w rozmaite troski i długie biedy wpadli; i na wszytkich swych potomków gniew Boski/ potępienie/ i niezliczone nieszczęścia zwalili. Ten ich grzech zrzodłem i początkie jest wszystkiego na tym świecie złego. Ten grzech zawarte i samym tylko czartom zgotowane piekło paratum Diabolo et Angelis eius, otworzył. Z tego grzechu choroby/ głody/ mory/ wojny/ jako z rozkrzewionego korzenia porosły. Patrz że i tu/ jeśli to jeden grzech/ tak wiele złego narobił? co będzie zwielu? jeśli to jedno jabłuszko Rajskie/ tak twardą kością w gardle stanęło? jak przełniesz? jak strawisz tak wiele twardych/ surowych/ jadowitych/ niestrawnych/ całego piekła ogniami
w rozmaite troski y długie biedy wpadli; y ná wszytkich swych potomkow gniew Boski/ potępienie/ y niezliczone nieszczęśćia zwalili. Ten ich grzech zrzodłem y początkié iest wszystkiego ná tym świećie złego. Ten grzech zawarte y samym tylko czartom zgotowane piekło paratum Diabolo et Angelis eius, otworzył. Z tego grzechu choroby/ głody/ mory/ woyny/ iako z rozkrzewionego korzenia porosły. Patrz że y tu/ ieśli to ieden grzech/ ták wiele złego nárobił? co będźie zwielu? ieśli to iedno iabłuszko Rayskie/ ták twardą kośćią w gardle stanęło? iák przełniesz? iak strawisz tak wiele twardych/ surowych/ iadowitych/ niestrawnych/ całego piekłá ogniámi
Skrót tekstu: BujnDroga
Strona: 38
Tytuł:
Droga do domu
Autor:
Michał Bujnowski
Drukarnia:
Akademia Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Wilno
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1688
Data wydania (nie wcześniej niż):
1688
Data wydania (nie później niż):
1688
to będzie? a co za znak gdy się pocznie dziać? który rzeki: patrzccie żeby was nie zwiedziono: gdy usłyszycie walki i rozruchy nie lękajcie się, potrzeba aby to było wprzód: aleć nie wnet koniec. Powstanie naród przeciw narodowi, i KróJestwo przeciw Królestwu, i wielkie trzęsienia ziemie będą miejscami, i mory, i głody, i strachy z nieba, i znaki wielkie będą. A gdy ujrzycie Jeruzalem wojskiem otoczone, tedy wiedzcie żeć się przybliżyło spustoszenie jego. Tedy co są w żydowskiej ziemi niech uciekają na góry; a którzy są wpośród jej, niech wychodzą: a ci co są po krainach, niech nie wchodzą
to będzie? a co za znak gdy się pocznie dziać? który rzeki: patrzccie żeby was nie zwiedziono: gdy usłyszycie walki y rozruchy nie lękaycie się, potrzeba aby to było wprzód: aleć nie wnet koniec. Powstanie naród przeciw narodowi, y KróIestwo przeciw Królestwu, y wielkie trzęsienia ziemie będą mieyscami, y mory, y głody, y strachy z nieba, y znaki wielkie będą. A gdy uyrzycie Jeruzalem woyskiem otoczone, tedy wiedzcie żeć się przybliżyło spustoszenie iego. Tedy co są w żydowskiey ziemi niech uciekaią na góry; a którzy są wposrzod iey, niech wychodzą: a ci co są po krainach, niech nie wchodzą
Skrót tekstu: BohJProg_I
Strona: 176
Tytuł:
Prognostyk Zły czy Dobry Komety Roku 1769 y 1770
Autor:
Jan Bohomolec
Drukarnia:
Drukarnia J.K.M. i Rzeczypospolitej w Kollegium Societatis Jesu
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
traktaty
Tematyka:
astronomia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1770
Data wydania (nie wcześniej niż):
1770
Data wydania (nie później niż):
1770
m się raz i drugi Żyda spytała, ażem do siebie przyszła. Nie chcę być niesprawiedliwą, zaczęłam na ostatku, abym przed WMPanem dłużej taić miała wiadomości, którejś WMPan podobno już dawno sobie życzył. Umieszli WMPan po Moskiewsku. Odpowiedział mi strwożony, umiem, i drząc sprawił, że i mnie mory przeszły. Usiadłam, prosząc go, żeby toż samo uczynił. Wzbraniał się, i miałam to za powinność podać mu krzesło, abym się nad tym mnie już przykrzącym ceremoniałem pomściła. Przeczytawszymu rozkaz, powiedziałam na koniec: od tej godziny jużeś WMPan wolny, i wielcem kontenta; że ja
m śię raz i drugi Zyda zpytała, ażem do siebie przyszła. Nie chcę bydź niesprawiedliwą, zaczęłam na ostatku, abym przed WMPanem dłużey taić miała wiadomości, ktoreyś WMPan podobno iuż dawno sobie życzył. Umieszli WMPan po Moskiewsku. Odpowiedział mi ztrwożony, umiem, i drząc sprawił, że i mnie mory przeszły. Uśiadłam, prosząc go, żeby toż samo uczynił. Wzbraniał śię, i miałam to za powinność podać mu krzesło, abym śię nad tym mnie iuż przykrzącym ceremoniałem pomściła. Przeczytawszymu rozkaz, powiedziałam na koniec: od tey godziny iużeś WMPan wolny, i wielcem kontenta; że ia
Skrót tekstu: GelPrzyp
Strona: 153
Tytuł:
Przypadki szwedzkiej hrabiny G***
Autor:
Christian Fürchtegott Gellert
Tłumacz:
Anonim
Drukarnia:
Jan Chrystian Kleyb
Miejsce wydania:
Lipsk
Region:
zagranica
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
epika
Gatunek:
romanse
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1755
Data wydania (nie wcześniej niż):
1755
Data wydania (nie później niż):
1755
zgniotła Antylocha, Jego upadek od zamachu broni, Niezmiernym strachem w serce mi zadzwoni. Jeżeli też kto Patrokla wspomina, Jak go w zmyślonej zbroi Hektor ścina, Ze się nie wiodą kunszty z Trojanami, Rzewnemi na to oblewam się łzami. Ze Tlepolemus cudzą dzidę skrwawił, Ze nieprzyjaciel życia go pozbawił, Na te awizy mory mię przechodzą, I nowy kłopot, cudze śmierci rodzą. Zgoła, kto tylko z ręki nieużyty, W Greckich obozach umiera zabity, Za nieszczęśliwym z bojaźni powodem, Od zimna serce, we mnie równe z lodem. Aleć Bóg dobry, co z swej opatrzności Ma dotąd respekt uprzejmej miłości; Perz osuł Troję Ukalegontowy
zgniotłá Antylochá, Iego upádek od zámachu broni, Niezmiernym stráchem w serce mi zádzwoni. Ieżeli też kto Patroklá wspomina, Iák go w zmyśloney zbroi Hektor śćiná, Ze się nie wiodą kunszty z Troiánámi, Rzewnemi ná to oblewam się łzámi. Ze Tlepolemus cudzą dźidę skrwáwił, Ze nieprzyiáćiel żyćia go pozbáwił, Ná te awizy mory mię przechodzą, Y nowy kłopot, cudze śmierći rodzą. Zgołá, kto tylko z ręki nieużyty, W Greckich obozách umierá zábity, Zá nieszczęśliwym z boiáźni powodem, Od źimná serce, we mnie rowne z lodem. Aleć Bog dobry, co z swey opatrzności Ma dotąd respekt uprzeymey miłośći; Perz osuł Troię Vkálegontowy
Skrót tekstu: OvChrośRoz
Strona: 3
Tytuł:
Rozmowy listowne
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Wojciech Stanisław Chrościński
