż):
1621
