, A z tęsknicą żal spólny w dobrą myśl obróci, I musi nie znać odtąd za pana swojego, A to mu w oczy mówię, zdrajce afryckiego”. Rugier pozwala, potem i siostrę i żonę Obłapiwszy, już konia nawiódł w inszą stronę.
LXXXI
Ale wtem narzekanie i płacz żałośliwy Z bliższych rowów o ich słuch uderzył się chciwy. Na głos lamentów przykrych, które napełniają Powietrze, cicho stojąc, uszu nadstawiają. Zda się jem, białogłowskie jakby wrzaski były, Politowania godne, co się precz szerzyły. - Lecz o tem w drugiej pieśni, bo już strony moje Nademdlawszy, zwykłe chcą mieć na czas pokoje.
KONIEC PIEŚNI TRZYDZIESTEJ
, A z tesknicą żal spólny w dobrą myśl obróci, I musi nie znać odtąd za pana swojego, A to mu w oczy mówię, zdrajce afryckiego”. Rugier pozwala, potem i siostrę i żonę Obłapiwszy, już konia nawiódł w inszą stronę.
LXXXI
Ale wtem narzekanie i płacz żałośliwy Z bliższych rowów o ich słuch uderzył się chciwy. Na głos lamentów przykrych, które napełniają Powietrze, cicho stojąc, uszu nadstawiają. Zda się jem, białogłowskie jakby wrzaski były, Politowania godne, co się precz szerzyły. - Lecz o tem w drugiej pieśni, bo już strony moje Nademdlawszy, zwykłe chcą mieć na czas pokoje.
KONIEC PIEŚNI TRZYDZIESTEJ
Skrót tekstu: ArKochOrlCz_III
Strona: 127
Tytuł:
Orland szalony, cz. 3
Autor:
Ludovico Ariosto
Tłumacz:
Piotr Kochanowski
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1620
Data wydania (nie wcześniej niż):
1620
Data wydania (nie później niż):
1620
Tekst uwspółcześniony:
tak
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Jan Czubek
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Kraków
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Akademia Umiejętności
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1905
