: Więc dowcipem nagradzam gdzie w gładkości dziura.
Gdy niektóry człowiek bogaty posłał syna swego do Sokrata/ aby spatrzał/ coby jego kompleksia o nim obiecowała/ a Pedagóg przyszedszy z nim rzekł: Ociec tego dziecięcia Filozofie/ posłał mię tu z nim do ciebie/ abyś go oglądał. Tedy Sokrates: Mowże pacholę/ żebym cię widział Dając znać/ iż dowcip ludzki nie tak dalece z twarzy poznać/ jako po mowie. Dla tegoż mówią: Oratio index animi.
Jednemu który się uskarżał na swe peregrinacie/ iż mu żadnego pożytku nie przynosiły/ tak powiedział . Słusznieć się to przydało: Boś też sam z sobą
: Więc dowćipem nágradzam gdźie w głádkośći dźiurá.
Gdy niektory cżłowiek bogáty posłał syná swego do Sokrátá/ áby spátrzáł/ coby iego komplexia o nim obiecowáłá/ á Pedágog przyszedszy z nim rzekł: Oćiec tego dźiećięćiá Filozofie/ posłał mię tu z nim do ćiebie/ ábyś go oglądał. Tedy Sokrátes: Mowże pácholę/ żebym ćię widźiáł Dáiąc znáć/ iż dowćip ludzki nie ták dálece z twarzy poznáć/ iáko po mowie. Dla tegoż mowią: Oratio index animi.
Iednemu ktory się vskarżał ná swe peregrinácie/ iż mu żadnego pożytku nie przynośiły/ ták powiedźiał . Słusznieć się to przydáło: Boś też sam z sobą
Skrót tekstu: BudnyBPow
Strona: 5
Tytuł:
Krotkich a wezłowatych powieści [...] księgi IIII
Autor:
Bieniasz Budny
Drukarnia:
Piotr Blastus Kmita
Miejsce wydania:
Lubcz
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Tematyka:
filozofia, historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
Jako i Ouidius pisze Ouidius de remedio amoris, lib. 2.. 357. Eneruant animos citharae, cantusq, liraeq, Et vox, et numeris, brachia mota suis. Krótkich Powieści
Obaczywszy chłopca jednego/ który się był urodził z szczodrej paniej/ a on rzuca sobie miedzy ludzie kamykami/ rzekł mu: Słuchaj pacholę/ waruj abyś tu nie zajął kamieniem ojca swego.
Gdy niektórzy wychwalali jednego/ który był darował niemało Diogenowi na poratowanie onego: rzekł Diogenes: A czemuż i mnie nie wychwalacie/ żem był godzien wziąć to od niego. Prości ludzie tych tylko chwalą/ którzy dają/ jako ludzi dobrych: a owych
Iáko y Ouidius pisze Ouidius de remedio amoris, lib. 2.. 357. Eneruant animos citharae, cantusq, liraeq, Et vox, et numeris, brachia mota suis. Krotkich Powieśći
Obacżywszy chłopcá iednego/ ktory się był vrodźił z szcżodrey pániey/ á on rzuca sobie miedzy ludźie kámykámi/ rzekł mu: Słuchay pácholę/ wáruy ábyś tu nie záiął kámieniem oycá swego.
Gdy niektorzy wychwaláli iednego/ ktory był dárował niemáło Diogenowi ná porátowánie onego: rzekł Diogenes: A cżemuż y mnie nie wychwalaćie/ żem był godźien wźiąć to od niego. Prośći ludźie tych tylko chwalą/ ktorzy dáią/ iáko ludźi dobrych: á owych
Skrót tekstu: BudnyBPow
Strona: 34
Tytuł:
Krotkich a wezłowatych powieści [...] księgi IIII
Autor:
Bieniasz Budny
Drukarnia:
Piotr Blastus Kmita
Miejsce wydania:
Lubcz
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Tematyka:
filozofia, historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
zimne serce, ono co pałało miłością moją i na szańc dawało zdrowie swe za mię, a Bóg zawżdy zdarzył, że nie poskarżył.
Buława leży, a kto ją podniesie? Kopiją łomia, a kto z nią oprze się tak bystrze albo czasem i tak snadnie, gdy trwoga padnie?
Skrusz ją, pacholę, bo nie ma równego, daj Boże, żeby wstał za wieku mego. A jeśli kto więc z jego pewnie szkoły, podnieś miecz goły.
Posypię wonnym kwiatkiem ten grób głuchy, balsamem skropię aż do kości suchej, że chłodną członki po pracy poczciwejprzez wiek szedziwy.
A ty, krwi jego,
zimne serce, ono co pałało miłością moją i na szańc dawało zdrowie swe za mię, a Bóg zawżdy zdarzył, że nie poskarżył.
Buława leży, a kto ją podniesie? Kopiją łomią, a kto z nią oprze się tak bystrze albo czasem i tak snadnie, gdy trwoga padnie?
Skrusz ją, pacholę, bo nie ma równego, daj Boże, żeby wstał za wieku mego. A jeśli kto więc z jego pewnie szkoły, podnieś miecz goły.
Posypię wonnym kwiatkiem ten grób głuchy, balsamem skropię aż do kości suchéj, że chłodną członki po pracy poczciwéjprzez wiek szedziwy.
A ty, krwi jego,
Skrót tekstu: MiasKZbiór
Strona: 174
Tytuł:
Zbiór rytmów
Autor:
Kacper Miaskowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
Wielkopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
epitafia, fraszki i epigramaty
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Alina Nowicka-Jeżowa
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Instytut Badań Literackich PAN, Stowarzyszenie "Pro Cultura Litteraria"
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1995
a mięso staremu Żydzie się Józefowi i z matką twojemu. I płótna na pieluszki zeszłoby się było, Aleć się jeszcze pono i nie odrobieło. Samo ci tu więc poślę, i mleka słodkiego, A bądź też na mię łaskaw, Deja ubogiego.
STROIWĄS Jam ci, wierę, nie wiedział, mc pacholę drogie, Byś w takim zimnie było abo tak ubogie.
Przyniosłbym ci był swego chłopca koszulątko Albo guńkę, me miełe, nadobne Dzieciątko! Przymi teraz ten szerek ode mnie za wdzięczne, A tak mi dasz po śmierci królestwo wieczne. Słodkie, dopiero z tworzydła — przym, a mojego Uchraniaj od lichoty statku
a mięso staremu Żydzie się Józefowi i z matką twojemu. I płótna na pieluszki zeszłoby się było, Aleć się jeszcze pono i nie odrobieło. Samo ci tu więc poślę, i mleka słodkiego, A bądź też na mię łaskaw, Deja ubogiego.
STROIWĄS Jam ci, wierę, nie wiedział, mc pacholę drogie, Byś w takim zimnie było abo tak ubogie.
Przyniosłbym ci był swego chłopca koszulątko Albo guńkę, me miełe, nadobne Dzieciątko! Przymi teraz ten szerek ode mnie za wdzięczne, A tak mi dasz po śmierci krolestwo wieczne. Słodkie, dopiero z tworzydła — przym, a mojego Uchraniaj od lichoty statku
Skrót tekstu: DialKrótOkoń
Strona: 89
Tytuł:
Dialog krótki na święto narodzenia Pana Naszego Jezusa Chrystusa
Autor:
Anonim
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Gatunek:
jasełka
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
między 1601 a 1650
Data wydania (nie wcześniej niż):
1601
Data wydania (nie później niż):
1650
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Staropolskie pastorałki dramatyczne: antologia
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Okoń
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Wrocław
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1989
