. Z utęsknieniem czekali świąt Bożego Narodzenia, po których bali się powracać do Mińska, a tymczasem z rady Horaina, podkomorzego wileńskiego, manifest w grodzie wołkowyskim de tenore sequenti taki zanieśli:
Wypis z ksiąg grodzkich powiatu wołkowyskiego, roku 1756, miesiąca januarii, 13 dnia.
Na urzędzie IKrMci grodzkim wołkowyskim przede mną Michałem Donatem kniaziem Massalskim, podstarościm sądowym powiatu wołkowyskiego, od IWYMPana Kazimierza Adriana kniazia Massalskiego, podczaszego W. Ks. Lit., starosty sądowego wołkowyskiego, instalowanym — comparendo personaliterstawiwszy się osobiście IWIchMć Panowie Stanisław Zawisza, miecznik kowieński, i Józef Reutt, cześnik połocki, marszałek trybunału compositi iudicii W. Ks. Lit., sędziowie
. Z utęsknieniem czekali świąt Bożego Narodzenia, po których bali się powracać do Mińska, a tymczasem z rady Horaina, podkomorzego wileńskiego, manifest w grodzie wołkowyskim de tenore sequenti taki zanieśli:
Wypis z ksiąg grodzkich powiatu wołkowyskiego, roku 1756, miesiąca ianuarii, 13 dnia.
Na urzędzie JKrMci grodzkim wołkowyskim przede mną Michałem Donatem kniaziem Massalskim, podstarościm sądowym powiatu wołkowyskiego, od JWJMPana Kazimierza Adriana kniazia Massalskiego, podczaszego W. Ks. Lit., starosty sądowego wołkowyskiego, instalowanym — comparendo personaliterstawiwszy się osobiście JWIchMć Panowie Stanisław Zawisza, miecznik kowieński, i Józef Reutt, cześnik połocki, marszałek trybunału compositi iudicii W. Ks. Lit., sędziowie
Skrót tekstu: MatDiar
Strona: 609
Tytuł:
Diariusz życia mego, t. I
Autor:
Marcin Matuszewicz
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1754 a 1765
Data wydania (nie wcześniej niż):
1754
Data wydania (nie później niż):
1765
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Bohdan Królikowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1986
Matusza Bartłomiejewicza Giedrojcia, kiernowskiego, mejszagolskiego starosty, na sług pana Gregorego Ostyka o pobicie człeka jego w roku tysiąc pięćset sześćdziesiątym, marca piątego dnia zaniesioną et anno praesenti z metryk W. Ks. Lit. wydaną; item dekretem pana Jana Radymskiego i żony jego Jadwigi Giedrojciówny, siostry kniazia Matusza rodzonej, z tymże kniaziem Matuszem Bartłomiejewiczem Giedrojciem o plac mlekusowski w Wilnie w roku tysiąc pięćset sześćdziesiątym wtórym, miesiąca ianuarii siódmego dnia ferowanym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym; item opowiedaniem pani Zofii Petrówny Narbuttówny Matuszowej Bartłomiejewiczowej Giedrojciowej o ucieczenie służebki jej ze dworu widyniskiego w powiecie Wiłkomirskim leżącego, o poczynienie szkód w klejnotach i innych sprzętach
Matusza Bartłomiejewicza Giedrojcia, kiernowskiego, mejszagolskiego starosty, na sług pana Hrehorego Ostyka o pobicie człeka jego w roku tysiąc pięćset sześćdziesiątym, marca piątego dnia zaniesioną et anno praesenti z metryk W. Ks. Lit. wydaną; item dekretem pana Jana Radymskiego i żony jego Jadwigi Giedrojciówny, siostry kniazia Matusza rodzonej, z tymże kniaziem Matuszem Bartłomiejewiczem Giedrojciem o plac mlekusowski w Wilnie w roku tysiąc pięćset sześćdziesiątym wtórym, miesiąca ianuarii siódmego dnia ferowanym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym; item opowiedaniem pani Zofii Petrówny Narbuttówny Matuszowej Bartłomiejewiczowej Giedrojciowej o ucieczenie służebki jej ze dworu widyniskiego w powiecie Wiłkomirskim leżącego, o poczynienie szkód w klejnotach i innych sprzętach
Skrót tekstu: MatDiar
Strona: 767
Tytuł:
Diariusz życia mego, t. I
Autor:
Marcin Matuszewicz
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1754 a 1765
