ostatni i najmłodszy syn Andrzeja, pisarza w. w. księstwa l. nie kładzie w komput żadnych zalet albo zasług osoby swojej. Cnotę, miłość ojczyzny, poczciwość przekłada nad to wszystko, co jest u świata honorem i estymacją. Mam za sobą Teressę Różę na Łohojsku Tyszkiewiczównę, krajczankę w. księstwa lit., dziedziczkę, wszystkich fortun Sukcesorkę, a tej największą, że żyję z nią od roku 1687 aż dotąd, do r. 1714, lat 27 jakby rok bez uprzykrzenia; i ta mi jest po niej część fortuny najmilsza i największa. Przyznając oraz, że cokolwiek mam reputacji u świata, błogosławieństwa w domu od Pana Boga,
ostatni i najmłodszy syn Andrzeja, pisarza w. w. księstwa l. nie kładzie w komput żadnych zalet albo zasług osoby swojej. Cnotę, miłość ojczyzny, poczciwość przekłada nad to wszystko, co jest u świata honorem i estymacyą. Mam za sobą Teressę Różę na Łohojsku Tyszkiewiczównę, krajczankę w. księstwa lit., dziedziczkę, wszystkich fortun sukcessorkę, a téj największą, że żyję z nią od roku 1687 aż dotąd, do r. 1714, lat 27 jakby rok bez uprzykrzenia; i ta mi jest po niéj część fortuny najmilsza i największa. Przyznając oraz, że cokolwiek mam reputacyi u świata, błogosławieństwa w domu od Pana Boga,
Skrót tekstu: ZawiszaPam
Strona: 9
Tytuł:
Pamiętniki
Autor:
Krzysztof Zawisza
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1715 a 1717
Data wydania (nie wcześniej niż):
1715
Data wydania (nie później niż):
1717
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Julian Bartoszewicz
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Jan Zawisza
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1862
Andrzejowej Matuszewicowej, skarbnikowej mozyrskiej.
Numero 29-no. W projekcie było napisano tymi słowy: „Iż IMć Pani Swieżyńska, mając od pierwszego męża swego IMć Pana Stanisława Karola Podbereskiego, podkomorzyca orszańskiego, na majętności Rahozinie zapisanych sześć tysięcy zł poi., a wydawszy córkę swoją w roku tysiąc sześćset dziewięćdziesiątym, IMPannę Marcjannę Podbereską, dziedziczkę majętności Rahozina, za WYMPana Andrzeja Matuszewica, skarbnika mozyrskiego, takową sumę, to jest za życia tegoż WYMPana Andrzeja Matuszewica od WYMPana Matuszewica, cześnika mińskiego, ojca jego, cztery tysiące sześćset zł pol. odebrawszy, na resztę sumy obligiem kontentowała się. Tandem sub secutis fatis WYMP. Andrzeja Matuszewica, skarbnika mozyrskiego,
Andrzejowej Matuszewicowej, skarbnikowej mozyrskiej.
Numero 29-no. W projekcie było napisano tymi słowy: „Iż JMć Pani Swieżyńska, mając od pierwszego męża swego JMć Pana Stanisława Karola Podbereskiego, podkomorzyca orszańskiego, na majętności Rahozinie zapisanych sześć tysięcy zł poi., a wydawszy córkę swoją w roku tysiąc sześćset dziewięćdziesiątym, JMPannę Marcjannę Podbereską, dziedziczkę majętności Rahozina, za WJMPana Andrzeja Matuszewica, skarbnika mozyrskiego, takową sumę, to jest za życia tegoż WJMPana Andrzeja Matuszewica od WJMPana Matuszewica, cześnika mińskiego, ojca jego, cztery tysiące sześćset zł pol. odebrawszy, na resztę sumy obligiem kontentowała się. Tandem sub secutis fatis WJMP. Andrzeja Matuszewica, skarbnika mozyrskiego,
Skrót tekstu: MatDiar
Strona: 798
Tytuł:
Diariusz życia mego, t. I
Autor:
Marcin Matuszewicz
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1754 a 1765
Data wydania (nie wcześniej niż):
1754
Data wydania (nie później niż):
1765
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Bohdan Królikowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1986
Bazylego i Konstantyna była za Kazimierzem Królem Mnichem, w Polsce zwana Dobrogniewą Crom: l. 4. Stryikowski l: 5.
