redimere, przydawszy te święte słowa.
(A jeślimy przestrzegamy i warujemy, aby krew nasza własna Królewska, i państwach naszych się sadowiąc, trudnościej jakiej nieczyniła, pogotowiu trżeba przestrzegać, aby też i inne osoby, które się postronnemi Tytułami ozdobiwszy, mając przełozeństwo w Koronie, i w Wielkim Księstwie Litewskim, do jakiego fasołu i sedyciej przyczyny nie dały, etc. etc.) XIV.
Niebyło w ten czas jeno Radziwił co miał ten postronny od Cesarzów Tytuł Ducis siue Principis: i to się był znim/ ten August poszwagrzył. A przytym było też kilka dawnych Hrabiów/ a Tenczyn; ab Ostróg; a Tarnów
redimere, przydawszy te swięte słowa.
(A ieslimy przestrzegámy y wáruiemy, áby krew násza własná Krolewska, y panstwach nászych się sádowiąc, trudnośćiey iákiey nieczyniła, pogotowiu trżeba przestrzegáć, áby tesz y inne osoby, ktore śię postronnemi Tytułámi ozdobiwszy, máiąc przełozenstwo w Koronie, y w Wielkim Xięstwie Litewskim, do iákiego fásołu y sedyciey przyczyny nie dáły, etc. etc.) XIV.
Niebyło w ten czás ieno Radźiwił co miał ten postronny od Cesarzow Tytuł Ducis siue Principis: y to śię był znim/ ten August poszwagrzył. A przytym było tesz kilka dawnych Hrabiow/ á Tenczyn; ab Ostrog; á Tarnow
Skrót tekstu: GrodzPrzes
Strona: B2
Tytuł:
Przestroga o tytułach i dygnitarstwach
Autor:
Adam Grodziecki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
polityka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1634
Data wydania (nie wcześniej niż):
1634
Data wydania (nie później niż):
1634
niźliś ty, kopyto. Starszym szlachcic i żołnierz od ciebie nierówno!” A potem w pysk: „Ustępuj twarogowi gówno! Mnie to miejsce należy, bom go w krwawym pocie Zasłużył; tyś go kupił; do sukiennic, Szocie!” Że u wojewodzego działo się to stołu, Pyta o okazję takiego fasołu. „Cierpiałem — rzecze stary — chociaż mnie wstyd ludzi, Aż wojskowa muzyka do zwady pobudzi: Takem i dziś, podpiwszy, kładł, że wojnę znaczy. Omyłką się to stało, proszę, niech przebaczy. Rozumiałem prawdziwie, ale widzę, darmo, Że do szabel, a nie do kieliszków
niźliś ty, kopyto. Starszym szlachcic i żołnierz od ciebie nierówno!” A potem w pysk: „Ustępuj twarogowi gówno! Mnie to miejsce należy, bom go w krwawym pocie Zasłużył; tyś go kupił; do sukiennic, Szocie!” Że u wojewodzego działo się to stołu, Pyta o okazyję takiego fasołu. „Cierpiałem — rzecze stary — chociaż mnie wstyd ludzi, Aż wojskowa muzyka do zwady pobudzi: Takem i dziś, podpiwszy, kładł, że wojnę znaczy. Omyłką się to stało, proszę, niech przebaczy. Rozumiałem prawdziwie, ale widzę, darmo, Że do szabel, a nie do kieliszków
Skrót tekstu: PotFrasz3Kuk_II
Strona: 609
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część trzecia
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
eximere, et redimere, przydawszy te słowa. A jeśli my przestrzegamy/ warujemy/ aby Krew nasza własna Królewska/ w państwach naszych się sadowiąć/ trudności jakiej nie czyniła: pogotowiu trzeba przestrzegać/ aby też inne osoby/ które się postronnemi Tytułami zdobiwszy/ mają Przełożeństwo w Koronie i w Wielkim Księstwie Litewskim/ do jakiego Fasołu/ i Sedycjej przyczyny nie daly. etc. A nie był na ten czas tylko Radziwił/ co miał ten postronny Tytuł Principis, et Ducis. Przytym było też kilka dawnych Hrabiów a Tęczyn/ ab Ostróg/ a Tarnów/ a Wiśnicz/ a Gorka. A przecie każał się ich strzec Król August;
eximere, et redimere, przydawszy te słowá. A iesli my przestrzegamy/ waruiemy/ áby Krew nasza własna Krolewská/ w państwach nászych się sadowiąć/ trudnośći iákiey nie czyniłá: pogotowiu trzeba przestrzegać/ áby też inne osoby/ ktore się postronnemi Tytułami zdobiwszy/ maią Przełożeństwo w Koronie y w Wielkim Xięstwie Litewskim/ do iákiego Fasołu/ y Sedycyey przyczyny nie dály. etc. A nie był ná ten czás tylko Radźiwił/ co miał ten postronny Tytuł Principis, et Ducis. Przytym było też kilká dawnych Hrabiow á Tęczyn/ ab Ostrog/ á Tarnow/ á Wiśnicz/ á Gorká. A przećie káżał sie ich strzedz Krol August;
Skrót tekstu: BielejObrona
Strona: B3
Tytuł:
Obrona tytułów książęcych od Rzeczypospolitej uchwałą sejmową pozwolonych
Autor:
Jeremiasz Bielejowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
polityka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1641
Data wydania (nie wcześniej niż):
1641
Data wydania (nie później niż):
1641
śniadanie skrzabła warzonego, A drugi raz wymawiać mnie nie waż się tego!
