gdy mówisz: Wierzę w Boga Ojca wszechmogącego/ stworzyciela nieba i ziemię?
Wierzę iż on wieczny Bóg/ a Ociec Pana naszego Jezusa Krystusa (który niebo i ziemię i wszytko co w nich jest z niczego stworzył/ i inne rzeczy wszytki przedwieczną mądrością/ i opatrznością swą zachowuje i rządzi:) tenże dla Pana Krysta Bogiem i Ojcem moim jest. A tak onemu samemu ufam/ na nim samym przestawam/ nie wątpiąc/ iż on i o duszy i o ciele moim radzić/ i mnie na wszytkim opatrować raczy: I nad to/ chociaż mię tu w tym żywocie mizernym podczas karzej i nawiedza/ przecię to wszytko ku memu zbawieniu
gdy mowisz: Wierzę w Bogá Oycá wszechmogącego/ stworzyćielá niebá y źiemię?
Wierzę iż on wieczny Bog/ á Oćiec Páná nászego Iezusá Krystusá (ktory niebo y ziemię y wszytko co w nich iest z niczego stworzył/ y inne rzeczy wszytki przedwieczną mądrośćią/ y opátrznośćią swą zachowuie y rządźi:) tenże dlá Páná Krystá Bogiem y Oycem moim iest. A ták onemu samemu vfam/ ná nim sámym przestawam/ nie wątpiąc/ iż on y o duszy y o ciele moim rádźić/ y mnie ná wszytkim opátrowáć raczy: Y nád to/ choćiaż mię tu w tym żywoćie mizernym podczas kárzey y náwiedza/ przecię to wszytko ku memu zbáwieniu
Skrót tekstu: RybMKat
Strona: 17
Tytuł:
Katechizmy
Autor:
Maciej Rybiński
Drukarnia:
Andrzej Hünefeld
Miejsce wydania:
Gdańsk
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
pisma religijne
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1619
Data wydania (nie wcześniej niż):
1619
Data wydania (nie później niż):
1619
niego rzekł: Daj mi sam to dziecię. A Duch mu odpowiedział: Dziecię to moje/ powiedz Panu twemu/ aby on sam jako Gospodarz Goście nawiedził/ i dziecię swe odzyskał. Lecz sługa znowu rzekł: Ja tu teraz stoję na drogach moich; Przetoż według powołania mego/ a z pomocą Zbawiciela mego JEZU Krysta bioręć to dziecię/ i do Ojca jego je zaniosę. Sięgnął tedy śmiele po dziecięću i wyrwał mu je gwałtem; a przycisnąwszy do piersi poszedł z nim/ aby tam dziecię zostawił/ abo go na sztuki roztargają; On jednak na taką/ groźbę nic nie dbając/ dziecię niwczym zgoła nie naruszone do Ojca
niego rzekł: Day mi sám to dźiećie. A Duch mu odpowiedźiał: Dźiećię to moie/ powiedz Pánu twemu/ áby on sam iáko Gospodarz Gośćie náwiedźił/ y dźiećię swe odiskał. Lecz sługá znowu rzekł: Iá tu teraz stoię ná drogách moich; Przetoż według powołánia mego/ á z pomocą Zbáwićielá mego IEZU Krystá bioręć to dźiećię/ y do Oycá iego ie zániosę. Sięgnął tedy śmiele po dźiećięću y wyrwáł mu ie gwałtem; á przyćisnąwszy do pierśi poszedł z nim/ áby tám dźiećię zostáwił/ ábo go ná sztuki roztárgáią; On iednák ná táką/ groźbę nic nie dbáiąc/ dźiećię niwczym zgołá nie náruszone do Oycá
Skrót tekstu: GdacPan
Strona: Bbiii
Tytuł:
O pańskim i szlacheckim [...] stanie dyszkurs
Autor:
Adam Gdacjusz
Drukarnia:
Jan Krzysztof Jakub
Miejsce wydania:
Brzeg
Region:
Śląsk
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość, religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1679
Data wydania (nie wcześniej niż):
1679
Data wydania (nie później niż):
1679
który grzechy karze: ale jest też i miłosierny nad wszystkimi/ którzy się go boją/ i dufanie swoje wnim pokładają. A przez cóż tedy chcecie być zbawieni † A przez kogoż tedy chcecie zbawienia dostąpić?) Nie przez uczynki moje dobre/ ale przez zasługę/ mękę i śmierć Pana a Zbawiciela naszego Jezu Krysta. Który mię tak umiłował/ że i ciało swoje na krzyżu za mię wydał/ i krew swoję wylał/ na odpuszczenie grzechów moich. On za mię umarł/ abych w nim żywot wieczny otrzymał. Dobrze/ abowiem on tylko sam jest nam dany od BOga mądrością/ sprawiedliwością/ poświęceniem i odkupieniem naszym. On
ktory grzechy karze: ále jest też y miłośierny nád wszystkimi/ ktorzy śię go boją/ y dufánie swoje wnim pokładáją. A przez coż tedy chcećie bydź zbáwieni † A przez kogoż tedy chcećie zbáwienia dostąpić?) Nie przez ucżynki moje dobre/ ále przez zásługę/ mękę y śmierć Páná á Zbáwićielá nászego Iezu Krystá. Ktory mię ták umiłował/ że y ćiáło swoje ná krzyżu zá mię wydáł/ y krew swoję wylał/ ná odpuszcżenie grzechow moich. On zá mię umárł/ ábych w nim żywot wiecżny otrzymał. Dobrze/ ábowiem on tylko sam jest nam dány od BOgá mądrośćią/ spráwiedliwośćią/ poświęceniem y odkupieniem nászym. On
Skrót tekstu: VolcDial
Strona: 168v
Tytuł:
Viertzig dialogi
Autor:
Nicolaus Volckmar
Miejsce wydania:
Toruń
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
rozmówki do nauki języka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