Święta Kunegunda Księżna Polska Zona Bolesława Wstydliwego była Wnuka AJeksego Cesarza Greckiego, a Córka Maryj Beli Króla Węgierskiego Bolesław Śmiały miał za sobą Córkę Wizesława Książęcia Ruskiego, a Wnuczkę Jarosława Książęcia Kijowskiego, jedyną dziedziczkę Dóbr Ojczystych Cromerus l. 4. Mieczysław Syn Bolesława Śmiałego miał za Zonę Eudoksyę Siostrę Światopełka, a Córkę Izasława Książęcia Kijowskiego. Cromerus lib: 5. Bolesław III cognomento Krzywoust, miał za sobą Zbisławę Michała Światopełka Książęcia Kijowskiego Córkę, z pozwoleniem Rzymu dla pokrewieństwa. Cromerus lib. 5. Drugi raz ożenil się ten
Bazylego y Konstantyna była za Kazimierzem Krolem Mnichem, w Polszcze zwana Dobrogniewą Crom: l. 4. Stryikowski l: 5.
Swięta Kunegunda Xiężna Polska Zona Bolesława Wstydliwego była Wnuka AIexego Cesarza Greckiego, á Corka Maryi Beli Krola Węgierskiego Bolesław Smiały miał za sobą Corkę Wizesława Xiążęcia Ruskiego, á Wnuczkę Iarosława Xiążęcia Kiiowskiego, iedyną dziedziczkę Dobr Oyczystych Cromerus l. 4. Mieczysław Syn Bolesława Smiałego miał za Zonę Eudoxyę Siostrę Swiatopełka, á Corkę Izasława Xiążęcia Kiiowskiego. Cromerus lib: 5. Bolesław III cognomento Krzywoust, miał za sobą Zbisławę Michała Swiatopełka Xiążęcia Kiiowskiego Corkę, z pozwoleniem Rzymu dla pokrewieństwa. Cromerus lib. 5. Drugi raz ożenil się ten
Skrót tekstu: ChmielAteny_IV
Strona: 25
Tytuł:
Nowe Ateny, t. 4
Autor:
Benedykt Chmielowski
Miejsce wydania:
Lwów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1756
Data wydania (nie wcześniej niż):
1756
Data wydania (nie później niż):
1756
peplum, ad aram Domu twego penatium, zawiesza niepoliczone prawie, turbam quam dinumerare nemo poterat domowych, i postronnych honorów, podpisawszy tytuły. Odbierajże tedy M. P. Starosto Nowodworski, Ojczystych i Macierzystych, które za krwią i pierwszym świata zabrała aspektem swoich, któremi je nie skąpo BÓG i natura ubogacili, ozdób Dziedziczkę, rysując nie zatarte nigdy na sercu dzięki Najjaśniejszego Królestwa IchMM. Państwa naszego Miłościwego Majestatom, wielkiemu Rodzicowi winną wdzięczność, za tak znamienity klejnot. Bierz nietylko w dożywotnią Posesją, lecz miłość, i Obserwancją ze wszystkich respektów Jejmści należytą unanimi vigeant corpora iuncta fide, TEGÓZ Oddawanie IMCI. Panny Ludwiki Zelenckiej Łowczanki Koronnej IMPanu
peplum, ad aram Domu twego penatium, záwiesza niepoliczone prawie, turbam quam dinumerare nemo poterat domowych, y postronnych honorow, podpisawszy tytuły. Odbierayże tedy M. P. Starosto Nowodworski, Oyczystych y Mácierzystych, ktore za krwią y pierwszym świata zábrała áspektem swoich, ktoremi ie nie skąpo BOG y nátura ubogácili, ozdob Dziedziczkę, rysuiąc nie zátarte nigdy ná sercu dzięki Nayiaśnieyszego Krolestwa IchMM. Państwa nászego Miłościwego Maiestatom, wielkiemu Rodzicowi winną wdzięczność, za ták znamienity kleynot. Bierz nietylko w dożywotnią Possessyą, lecz miłość, y Obserwancyą ze wszystkich respektow Ieymści należytą unanimi vigeant corpora iuncta fide, TEGOZ Oddawanie IMCI. Panny Ludwiki Zelenckiey Łowczanki Koronney IMPanu
Skrót tekstu: DanOstSwada
Strona: 28
Tytuł:
Swada polska i łacińska t. 1, vol. 2
Autor:
Jan Danejkowicz-Ostrowski
Drukarnia:
J.K.M. Collegium Societatis Jesu
Miejsce wydania:
Lublin
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
mowy okolicznościowe
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1745