Data wydania (nie wcześniej niż):
1754
Data wydania (nie później niż):
1765
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Bohdan Królikowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1986
i w wypisie z metryki W. Ks. Lit. wyjętym; item opowiedaniem pana Piotra Stabrowskiego, dworzanina i rotmistrza jeznego oddziału konnego IKrMci, na kniazia Melchera i z wyraźną ekspresją Matuszewica Giedrojcia, biskupa żmudźkiego, o to, iż pomienionemu Stabrowskiemu, mającemu księżnę z Kowla Chwedorę Sanguszkównę, primo voto za Zygmuntem Matuszewicem, kniaziem Giedrojciem, bratem tegoż księdza biskupa żmudźkiego, będącą, a zatem mającemu część swoją w dobrach Giedrojciowskich Matuszewicowskich Widziniszkach, w powiecie Wiłkomirskim leżących, wiolencją w zabraniu zbóż różnych uczynił w roku tysiąc pięćset osimdziesiątym wtórym, januarii dwudziestego dziewiątego dnia zaniesionym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym; item dekretem Najjaśniejszego Stefana
i w wypisie z metryki W. Ks. Lit. wyjętym; item opowiedaniem pana Piotra Stabrowskiego, dworzanina i rotmistrza jeznego oddziału konnego JKrMci, na kniazia Melchera i z wyraźną ekspresją Matuszewica Giedrojcia, biskupa żmujdzkiego, o to, iż pomienionemu Stabrowskiemu, mającemu księżnę z Kowla Chwedorę Sanguszkównę, primo voto za Zygmuntem Matuszewicem, kniaziem Giedrojciem, bratem tegoż księdza biskupa żmujdzkiego, będącą, a zatem mającemu część swoją w dobrach Giedrojciowskich Matuszewicowskich Widziniszkach, w powiecie Wiłkomirskim leżących, wiolencją w zabraniu zbóż różnych uczynił w roku tysiąc pięćset osimdziesiątym wtórym, ianuarii dwudziestego dziewiątego dnia zaniesionym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym; item dekretem Najjaśniejszego Stefana
Skrót tekstu: MatDiar
Strona: 768
Tytuł:
Diariusz życia mego, t. I
Autor:
Marcin Matuszewicz
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1754 a 1765
Data wydania (nie wcześniej niż):
1754
Data wydania (nie później niż):
1765
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Bohdan Królikowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1986
zatem mającemu część swoją w dobrach Giedrojciowskich Matuszewicowskich Widziniszkach, w powiecie Wiłkomirskim leżących, wiolencją w zabraniu zbóż różnych uczynił w roku tysiąc pięćset osimdziesiątym wtórym, januarii dwudziestego dziewiątego dnia zaniesionym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym; item dekretem Najjaśniejszego Stefana Batorego w sprawie IW. Pawiowej Sapieżynej, kasztelanowej kijowskiej, z kniaziem Melcherem Matuszewicem Giedrojciem o czynienie liczby rachunku do skarbu IKrMci i z dzierżawy dóbr Mostów, za brata jego Zygmunta Matuszewica, już naówczas zmarłego, w roku tysiąc pięćset osimdziesiąt czwartym, miesiąca decembra trzeciego dnia ferowanym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym, tudzież i innymi z metryki W. Ks. Lit.
zatem mającemu część swoją w dobrach Giedrojciowskich Matuszewicowskich Widziniszkach, w powiecie Wiłkomirskim leżących, wiolencją w zabraniu zbóż różnych uczynił w roku tysiąc pięćset osimdziesiątym wtórym, ianuarii dwudziestego dziewiątego dnia zaniesionym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym; item dekretem Najjaśniejszego Stefana Batorego w sprawie JW. Pawiowej Sapieżynej, kasztelanowej kijowskiej, z kniaziem Melcherem Matuszewicem Giedrojciem o czynienie liczby rachunku do skarbu JKrMci i z dzierżawy dóbr Mostów, za brata jego Zygmunta Matuszewica, już naówczas zmarłego, w roku tysiąc pięćset osimdziesiąt czwartym, miesiąca decembra trzeciego dnia ferowanym, z metryki W. Ks. Lit. wydanym, tudzież i innymi z metryki W. Ks. Lit.
