dotąd dzieje, I bodaj kędy w zdradne nie wpadł knieje, Gdy do Pylonu, bez naszej się woli Z uporem wszystkich wybrał tobie gwoli. Jemu Bogowie niech żyć poty dadzą, Aby gdy Parki, nas oboje zgładzą, I śmiertelności wyrok się zamroczy, I tobie, i mnie współ pozwierał oczy. Tego i skotak, tego Ochmistrzyni, I pastuch życzy, co pilnuje świni, Bo stary Ociec, co go trzyma łoże, Wpuł nieprzyjaznych, rządu mieć nie zmoże. Syn Telemachus, byle pożył, snadnie Temu wszystkiemu bez pochyby zwładnie; Teraz go było trzeba, niż się zwleką Rządy nań; wspierać Ojcowską opieką. Albowiem sił
dotąd dźieie, Y bodáy kędy w zdradne nie wpádł knieie, Gdy do Pylonu, bez nászey się woli Z uporem wszystkich wybrał tobie gwoli. Iemu Bogowie niech żyć poty dádzą, Aby gdy Parki, nas oboie zgłádzą, Y śmiertelnośći wyrok się zámroczy, Y tobie, y mnie wspoł pozwierał oczy. Tego y skotak, tego Ochmistrzyni, Y pástuch życzy, co pilnuie świni, Bo stáry Oćiec, co go trzyma łoże, Wpuł nieprzyjaznych, rządu mieć nie zmoże. Syn Telemáchus, byle pożył, snádnie Temu wszystkiemu bez pochyby zwładnie; Teraz go było trzebá, niż się zwleką Rządy nań; wspierać Oycowską opieką. Albowiem śił
Skrót tekstu: OvChrośRoz
Strona: 10
Tytuł:
Rozmowy listowne
Autor:
Publius Ovidius Naso
Tłumacz:
Wojciech Stanisław Chrościński
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
utwory synkretyczne
Tematyka:
mitologia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1695
Data wydania (nie wcześniej niż):
1695
Data wydania (nie później niż):
1695
z nim siedział: „Siła wiesz, a tak małej rzeczy żeś nie wiedział, Że tylko był biskupem naonczas Piotr święty, A krakowscy biskupi oraz i książęty.” Na to ów: „I Piotr ci był, chociem nie znał szkoły, Biskupem i książęciem między apostoły. Przebaczcie, że was jeszcze spyta skotak głupi: Gdy książęta do piekła, gdzież pójdą biskupi?” „Milcz, bluźnierco — ksiądz rzecze — i pokutuj za to.” A skotak: „Pokutujęć i zimę, i lato. Nikt mniej chleba nie jada, nikt nie robi ciężej; Byłoby mi rozkoszą, co pokutą księży.” 61
z nim siedział: „Siła wiesz, a tak małej rzeczy żeś nie wiedział, Że tylko był biskupem naonczas Piotr święty, A krakowscy biskupi oraz i książęty.” Na to ów: „I Piotr ci był, chociem nie znał szkoły, Biskupem i książęciem między apostoły. Przebaczcie, że was jeszcze spyta skotak głupi: Gdy książęta do piekła, gdzież pójdą biskupi?” „Milcz, bluźnierco — ksiądz rzecze — i pokutuj za to.” A skotak: „Pokutujęć i zimę, i lato. Nikt mniej chleba nie jada, nikt nie robi ciężej; Byłoby mi rozkoszą, co pokutą księży.” 61
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 259
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
i książęty.” Na to ów: „I Piotr ci był, chociem nie znał szkoły, Biskupem i książęciem między apostoły. Przebaczcie, że was jeszcze spyta skotak głupi: Gdy książęta do piekła, gdzież pójdą biskupi?” „Milcz, bluźnierco — ksiądz rzecze — i pokutuj za to.” A skotak: „Pokutujęć i zimę, i lato. Nikt mniej chleba nie jada, nikt nie robi ciężej; Byłoby mi rozkoszą, co pokutą księży.” 61. POLAK Z WŁOSKĄ GŁOWĄ
Szlachcic jeden, po włosku chodzący w peruce, Siła prawił i o swej upewniał nauce. Słuchają wszyscy, aż ktoś: Nie
i książęty.” Na to ów: „I Piotr ci był, chociem nie znał szkoły, Biskupem i książęciem między apostoły. Przebaczcie, że was jeszcze spyta skotak głupi: Gdy książęta do piekła, gdzież pójdą biskupi?” „Milcz, bluźnierco — ksiądz rzecze — i pokutuj za to.” A skotak: „Pokutujęć i zimę, i lato. Nikt mniej chleba nie jada, nikt nie robi ciężej; Byłoby mi rozkoszą, co pokutą księży.” 61. POLAK Z WŁOSKĄ GŁOWĄ
Szlachcic jeden, po włosku chodzący w peruce, Siła prawił i o swej upewniał nauce. Słuchają wszyscy, aż ktoś: Nie
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 259
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
łoże. Tym sposobem masz, rzekę, coś spólnego z liszką, Bo też najprędzej uśnie, nos zetknąwszy z kiszką; Onać z tej, żeby lepszy cuch miała, przyczyny; Ale tobie na co w nos nazad brać swe bździny. 309. GNIEW
Gniewam się. Lada baba od zgrzebnej kądziele, Lada skotak od owiec dokaże tak wiele. Nie gniewać się, chociaż kto do gniewu pobudzi,
To śmiertelnego człeka wywyższa nad ludzi. Dziecię zawiedzie, która nie imię się buku, Wereszkę z drewnianego w miękką wierzbę łuku; A rycerz, trafiwszy w sęk zawiłego dębu, Wróconą nazad kulą pozbył w gębie zębu. Mążeś,
łoże. Tym sposobem masz, rzekę, coś spólnego z liszką, Bo też najprędzej uśnie, nos zetknąwszy z kiszką; Onać z tej, żeby lepszy cuch miała, przyczyny; Ale tobie na co w nos nazad brać swe bździny. 309. GNIEW
Gniewam się. Leda baba od zgrzebnej kądziele, Leda skotak od owiec dokaże tak wiele. Nie gniewać się, chociaż kto do gniewu pobudzi,
To śmiertelnego człeka wywyższa nad ludzi. Dziecię zawiedzie, która nie imie się buku, Wereszkę z drewnianego w miękką wierzbę łuku; A rycerz, trafiwszy w sęk zawiłego dębu, Wróconą nazad kulą pozbył w gębie zębu. Mążeś,
Skrót tekstu: PotFrasz2Kuk_II
Strona: 375
Tytuł:
Ogrodu nie wyplewionego część wtora
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
liryka
Gatunek:
fraszki i epigramaty
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1677
Data wydania (nie wcześniej niż):
1677
Data wydania (nie później niż):
1677
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