Data wydania (nie wcześniej niż):
1745
Data wydania (nie później niż):
1745
tego w Herburtach, Radzejowskich, Firlejach/ splendory; zgoła przeswietna Koligacyj tak wielkich, i nieznajomym znajoma zacność, Starożytny tak wydaje fulgor, że komputować caelo sublime genus, nic inszego nie jest, tylko rozłożone po Niebie rachować ognie, których numero copia maior. Odbierajże tedy Mci Panie Wojewodzicu Sandomierski taedis feltcibus auctam tych Dziedziczkę splenorów, których ani mgły zadrości nigdy nie zaćmią ponure, ani obłoki posępne w trwającej do wieku późnego niezatłumią pamięci. Odbieraj cnot, które fert praeter dotale genus Lavinia secum, nieganny przykład. Bierz z rąk, Najjaśniejszej a oraz tak wielką łaskę Pańską dalekim opowiadaj Wnukom. Odbieraj mówię oddanego Przyjaciela, po przysięgłym do
tego w Herburtach, Rádzeiowskich, Firleiach/ splendory; zgołá przeswietna Kolligacyi ták wielkich, y nieznáiomym znaioma zacność, Stárożytny ták wydaie fulgor, że komputowáć caelo sublime genus, nic inszego nie iest, tylko rozłożone po Niebie ráchować ognie, ktorych numero copia maior. Odbierayże tedy Mci Pánie Woiewodzicu Sendomirski taedis feltcibus auctam tych Dziedziczkę splenorow, ktorych áni mgły zadrości nigdy nie zacmią ponure, áni obłoki posępne w trwaiącey do wieku poźnego niezátłumią pámięci. Odbieray cnot, ktore fert praeter dotale genus Lavinia secum, nieganny przykład. Bierz z rąk, Nayiasnieyszey á oraz ták wielką łáskę Pańską dálekim opowiadáy Wnukom. Odbieray mowię oddanego Przyiaciela, po przysięgłym do
Skrót tekstu: DanOstSwada
Strona: 30
Tytuł:
Swada polska i łacińska t. 1, vol. 2
Autor:
Jan Danejkowicz-Ostrowski
Drukarnia:
J.K.M. Collegium Societatis Jesu
Miejsce wydania:
Lublin
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
mowy okolicznościowe
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1745
Data wydania (nie wcześniej niż):
1745
Data wydania (nie później niż):
1745
, za co wielką wdzięczność od książąt Ostrogskich odniósł. Zawsze był partium bonarum; gdy po śmierci króla Stefana Austriacum promowano, on przy Zamojskim stawał; sprawy jego pod Byczyną Piasecki wspomina i insi. Za żywota jeszcze króla Stefana upodobawszy sobie na Podolu córkę (starożytnej familij Sroczyckich, która już extinxit) wojskiego kamienieckiego jedynaczkę i dziedziczkę Annę, prababę wmci, herbu Nowina, onę z woli bożej pojął, z którą Kadyjowce, Żwaniec, Żałucze i insze majętności pod Kamieńcem wziął. Żałucze dziad wmci ojcom kamienieckim Jezuitom rezygnował. Zygmunt III. król polski był wdzięczen usług jego i stateczności konferował mu starostwo żarnowieckie. Do Inflant ludzi pieszych dwieście kosztem swym wyprawił
, za co wielką wdzięczność od książąt Ostrogskich odniósł. Zawsze był partium bonarum; gdy po śmierci króla Stefana Austriacum promowano, on przy Zamojskim stawał; sprawy jego pod Byczyną Piasecki wspomina i insi. Za żywota jeszcze króla Stefana upodobawszy sobie na Podolu córkę (starożytnej familij Sroczyckich, która już extinxit) wojskiego kamienieckiego jedynaczkę i dziedziczkę Annę, prababę wmci, herbu Nowina, onę z woli bożej pojął, z którą Kadyjowce, Żwaniec, Załucze i insze majętności pod Kamieńcem wziął. Załucze dziad wmci ojcom kamienieckim Jezuitom rezygnował. Zygmunt III. król polski był wdzięczen usług jego i stateczności konferował mu starostwo żarnowieckie. Do Inflant ludzi pieszych dwieście kosztem swym wyprawił