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
Samu, Aż i z Zacyntu, ledwie nie z Pergamu, I z ukłonami walą się, i z poczty Do mnie, ale to wszystko na twe koszty. I rozgościwszy na twoim się dworze, Gdy nikt nie broni, w spiżarni, w komorze Bobrują; przez co niszczą twoje zbiory, A mnie jakoby przechodziły mory. Cóż ci Pizandra, Poliba, z Medontem, I Eurymacha wspomnię, co twym gruntem Z inszemi trząsa, których wszystkich szumno Paść musi twoja obora i gumno. Irus ubogi, i co stad na pasi Pilnuje Melant, z nim się do mnie łasi; A między taką zalotników trzodą; Biedzi się, z twoją
Sámu, Aż y z Zácyntu, ledwie nie z Pergámu, Y z ukłonámi wálą się, y z poszty Do mnie, ále to wszystko ná twe koszty. Y rozgośćiwszy ná twoim się dworze, Gdy nikt nie broni, w spiżárni, w komorze Bobruią; przez co niszczą twoie zbiory, A mnie iákoby przechodźiły mory. Coż ci Pizándrá, Polybá, z Medontem, Y Eurymáchá wspomnię, co twym grontem Z inszemi trząsa, ktorych wszystkich szumno Páść musi twoia oborá y gumno. Irus ubogi, y co stad ná paśi Pilnuie Melánt, z nim się do mnie łáśi; A między táką zalotnikow trzodą; Biedźi się, z twoią
Skrót tekstu: OvChrośRoz
Strona: 9
Tytuł:
Rozmowy listowne
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Wojciech Stanisław Chrościński
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
; Jam jest CHrystus: i wiele ich zwiodą. 6. I usłyszycie wojny i wieści o wojnach: patrzcież abyście sobą nie trwożyli; abowiem musi to wszystko być: ale jeszcze nie tu jest koniec. 7. Abowiem powstanie naród przeciwko narodowi/ i królestwo przeciwko królestwu: i będą głody/ i mory/ i trzęsienia ziemie miejscami. 8. Ale to wszystko jest początkiem boleści. 9. Tedy was podadzą w udręczenie/ i będą was zabijać: i będziecie w nienawiści u wszystkich narodów dla Imienia mego. 10. A tedy wiele się ich zgorszy: a jedni drugich wydadzą/ i jedni drugich nienawidzieć będą.
; Iam jest CHrystus: y wiele ich zwiodą. 6. Y usłyszyćie wojny y wieśći o wojnách: pátrzćież ábyśćie sobą nie trwożyli; ábowiem muśi to wszystko być: ále jeszcże nie tu jest koniec. 7. Abowiem powstánie narod przećiwko narodowi/ y krolestwo przećiwko krolestwu: y będą głody/ y mory/ y trzęśienia źiemie miejscámi. 8. Ale to wszystko jest pocżątkiem boleśći. 9. Tedy was podádzą w udręcżenie/ y będą was zábijáć: y będźiećie w nienawiśći u wszystkich narodow dla Imienia mego. 10. A tedy wiele śię ich zgorszy: á jedni drugich wydádzą/ y jedni drugich nienawidźieć będą.
Skrót tekstu: BG_Mt
Strona: 29
Tytuł:
Biblia Gdańska, Ewangelia według św. Mateusza
Autor:
św. Mateusz
Tłumacz:
Daniel Mikołajewski
Drukarnia:
Andreas Hünefeld
Miejsce wydania:
Gdańsk
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
Biblia
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1632
Data wydania (nie wcześniej niż):
1632
Data wydania (nie później niż):
1632
.
Strach, strach niezmierny, DUCHOWNE.
Zewsząd mizerny Punkt cię otoczy,
Gdy bez otuchy, Niemy i głuchy Zawrzesz swe oczy;
Fantastycznemi Myślami swemi Rzucać się będziesz,
W okropnej trwodze, Znużony srodze Zmysłów pozbędziesz.