Skrót tekstu: MatDiar
Strona: 768
Tytuł:
Diariusz życia mego, t. I
Autor:
Marcin Matuszewicz
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
pamiętniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1754 a 1765
Data wydania (nie wcześniej niż):
1754
Data wydania (nie później niż):
1765
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Bohdan Królikowski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1986
. Leszek Czarny miał Gryfinę Córkę Książęcia Ruskiego Rościsława. Długossus. Bolesław Książę Mazowieckie miał Przesławę Księżniczkę Ruską, z której Ziemowit i Trojden. Idem l. 12.
Władysław Jagiełło Król Polski Fundator Biskupstwa Kijowskiego, czwartą żonę miał Zosię Córkę Andrzeja Książęcia Kijowskiego, a Siostrzenicę Brata swego Witolda. Witolda Córka była za Wasylem Kniaziem Moskiewskim. Idem Król Aleksander miał Helenę Carownę Moskiewską Schizmatyczkę. W Kijowskiej Diecezyj i teraz nie które Parochialne Kościoły miewają po 2000, po 3000 do spowiedzi Wielkonocnej.
METROPOLITÓW Arcybiskupów Kijowskich zacząwszy od Michała Greczyna Biskupa Korsuńskiego Unita, tam od Mikołaja Chrysoberga Patriarchy Carogrodzkiego przysłanego, fundowanego w Kijowie circa Annum 1000, od Włodzimierza Książęcia Jednowładnego
. Leszek Czarny miał Gryfinę Corkę Xiążęcia Ruskiego Rościsława. Długossus. Bolesław Xiąże Mazowieckie miał Przesławę Xiężniczkę Ruską, z ktorey Ziemowit y Troyden. Idem l. 12.
Władysław Iagełło Krol Polski Fundator Biskupstwa Kiiowskiego, czwartą żonę miał Zosię Corkę Andrzeia Xiążęcia Kiiowskiego, á Siestrzenicę Brata swego Witolda. Witolda Corka była za Wasilem Kniaziem Moskiewskim. Idem Krol Alexander miał Helenę Carownę Moskiewską Schizmatyczkę. W Kiiowskiey Diecezyi y teráz nie ktore Parochialne Kościoły miewaią po 2000, po 3000 do spowiedzi Wielkonocney.
METROPOLITOW Arcybiskupow Kiiowskich zacząwszy od Michała Greczyna Biskupa Korsuńskiego Unita, tam od Mikołaia Chrysoberga Patryarchy Carogrodzkiego przysłanego, fundowanego w Kiiowie circa Annum 1000, od Włodzimierza Xiążęcia Jednowładnego
Skrót tekstu: ChmielAteny_IV
Strona: 26
Tytuł:
Nowe Ateny, t. 4
Autor:
Benedykt Chmielowski
Miejsce wydania:
Lwów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1756
Data wydania (nie wcześniej niż):
1756
Data wydania (nie później niż):
1756
Tatarzyna/ bywszy u nas niewolnikiem/ i coby się kozińcem miał zwać/ Książęciem się nazywa/ na pośmiech nam. Bo kniaź z Ruska/ znaczy po Polsku Książę/ / a kniaziami/ jako Chroniki a Latopiszcowie świadczą/ nietylko przedtym/ ale i teraz Książęta nazywają/ i Jego Król. M. Wielkim kniaziem Litewskim/ gdy po Rusku Prywilegia wydawają/ piszą i kiedyby Łacińskim pismem tu u nas pozwy dawano/ a chcieliby napisać kniazia po Łacinie/ tedy musieliby go mianować i pisać Dux, co znaczy Książę/ zatym w pozwach musielibyśmykozińcom Tatarom pisać/ tibi Duci Mucha/ tibi Duci Obdula/ tibi Duci Habdziej/
Tátárzyná/ bywszy v nas niewolnikiem/ y coby się koźińcem miał zwáć/ Xiążećiem się názywa/ ná pośmiech nam. Bo kniáź z Ruská/ znácży po Polsku Xiążę/ / á kniáźiámi/ iáko Chroniki á Látopiszcowie świádcżą/ nietylko przedtym/ ále y teraz Xiążętá názywáią/ y Ie^o^ Krol. M. Wielkim kniáźiem Litewskim/ gdy po Rusku Priuilegia wydawáią/ piszą y kiedyby Láćińskim pismem tu v nas pozwy dawano/ á chćieliby nápisáć kniáźiá po Láćinie/ tedy muśieliby go miánowáć y pisáć Dux, co znáczy Xiążę/ zátym w pozwach muśielibysmykoźińcom Tátárom pisáć/ tibi Duci Muchá/ tibi Duci Obdulá/ tibi Duci Habdźiey/