Skrót tekstu: KoniecZRod
Strona: 165
Tytuł:
Rodowód
Autor:
Zygmunt Koniecpolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1651
Data wydania (nie wcześniej niż):
1651
Data wydania (nie później niż):
1651
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pamiętniki o Koniecpolskich. Przyczynek do dziejów polskich XVII wieku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Stanisław Przyłęcki
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Leon Rzewuski
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1842
urodziła Stanisława, podkomorzego krakowskiego i drugiego który sterilis umarł. Ta Jordanowa miała też córkę, która była za Broniewskim, od tej jest potomstwo z Broniewskim. Poszła była potem za Siecińskiego, i z tym miała potomstwo. Secundo voto poszła była ta Jordanowa za Wierzbiętę, ale niebyło potomstwa. Stanisław pojął Borka Mikołaja córkę dziedziczkę; druga jej siostra była za Stadnickim, potem za Płazą. Ten Stanisław spłodził synów dwóch, Mikołaja (sterilis) rotmistrzem umarł; Michał rotmistrz, starosta dopczycki, z Męcińską ma potomstwo. Ojciec ich był to człek rycerski; miał dwie córce Zofiję i Dorotę. Zofija poszła za Ługowskiego, starostę lelowskiego; ta sterilis
urodziła Stanisława, podkomorzego krakowskiego i drugiego który sterilis umarł. Ta Jordanowa miała też córkę, która była za Broniewskim, od tej jest potomstwo z Broniewskim. Poszła była potém za Siecińskiego, i z tym miała potomstwo. Secundo voto poszła była ta Jordanowa za Wierzbiętę, ale niebyło potomstwa. Stanisław pojął Borka Mikołaja córkę dziedziczkę; druga jej siostra była za Stadnickim, potém za Płazą. Ten Stanisław spłodził synów dwóch, Mikołaja (sterilis) rotmistrzem umarł; Michał rotmistrz, starosta dopczycki, z Męcińską ma potomstwo. Ojciec ich był to człek rycerski; miał dwie córce Zofiję i Dorotę. Zofija poszła za Ługowskiego, starostę lelowskiego; ta sterilis
Skrót tekstu: KoniecZRod
Strona: 188
Tytuł:
Rodowód
Autor:
Zygmunt Koniecpolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1651
Data wydania (nie wcześniej niż):
1651
Data wydania (nie później niż):
1651
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pamiętniki o Koniecpolskich. Przyczynek do dziejów polskich XVII wieku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Stanisław Przyłęcki
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Leon Rzewuski
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1842
. Notandum, że ci dwaj stryjowie moi sędziowie lubelski i sieradzki oraz zasiadali na trybunale obaj, ów w Lublinie, ów w Piotrkowie, a in virginitate obadwa poszli przed majestat boży; attestor o tem multorum z czeladzi domowej.
Andrzej kasztelan połaniecki, wtóry syn pana rozpierskiego, roty wadzał a potem ożenił się: Ligęziankę dziedziczkę na Przecławiu pojął, (a drugę Firlej, wojewoda kraków-
ski) z którą wziął Rudę. Synów miał Aleksandra i Stefana, córek Elżbietę i Zofiję. Aleksander umarł posłem w Warszawie, bezżenny, w Przecławiu pochowany. Stefan prosto ze szkół swą młodość trawił przy księciu Januszu Ostrogskim, kasztelanie krakowskim. Pod rozruchy rokoszowe poczet
. Notandum, że ci dwaj stryjowie moi sędziowie lubelski i sieradzki oraz zasiadali na trybunale obaj, ów w Lublinie, ów w Piotrkowie, a in virginitate obadwa poszli przed majestat boży; attestor o tém multorum z czeladzi domowej.
