a położenie miejsca, jako nam jest ciężkie a onemu sposobne, W. K. M., Pan mój miłościwy, sam raczysz dobrze wiedzieć. Podają się jednak niektóre sposoby, że się go i tam niewczasować może; zaczem niewątpiemy, że wypędzi głód prędko wilka z lasa. Do czego gdy przyjdzie, mamy miłosierną, w miłosierdziu bożem nadzieję i szczęściu W. K. M., Pana mego miłościwego, że pobłogosławi P. Bóg sprawie. Insze necessitates, które wojsko W. K. M. trapią, i którymby zawczasu zabiegać potrzeba, wypisuję obszerniej do J. M. Ksdza Kanclerza; pewienem, że nic W
a położenie miejsca, jako nam jest ciężkie a onemu sposobne, W. K. M., Pan mój miłościwy, sam raczysz dobrze wiedzieć. Podają się jednak niektóre sposoby, że się go i tam niewczasować może; zaczém niewątpiemy, że wypędzi głód prętko wilka z lasa. Do czego gdy przyjdzie, mamy miłosierną, w miłosierdziu bożém nadzieję i sczęściu W. K. M., Pana mego miłościwego, że pobłogosławi P. Bóg sprawie. Insze necessitates, które wojsko W. K. M. trapią, i którymby zawczasu zabiegać potrzeba, wypisuję obszerniéj do J. M. Xdza Kanclerza; pewienem, że nic W
Skrót tekstu: KoniecSListy
Strona: 105
Tytuł:
Listy Stanisława Koniecpolskiego Hetmana
Autor:
Stanisław Koniecpolski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
listy
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1672
Data wydania (nie wcześniej niż):
1672
Data wydania (nie później niż):
1672
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Pamiętniki o Koniecpolskich. Przyczynek do dziejów polskich XVII wieku
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Stanisław Przyłęcki
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Lwów
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Leon Rzewuski
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1842
z Kardynałami się o co naradzał. Radził tedy Honoriuszowi aby kogo naznaczył/ któryby im co pożytecznego w ów czas przekładał. Przyzwolił na to Papież/ i żeby kto z jego Zakonu był na to naznaczony/ rozkazał. 9. Magistra Sacri Palatij postanowienie. 10. Ochota gościnna cudownie nagrodzona.
Tego roku w Węgrzech miłosierną gościnność cudem P. Bóg przyozdobił/ i stokrotnie oddał. Bo gdy dwa Zakonni Księża we wsi jednej Mszą odprawili/ a nikt ich do siebie nie przyjmował; człowiek jeden/ lub go nie stało ledwo na jednę potrawkę lichą/ a w mieszku dwa tylko znalazł grosze/ za które coś rybek kupił/ zaprosił owych Księży
z Kárdynałámi się o co naradzał. Radźił tedy Honoryuszowi áby kogo naznáczył/ ktoryby im co pożytecznego w ow czás przekładał. Przyzwolił ná to Papież/ i żeby kto z iego Zakonu był ná to náznáczony/ roskazał. 9. Magistrá Sacri Palatij postánowienie. 10. Ochotá gośćinna cudownie nágrodzona.
Tego roku w Węgrzech miłośierną gośćinność cudem P. Bog przyozdobił/ i stokrotnie oddał. Bo gdy dwá Zakonni Kśięża we wśi iedney Mszą odpráwili/ á nikt ich do śiebie nie przyimował; człowiek ieden/ lub go nie stało ledwo ná iednę potráwkę lichą/ á w mieszku dwa tylko znalazł grosze/ zá ktore coś rybek kupił/ záprośił owych Kśięży
Skrót tekstu: KwiatDzieje
Strona: 49
Tytuł:
Roczne dzieje kościelne
Autor:
Jan Kwiatkiewicz
Drukarnia:
Drukarnia Kolegium Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Kalisz
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Gatunek:
kroniki
Tematyka:
historia, religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
akcyj Chrystusowych, na ten czas, kiedy umarłym żywot przywraca? zostawić nam chciał Zbawiciel, własnym przykładem, zbawienną pamięć, i żywą naukę: jakośmy wszytkiemi sposobami służyć, dobrze czynić, modlić się za umarłe, nad mizerią ich upłakiwać, miseremini mei, litować się nad niemi, w potrzebie ich, rękę im miłosierną podawać powinni. Zawsze to memento mając żywe przed oczami: Sancta ergò et salubris est cogitatio. Święte i zbawienne jest rozpamiętywanie, modlić się za umarłe, czynić co pobożność i afekt przeciwko nim każe; żeby od grzechów rozwiązani, i od karania za nie uwolnieni byli. vt à peccatis saluantur. na Dzień Zaduszny,
ákcyi Chrystusowych, ná ten czás, kiedy umárłym żywot przywraca? zostáwić nąm chćiał Zbáwićiel, własnym przykłádem, zbáwięnną pámięć, y żywą náukę: iákosmy wszytkiemi sposobámi służyć, dobrze czynić, modlić się zá umárłe, nád mizeryą ich upłákiwáć, miseremini mei, litowáć się nád niemi, w potrzebie ich, rękę im miłośierną podawáć powinni. Záwsze to memento máiąc żywe przed oczámi: Sancta ergò et salubris est cogitatio. Swięte y zbáwięnne iest rospámiętywánie, modlić się zá umárłe, czynić co pobożność y áffekt przećiwko nim każe; żeby od grzechow rozwiązáni, y od karánia zá nie uwolnieni byli. vt à peccatis saluantur. ná Dźień Zaduszny,
Skrót tekstu: PiskorKaz
Strona: 849
Tytuł:
Kazania na Dni Pańskie
Autor:
Sebastian Jan Piskorski
Drukarnia:
Drukarnia Akademicka
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1706
Data wydania (nie wcześniej niż):
1706
Data wydania (nie później niż):
1706