Skrót tekstu: CzyżAlf
Strona: 12
Tytuł:
Alfurkan tatarski
Autor:
Piotr Czyżewski
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
egzotyka, historia, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
Achmeć/ Duci Asan Alejewicz/ etc. coby barzo trefno/ i z podziwieniem było/ ba i ze wstydem Państwatego/ gdyby to pohaństwo tak tytułowali. Tatarowe nie Kniaziami Książę i kniaź jeono
Tatarzy iż do tego przyszli/ że się kniażami mianują/ prostego chłopstwa są to wymysły/ bo z początku Tatarzyna/ nie kniaziem ale kozińcem nazywano. Chłopek prosty nie umiejąc wymówić koziniec/ zwłaszcza ten który po Rusku nie umiał/ gdy u Tatarzyna kupował kapustę i rzepę/ nazwał Tatarzyna kniaziem/ tak z kozińca przezwali i uczynili chłopkowie kniazia. Zaś od prostaków jęli się ich mędrszy zwać/ tak iż się wszrobowali i w Statut/ iż b ich
Achmeć/ Duci Assan Aleiewicż/ etc. coby bárzo trefno/ y z podźiwieniem było/ bá y ze wstydem Páństwátego/ gdyby to poháństwo ták tytułowáli. Tátárowe nie Kniáźiámi Xiążę y kniaź ieono
Tátárzy iż do tego przyszli/ że się kniáźámi miánuią/ prostego chłopstwá są to wymysły/ bo z pocżątku Tátárzyná/ nie kniáźiem ále koźińcem názywano. Chłopek prosty nie vmieiąc wymowić koźiniec/ zwłaszcżá ten ktory po Rusku nie vmiał/ gdy v Tátárzyná kupował kápustę y rzepę/ názwał Tátárzyna kniáźiem/ ták z koźińcá przezwáli y vcżynili chłopkowie kniáźiá. Záś od prostakow ięli się ich mędrszy zwáć/ ták iż się wszrobowáli y w Státut/ iż b ich
Skrót tekstu: CzyżAlf
Strona: 12
Tytuł:
Alfurkan tatarski
Autor:
Piotr Czyżewski
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
egzotyka, historia, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
Tatarowe nie Kniaziami Książę i kniaź jeono
Tatarzy iż do tego przyszli/ że się kniażami mianują/ prostego chłopstwa są to wymysły/ bo z początku Tatarzyna/ nie kniaziem ale kozińcem nazywano. Chłopek prosty nie umiejąc wymówić koziniec/ zwłaszcza ten który po Rusku nie umiał/ gdy u Tatarzyna kupował kapustę i rzepę/ nazwał Tatarzyna kniaziem/ tak z kozińca przezwali i uczynili chłopkowie kniazia. Zaś od prostaków jęli się ich mędrszy zwać/ tak iż się wszrobowali i w Statut/ iż b ich nieprzystojnie włożono/ kniaziami ich mianując/ a oni się nie zwali nigdy w hordzie kniaziami. Co ja rozumiem/ iż omyłką raczej drukarzów/ abo niedozorem tych/
Tátárowe nie Kniáźiámi Xiążę y kniaź ieono
Tátárzy iż do tego przyszli/ że się kniáźámi miánuią/ prostego chłopstwá są to wymysły/ bo z pocżątku Tátárzyná/ nie kniáźiem ále koźińcem názywano. Chłopek prosty nie vmieiąc wymowić koźiniec/ zwłaszcżá ten ktory po Rusku nie vmiał/ gdy v Tátárzyná kupował kápustę y rzepę/ názwał Tátárzyna kniáźiem/ ták z koźińcá przezwáli y vcżynili chłopkowie kniáźiá. Záś od prostakow ięli się ich mędrszy zwáć/ ták iż się wszrobowáli y w Státut/ iż b ich nieprzystoynie włożono/ kniáźiámi ich miánuiąc/ á oni się nie zwáli nigdy w hordźie kniáźiámi. Co ia rozumiem/ iż omyłką rácżey drukárzow/ ábo niedozorem tych/
Skrót tekstu: CzyżAlf
Strona: 12
Tytuł:
Alfurkan tatarski
Autor:
Piotr Czyżewski
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
