. Z poranku dobrze radzić/ a ku wieczorowi się weselić. Tak rzeczy cudzych pilnuj/ żebyś i swych nie opuścił. Skwapliwa rzecz rzadko bywa dobra. Początek przyjacielstwa jest dobrze mówić/ ale złorzeczyć początek nieprzyjaźni. Przyjaciela trudno znaleźć/ a prędko go stracić może. Z przyjacielem nie długie rozmowy miewaj/ ale długo przyjacielstwo zachowaj. Więcej się raduj z uczynionego dobrodziejstwa/ niż z przyjętego/ bo pierwsza rzecz tobie ku chwale/ a druga ku zelżywości będzie. Nikogo nie pomawiaj/ czego nie dowiedziesz. To czyń innemu/ czego też sobie życzysz od inszych. Męża dobrego znak jest krzywdy znaszać/ ani też może dobry mąż krzywdę czynić.
. Z poránku dobrze rádźić/ á ku wiecżorowi się weselić. Ták rzecży cudzych pilnuy/ żebyś y swych nie opuśćił. Skwápliwa rzecż rzadko bywa dobra. Pocżątek przyiaćielstwá iest dobrze mowić/ ále złorzecżyć pocżątek nieprzyiáźni. Przyiaćielá trudno ználeść/ á prętko go stráćić może. Z przyiacielem nie długie rozmowy mieway/ ále długo przyiaćielstwo záchoway. Więcey się ráduy z vcżynionego dobrodźieystwá/ niż z przyiętego/ bo pierwsza rzecż tobie ku chwale/ á druga ku zelżywośći będźie. Nikogo nie pomawiay/ cżego nie dowiedźiesz. To cżyń innemu/ cżego też sobie życżysz od inszych. Mężá dobrego znák iest krzywdy znaszáć/ áni też może dobry mąż krzywdę cżynić.
Skrót tekstu: BudnyBPow
Strona: 10
Tytuł:
Krotkich a wezłowatych powieści [...] księgi IIII
Autor:
Bieniasz Budny
Drukarnia:
Piotr Blastus Kmita
Miejsce wydania:
Lubcz
Region:
ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
literatura faktograficzna
Tematyka:
filozofia, historia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1614
Data wydania (nie wcześniej niż):
1614
Data wydania (nie później niż):
1614
/ gdyż są własne ludzkie/ dobrowolnie się dzieją: i z wyborem: ale namiętności/ albo są przyczyny grzechów/ abo same grzechy/ gdy miary nie mają: tedyć też namiętności na rozumie się sadzą. 3. Wesele/ radość/ miłość/ nienawiść do rozumu przynależą/ nietylko do smysłu. Bo Arystoteles powiada przyjacielstwo przynależeć do rozumu: gdyż przyjacielstwo jest/ ugruntowana miłość/ także też radość powiedział do myśli przynależeć: co gdy tak jest/ tedyć namiętności do rozumu też przynależą. 4. Stoicy zwłaszcza Chrysipus/ gdy twierdzili/ iż samemu człowiekowi namiętności przynależą: i powiadali być mniemaniem/ uznaniem; tedyć do rozumu przynależą. Ze się
/ gdyż są własne ludzkie/ dobrowolnie się dzieią: y z wyborem: ale namiętnośći/ albo są przyczyny grzechow/ abo same grzechy/ gdy miáry nie maią: tedyć też namiętnośći ná rozumie się sadzą. 3. Wesele/ radość/ miłość/ nienawiść do rozumu przynależą/ nietylko do smysłu. Bo Aristoteles powiada przyiaćielstwo przynależeć do rozumu: gdyż przyiaćielstwo iest/ vgruntowana miłość/ także też radość powiedźiał do myśli przynalezeć: co gdy tak iest/ tedyć namiętnośći do rozumu też przynależą. 4. Stoicy zwłascza Chrysippus/ gdy twierdźili/ iż samemu człowiekowi namiętnośći przynależą: y powiádáli być mniemániem/ vznániem; tedyć do rozumu przynależą. Ze się
Skrót tekstu: PetrSEt
Strona: 133
Tytuł:
Etyki Arystotelesowej [...] pierwsza część
Autor:
Sebastian Petrycy
Drukarnia:
Maciej Jędrzejowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
podręczniki
Tematyka:
filozofia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1618
Data wydania (nie wcześniej niż):
1618
Data wydania (nie później niż):
1618
. 5. Metrop. Tób. 3. v. 17. Iudicium Luth. de Choreis.
Tanieć/ są słowa Luterowe/ jest postanowiony i dozwolony/ aby przy Gościach uczciwych cnot i obyczajów się uczono: a osobliwie dla tego/ aby się Młodzieniaszkowie niewieście pokolenie w uczciwości mieć uczyli/ i z cnotliwymi Panienkami w przyjacielstwo weszli/ żeby ich potym tym pewniej w stan Małżeński żądać mogli. I dlategoć też na Wesela/ na Bankiety i Uczty bywają zapraszane niektóre cnotliwe Matrony i Mężowie/ którzy się przypatrują tańcowi/ aby się wszystko skromnie i uczciwie działo. Tenże (Luterus) in Postil. Ecclesiasticâ maiori sup. Evang. de Nuptiis
. 5. Metrop. Tob. 3. v. 17. Iudicium Luth. de Choreis.
Tánieć/ są słowá Luterowe/ iest postánowiony y dozwolony/ áby przy Gościách uczćiwych cnot y obyczáiow śię uczono: á osobliwie dla tego/ áby śię Młodźieniaszkowie niewieśćie pokolenie w uczćiwośći mieć uczyli/ y z cnotliwymi Pánienkámi w przyiáćielstwo weszli/ żeby ich potym tym pewniey w stan Małżeński żądáć mogli. Y dlategoć też ná Wesela/ ná Bánkiety y Uczty bywáią zápraszáne niektore cnotliwe Mátrony y Mężowie/ ktorzy śię przypátruią táńcowi/ áby śię wszystko skromnie y uczćiwie dźiało. Tenże (Lutherus) in Postil. Ecclesiasticâ maiori sup. Evang. de Nuptiis
Skrót tekstu: GdacPan
Strona: Tiii
Tytuł:
O pańskim i szlacheckim [...] stanie dyszkurs
Autor:
Adam Gdacjusz
Drukarnia:
Jan Krzysztof Jakub
Miejsce wydania:
Brzeg
Region:
Śląsk
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Tematyka:
obyczajowość, religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1679
Data wydania (nie wcześniej niż):
1679
Data wydania (nie później niż):
1679