Płeć biała zginie, Zmieni się w sinie Cera kolory,
Szpetnie zbledniejesz, Pianą się zlejesz Przejmą cię mory;
Kwiat lat, i sławy, Refleksje
I twej zabawy W miękkiej pieszczocie
Wszystkoć zwiędnieje, Stracisz nadzieje W łakomym złocie.
Nic niezostanie, Tylkoć jękanie Będzie z kłopotem,
Z sobą się nudząc, Zlejesz się trudząc Śmiertelnym potem:
Przy tej twej męce Podadząć w ręce Z ogniem Gromnice,
A kto wie,
.
Strách, strách niezmierny, DVCHOWNE.
Zewsząd mizerny Punkt ćię otoczy,
Gdy bez otuchy, Niemy y głuchy Zawrzesz swe oczy;
Fántástycznemi Myślámi swemi Rzucáć się będźiesz,
W okropney trwodze, Znużony srodze Zmysłow pozbędźiesz.
Płeć biała zginie, Zmieni sie w śinie Cerá kolory,
Szpetnie zblednieiesz, Piáną się zleiesz Przeymą ćię mory;
Kwiát lat, y sławy, REFLEXYE
Y twey zabáwy W miękkiey pieszczoćie
Wszystkoć zwiędnieie, Stráćisz nádźieie W łákomym złoćie.
Nic niezostánie, Tylkoć iękánie Będźie z kłopotem,
Z sobą się nudząc, Zleiesz się trudząc Smiertelnym potem:
Przy tey twey męce Podádząć w ręce Z ogniem Gromnice,
A kto wie,
Skrót tekstu: JunRef
Strona: 87
Tytuł:
Refleksje duchowne na mądry króla Salomona sentyment
Autor:
Mikołaj Karol Juniewicz
Drukarnia:
Drukarnia Jasnej Góry Częstochowskiej
Miejsce wydania:
Częstochowa
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1731
Data wydania (nie wcześniej niż):
1731
Data wydania (nie później niż):
1731
Bóg o krzywdę swoję/ i od tych/ którzy go z dziedzictwa wyzuli/ odbiera błogosławieństwo swoje: którego gdy nie masz/ z wielkim orszakiem wszytkie nędze lecą/ abo drugdy nieznacznie wchodzą. Zatym nieszczęśliwe ożenienia synów/ szkodliwe kontrakty/ strata towarów/ nieurodzaje w polach/ rozbicia szkut/ pożogi/ prawa/ zbójcy/ mory: a tymi przygodami majętności giną/ stany bogate kiedyś niszczeją/ i familie truchleją. Mógł był Pan Bóg przygodom tym opatrznością swoją łatwiuchno zabieżeć/ ale żeś tego niegodzien/ on też dopuścił plagom pastwić się nad tobą: puścił wodze i czartom/ abo zamysły twoje zamieszali/ sąsiady na cię zbeztwili/ i majętności twoje
Bog o krzywdę swoię/ y od tych/ ktorzy go z dźiedźictwá wyzuli/ odbiera błogosłáwieństwo swoie: ktorego gdy nie mász/ z wielkim orszakiem wszytkie nędze lecą/ ábo drugdy nieznácznie wchodzą. Zátym nieszczęśliwe ożenienia synow/ szkodliwe kontrákty/ strátá towárow/ nieurodzáie w polách/ rozbićia szkut/ pożogi/ práwá/ zboycy/ mory: á tymi przygodámi máiętnośći giną/ stany bogáte kiedyś niszczeią/ y fámilie truchleią. Mogł był Pan Bog przygodom tym opátrznośćią swoią łátwiuchno zábieżeć/ ále żeś tego niegodźien/ on też dopuśćił plagom pastwić się nád tobą: puśćił wodze y czártom/ ábo zamysły twoie zámieszáli/ sąśiády ná cię zbestwili/ y máiętnośći twoie
Skrót tekstu: BirkEgz
Strona: 26
Tytuł:
O Egzorbitancjach kazania dwoje
Autor:
Fabian Birkowski
Drukarnia:
Andrzej Piotrkowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
kazania, pisma religijne
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1632
Data wydania (nie wcześniej niż):
1632
Data wydania (nie później niż):
1632
Złość Saulowa, jak snopki w polu porzucała. Sam nie wie gdzie uciekać, do kogo się schronić? Każdy mu wejścia w swój Dom,słusznie będzie bronić.