egzotyka, historia, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
Rzeczposp. niewolniko swych mieli Książętami abo kniaziami czynić/ który tytuł tylko wysokiego stanu Panom/ obywatelom Państwa tego służy/ a nie Tatarom kozińcom i skurodubom. Bo jeśli Tatarowie szlachtą ani Ziemianinami nie są/ a Książęty abo kniaziami jakoż być mogą? Wielkie to tedy absurdum, i nieznośne w Państwie tym/ iż się Tatarzyn kniaziem zowie/ tytuł tylko trzeba reformować/ amiasto kniazia/ skurodubem i kozińcem postaremu Tatarzyna zwać i pisać/ według jego przystojności. A do tego pozwów i protestacij takowych do Ziemstwa i do Grodu nie przyjmować/ w których się sami Tatarowie zowią kniaziami i Ziemiany/ gdyż niesłuszną pohańcowi tu miedzy nami mieszkającemu/ Książęciem się
Rzecżposp. niewolniko swych mieli Xiążętámi ábo kniáźiámi czynić/ ktory tytuł tylko wysokiego stanu Pánom/ obywátelom Páństwá tego służy/ á nie Tátárom koźińcom y skurodubom. Bo ieśli Tátárowie szláchtą áni Ziemiáninámi nie są/ á Xiążęty ábo kniáźiámi iákoż być mogą? Wielkie to tedy absurdum, y nieznośne w Páństwie tym/ iż się Tátárzyn kniáźiem zowie/ tytuł tylko trzebá reformowáć/ ámiásto kniáźiá/ skurodubem y koźińcem postáremu Tátárzyná zwáć y pisáć/ według iego przystoynośći. A do tego pozwow y protestáciy tákowych do Ziemstwá y do Grodu nie prziymowáć/ w ktorych się sámi Tátárowie zowią kniaźiámi y Ziemiány/ gdyż niesłuszną poháńcowi tu miedzy námi mieszkáiącemu/ Xiążęćiem się
Skrót tekstu: CzyżAlf
Strona: 12
Tytuł:
Alfurkan tatarski
Autor:
Piotr Czyżewski
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
egzotyka, historia, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
dwakroć czyniona podniosła/ z której majętności Ziemskich naskupowali/ i do tego fawory Panów zacnych czują/ poczęli. Powieść pewną/ z ust ludzi godnych słyszaną piszę/ i czego pamiętnikiem wieleich jest. Iż za czasów Pana Jana Skorulskiego pisarza Grodzkiego Trockiego nigdy takowych protestacij ani zapisów do ksiąg nie przyjmowano/ w których się Tatarzyn pisał kniaziem. Teraz zaś nie tylko kniaziami/ ale i szlachtą starożytną/ i Ziemianinami piszą się/ a nie najduje się taki z Panów/ któryby przeciwko temu słowo rzekł/ abo tego zabronił/ abo na Sejmikach/ na zjazdach o to mówił/ iż to zelżywością wszytkich obywatelów/ iż się Tatarowie książętami i Ziemianinami piszą.
dwákroć cżyniona podniosłá/ z ktorey máiętnośći Ziemskich náskupowáli/ y do tego fauory Pánow zacnych cżuią/ pocżęli. Powieść pewną/ z vst ludźi godnych słyszaną piszę/ y cżego pámiętnikiem wieleich iest. Iż zá cżásow Páná Ianá Skorulskiego pisárzá Grodzkiego Trockiego nigdy tákowych protestáciy áni zapisow do kśiąg nie prziymowano/ w ktorych się Tátárzyn pisał kniáźiem. Teraz záś nie tylko kniáźiámi/ ále y szláchtą stárożytną/ y Ziemiáninámi piszą się/ á nie náyduie się táki z Pánow/ ktoryby przećiwko temu słowo rzekł/ ábo tego zábronił/ ábo ná Seymikach/ ná ziázdach o to mowił/ iż to zelżywośćią wszytkich obywátelow/ iż się Tátárowie kśiążętámi y Ziemiáninámi piszą.
Skrót tekstu: CzyżAlf
Strona: 12
Tytuł:
Alfurkan tatarski
Autor:
Piotr Czyżewski
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
pisma polityczne, społeczne
Tematyka:
egzotyka, historia, obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1617
Data wydania (nie wcześniej niż):
1617
Data wydania (nie później niż):
1617