Andrzej kasztelan połaniecki, wtóry syn pana rospierskiego, roty wadzał a potém ożenił się: Ligęziankę dziedziczkę na Przecławiu pojął, (a drugę Firlej, wojewoda krakow-
ski) z którą wziął Rudę. Synów miał Alexandra i Stefana, córek Elżbietę i Zofiję. Alexander umarł posłem w Warszawie, bezżenny, w Przecławiu pochowany. Stefan prosto ze szkół swą młodość trawił przy księciu Januszu Ostrogskim, kasztelanie krakowskim. Pod rozruchy rokoszowe poczet
Skrót tekstu: KoniecZRod
Strona: 189
Tytuł:
Rodowód
Autor:
Zygmunt Koniecpolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1651
Data wydania (nie wcześniej niż):
1651
Data wydania (nie później niż):
1651
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pamiętniki o Koniecpolskich. Przyczynek do dziejów polskich XVII wieku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Stanisław Przyłęcki
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Leon Rzewuski
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1842
dekreta, jeden w r. 1703, drugi w r. 1727, i zważywszy, ze ta rola Rabkowska Wojciecha Fornalika przed tym, którego wnukę miał Wawrzeniec Jurczak, ale bez żadnego dziedzictwa, Maciej zas Harnik takim sposobem przyszedł do drugiej polowy: ociec Macieja i Agnieszki Harników, przyniewolony, wziął z szescią dziećmi dziedziczkę obydwóch pułrolków, na imię Reginę, więc syn Maciej Harnik całej roli Rabkowki został dziedzicem, a że z dekretów wyżej spomnianych wynikała suma i z produkcji pokrewienstwa pokazała się jakowas cząstka do zapłacenia należąca, więc z uznania sądowego Maciej Harnik Wawrzyńcowi Jurczakowi zło. 50 guralskich zapłacić powinien, a ponieważ przy sądzie zapłacił, więc
dekreta, ieden w r. 1703, drugi w r. 1727, y zwazywszy, ze ta rola Rabkowska Woyciecha Fornalika przed tym, ktorego wnukę miał Wawrzeniec Iurczak, ale bez zadnego dziedzictwa, Maciey zas Harnik takim sposobem przyszedł do drugiey polowy: ociec Macieia y Agnieszki Harnikow, przyniewolony, wziął z szescią dziecmi dziedziczkę obudwoch pułrolkow, na imię Reginę, więc syn Maciey Harnik całey roli Rabkowki został dziedzicem, a że z dekretow wyzey spomnianych wynikała summa y z produkcyi pokrewienstwa pokazała się iakowas cząstka do zapłacenia należąca, więc z uznania sądowego Maciey Harnik Wawrzyncowi Iurczakowi zło. 50 guralskich zapłacic powinien, a poniewaz przy sądzie zapłacił, więc
Skrót tekstu: KsKasUl_4
Strona: 413
Tytuł:
Księgi gromadzkie wsi Kasina Wielka, cz. 4
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
Kasina Wielka
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty urzędowo-kancelaryjne
Gatunek:
księgi sądowe
Tematyka:
sprawy sądowe
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1751 a 1767
Data wydania (nie wcześniej niż):
1751
Data wydania (nie później niż):
1767
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Księgi sądowe wiejskie
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Bolesław Ulanowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1921
. Za czym on (a pod tym czasem mu się urodziła Isabella) do ostatniego jadu przyszedzy/ zdjął z Katarzyny/ i z córki jej Mariej/ wszelkie ozdoby i tytuły: i rozkazał/ aby mu Baronowie przysięgali/ iż wtóre małżeństwo mieli mieć za prawe/ i córkę w nim spłodzoną/ iż mieli mieć za dziedziczkę/ odstrychnąwszy Marią/ jako nieprawą. Wsadził do więzienia Jana Fischera i Tomasa Morusa/ i wiele zakonników ś. Franciszka/ którzy przy sprawie tak sprosnej/ nie mogli zostawać dobrym sumnieniem. Umocnił potym te rzeczy na jednym sejmie: a nadto zakazał/ pod winą obrażonego Majestatu/ aby nikt nie śmiał przyznawać zwierzchności i władzy
. Zá czym on (á pod tym czásem mu się vrodźiłá Isábellá) do ostátniego iádu przyszedzy/ zdiął z Káthárzyny/ y z corki iey Máriey/ wszelkie ozdoby y tytuły: y roskazał/ áby mu Báronowie przyśięgáli/ iż wtore małżeństwo mieli mieć zá práwe/ y corkę w nim zpłodzoną/ iż mieli mieć zá dźiedźiczkę/ odstrychnąwszy Máryą/ iáko nieprawą. Wsadźił do więźienia Ianá Fischerá y Thomásá Morusá/ y wiele zakonnikow ś. Fránćiszká/ ktorzy przy spráwie ták sprosney/ nie mogli zostáwáć dobrym sumnieniem. Vmocnił potym te rzeczy ná iednym seymie: á nádto zákazał/ pod winą obráżonego Máiestatu/ áby nikt nie śmiał przyznáwáć zwierzchnośći y władzy
Skrót tekstu: BotŁęczRel_IV
Strona: 44
Tytuł:
Relacje powszechne, cz. IV
Autor:
Giovanni Botero
Tłumacz:
Paweł Łęczycki
Drukarnia:
Mikołaj Lob
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
opisy geograficzne
Tematyka:
egzotyka, geografia, religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1609
Data wydania (nie wcześniej niż):
1609
Data wydania (nie później niż):
1609