Więc kiedy go zawzięty Teść z serca oddziela, Szukać musi przyjaźni u nieprzyjaciela. Wpada w pół obumarły do Achia, który Królem był Filistyńskim; dopieroż go mory Przechodzą, że poznany, ze go Król przywitał DAWIDEM, i po coś tu przyszedł, z marsem spytał. Ostatni sposób znalazł, szalonym się czyni, Zacznie po ziemi rzucać, twarz, brodę uślini. O mizerny DAWIDZIE! cóż cię jeszcze czeka? Mądrym będąc szalejesz, dla jednego człeka. Nie człeka mówię?
Złość Saulowa, iák snopki w polu porzucała. Sam nie wie gdzie uciekać, do kogo się schronić? Każdy mu weyścia w swoy Dom,słusznie będzie bronić.
Więc kiedy go záwzięty Teść z serca oddziela, Szukać musi przyiaźni u nieprzyiaciela. Wpáda w poł obumárły do Achia, ktory Krolem był Filistyńskim; dopieroż go mory Przechodzą, że poznány, ze go Krol przywitał DAWIDEM, y po coś tu przyszedł, z marsem spytał. Ostátni sposob ználazł, szálonym się czyni, Zácznie po zięmi rzucać, twárz, brodę uślini. O mizerny DAWIDZIE! coż cię ieszcze czeka? Mądrym będąc száleiesz, dla iednego człeka. Nie człeka mowię?
Skrót tekstu: DrużZbiór
Strona: 30
Tytuł:
Zbiór rytmów
Autor:
Elżbieta Drużbacka
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
pieśni, poematy epickie, satyry, żywoty świętych
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1752
Data wydania (nie wcześniej niż):
1752
Data wydania (nie później niż):
1752
dziś brał do Korony, I tę, co Mitrę sadzała na głowie, Jutro w grób wtrącę, starym młode żony Zabiorę, dzieci jak myszy wyłowię, Na koniec tego, co setnych lat żagle Rozpuścił, w kwadrans zamorduję nagle, Cóż nato mówisz Sylwio? co słyszysz, Z ust moich, pewnie przechodzą cię mory, Jak zwierz poszczwany tak sapisz, tak dyszysz, Przecię iść musisz do Księżej obory,
Choćbyś przeżyła w latach Matuzala, Punkt jeden duszę od ciała oddala. Czemu się trwożysz? i czemu unikasz Od tego? co cię żyjącą nie minie, Co rok, co miesiąc, bliżej kress przymykasz, Indeks skazuje na
dziś brał do Korony, Y tę, co Mitrę sadzała ná głowie, Jutro w grob wtrącę, stárym młode żony Zábiorę, dzieći iák myszy wyłowię, Ná koniec tego, co setnych lát żagle Rospuścił, w kwádrans zámorduię nágle, Coż náto mowisz Sylwio? co słyszysz, Z ust moich, pewnie przechodzą cię mory, Ják zwierz poszczwány ták sapisz, ták dyszysz, Przecię iść musisz do Xiężey obory,
Choćbyś przeżyła w látach Matuzala, Punkt ieden duszę od ciała oddála. Czemu się trwożysz? y czemu unikasz Od tego? co cię żyiącą nie minie, Co rok, co miesiąc, bliżey kress przymykasz, Jndex skázuie ná
Skrót tekstu: DrużZbiór
Strona: 264
Tytuł:
Zbiór rytmów
Autor:
Elżbieta Drużbacka
Miejsce wydania:
Warszawa
Region:
Mazowsze
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Gatunek:
pieśni, poematy epickie, satyry, żywoty świętych
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1752
Data wydania (nie wcześniej niż):
1752
Data wydania (nie później niż):
1752