TRZECI ich rozwadza
A cóż się wam to dzieje, wżdyście przyjaciele? Tak się swarzyć i łajać przy tych ludziach śmiele? Otóż prawie kmotrowie, prawie przyjaciele: Nie zgadzają się z sobą, chociaż ich niewiele! Poprzestańcie wżdy teraz już tego fasołu, Wżdyście zwykli z sobą pić gorzałkę u stołu.
Przynamniej się wstydajcie tych przezacnych ludzi I moje napomnienie niechaj wasz pobudzi. Nie macie tu co robić, podźcie już do domu, Byście nie uprzykrzyli z tych się ludzi komu!
ALIUS PASTOR Ej, powiem ci, bratecku, o jednej nowinie, Że na
śniadanie skrzabła warzonego, A drugi raz wymawiać mnie nie waż się tego!
TRZECI ich rozwadza
A cóż się wam to dzieje, wżdyście przyjaciele? Tak się swarzyć i łajać przy tych ludziach śmiele? Otóż prawie kmotrowie, prawie przyjaciele: Nie zgadzają się z sobą, chociaż ich niewiele! Poprzestańcie wżdy teraz już tego fasołu, Wżdyście zwykli z sobą pić gorzałkę u stołu.
Przynamniej się wstydajcie tych przezacnych ludzi I moje napomnienie niechaj wasz pobudzi. Nie macie tu co robić, podźcie już do domu, Byście nie uprzykrzyli z tych się ludzi komu!
ALIUS PASTOR Ej, powiem ci, bratecku, o jednej nowinie, Że na
Skrót tekstu: PasOkoń
Strona: 210
Tytuł:
Pasterze
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Gatunek:
jasełka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1656 a 1700
Data wydania (nie wcześniej niż):
1656
Data wydania (nie później niż):
1700
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Staropolskie pastorałki dramatyczne: antologia
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Okoń
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1965
niego!
BABA Mój miły panie gościu i z tą twoją panią, Forujże mi się, foruj, bierz się dalej za nią! Gospodyć mu, gospody — tuści trafił na nią! Tylkoć to tu dla dziadów i dla bab mięszkanie!
JÓZEF Moja miła babusiu, wżdy możesz nie fukać Ani też tak wielkiego fasołu nie szukać, Bo choć ja w czarnej sukniej, przeciem z królewskiego Rodu poszedł, z małżonki swe, Dawidowego.
BABA Jeszcze się będziesz swarzył, dziadu opleśniały! Warujże się, by-ć z brody włosy nie latały!
Po tym znać, żeś niecnota, bo chodzisz po nocy — Ale idź
niego!
BABA Mój miły panie gościu i z tą twoją panią, Forujże mi się, foruj, bierz się dalej za nią! Gospodyć mu, gospody — tuści trafił na nię! Tylkoć to tu dla dziadow i dla bab mięszkanie!
JÓZEF Moja miła babusiu, wżdy możesz nie fukać Ani też tak wielkiego fasołu nie szukać, Bo choć ja w czarnej sukniej, przecięm z królewskiego Rodu poszedł, z małżonki swe, Dawidowego.
BABA Jeszcze się będziesz swarzył, dziadu opleśniały! Warujże się, by-ć z brody włosy nie latały!
Po tym znać, żeś niecnota, bo chodzisz po nocy — Ale idź
Skrót tekstu: DialChrysOkoń
Strona: 147
Tytuł:
Dialog na Narodzenie Chrystusa
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Gatunek:
jasełka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1651
Data wydania (nie wcześniej niż):
1651
Data wydania (nie później niż):
1651
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Staropolskie pastorałki dramatyczne: antologia
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Okoń
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1989
