której Symbołista dał napis: Homo voce, et pectore biutum. Kardynał Ascanius miał jednę, która nauczona po Łacinie caly skład Apostołski, tojest Credo mówiła bez erroru, jako Caelius Rhodig nus świadczy. Henryka VIII Króla Angielskiego Papuga wpadłszy w morze, ratunku wołała, 20 funtów złota, czyli srebra obiecując; wyratowana cztery srebrniki dać kazała. Papuga Leona Syna Bazylego Macedona Cesarza, W więzienie ex suspicione, jakoby Ojca zabić o Ptactwie osobliwym
chciał, wtrąconego wyba wiła, wołając żałosnym głosem: O Leo! O Leo! jako Greccy piszą Historycy.
RUCH jest Ptak na Insule Madagascar vulgo, Z Wawrzyńca w Afryce, od Pawła Weneta znaleziony,
ktorey Symbołista dał napis: Homo voce, et pectore biutum. Kardynał Ascanius miał iednę, ktora nauczona po Łacinie caly skład Apostolski, toiest Credo mowiła bez erroru, iako Caelius Rhodig nus świadczy. Henryka VIII Krola Angielskiego Papuga wpadłszy w morze, ratunku wołała, 20 funtow złota, czyli srebra obiecuiąc; wyratowana cztery srebrniki dać kazała. Papuga Leona Syna Bazylego Macedona Cesarza, W więzienie ex suspicione, iakoby Oyca zabić o Ptactwie osobliwym
chciał, wtrąconego wyba wiła, wołaiąc żałosnym głosem: O Leo! O Leo! iako Greccy piszą Historycy.
RUCH iest Ptak na Insule Madagascar vulgo, S Wawrzyńca w Afryce, od Pawła Weneta znaleziony,
Skrót tekstu: ChmielAteny_I
Strona: 614
Tytuł:
Nowe Ateny, t. 1
Autor:
Benedykt Chmielowski
Drukarnia:
J.K.M. Collegium Societatis Iesu
Miejsce wydania:
Lwów
Region:
Ziemie Ruskie
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1755
Data wydania (nie wcześniej niż):
1755
Data wydania (nie później niż):
1755
Przedawszy krew niewinną. Na to się ozowie Duchowieństwo: A nam co do tego nieboże/ Ty się wiedz jako raczysz: już to nie pomoże. Daremno się kłopocesz: i nam się nie zgodzi Ta moneta/ i tobie, niewiemy ocz chodzi. Co słysząc zatrwoży się; i nie myśląc wiele/ Wybieży porzuciwszy srebrniki w kościele. I stanąwszy pod drzewem/ za łeb się uchwyci Rwijcie przeklęte jędze wieku mego nici. Roztąpcie się przepaści/ a mnie w swoje lochy Pożrzycie; biada/ biada na mój rozum płochy. Zdradziłem Pana swego/ krew niewinna woła Mistrza mojego na mię: chwilo nie wesoła/ Nieszczęśliwa godzino/ bogdajże
Przedawszy krew niewinną. Ná to się ozowie Duchowieństwo: A nam co do tego nieboże/ Ty się wiedz iáko raczysz: iuż to nie pomoże. Dáremno się kłopocesz: y nam się nie zgodźi Tá monetá/ y tobie, niewiemy ocz chodźi. Co słysząc zátrwoży się; y nie myśląc wiele/ Wybieży porzuciwszy srebrniki w kośćiele. I stánąwszy pod drzewem/ zá łeb się vchwyci Rwiyćie przeklęte iędze wieku mego nići. Rostąpćie się przepáśći/ á mnie w swoie lochy Pożrzyćie; biádá/ biádá ná moy rozum płochy. Zdrádźiłem Páná swego/ krew niewinna woła Mistrzá moiego ná mię: chwilo nie wesoła/ Nieszczęśliwa godźino/ bogdayże
Skrót tekstu: RożAPam
Strona: 35.
Tytuł:
Pamiątka krwawej ofiary Pana Zbawiciela Naszego Jezusa Chrystusa
Autor:
Abraham Rożniatowski
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Tematyka:
religia
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1610
Data wydania (nie wcześniej niż):
1610
Data wydania (nie później niż):
1610
odmieniona/ ale ani grzechów odpuszczenia otrzyma kto je daje: abowiem ofiary złośliwych brzydkie są przed Panem Bogiem. I tak się wróciłdo pana swego/ którego acz żywego zastał/ ale nie długo potym umarł. Vincent. li. 21. ca: 84. Jałmużna. Przykład XVI. Jałmużnę dając Diakon ś. Germana dwa srebrniki/ dwieście zaraz wziął/ a trzysta miał wziąć/ by był trzy dał/ jako rozkazanie miał. 314.
CZytamy z Żywocie ś. Germana Antyfiodoreńskiego Biskupa/ iż gdy ubodzy prosili u niego jałmużny/ pytał Diakona wiele miał w mieszku/ odpowiedział/ że jedno trzy srebrne grosze miał. Święty rozkazał aby je zaraz tym
odmieniona/ ále áni grzechow odpusczenia otrzyma kto ie dáie: abowiem ofiáry złosliwych brzydkie są przed Panem Bogiem. Y ták sie wroćiłdo páná swego/ ktorego ácz żywego zástał/ ále nie długo potym vmárł. Vincent. li. 21. ca: 84. Iáłmużná. PRZYKLAD XVI. Iáłmużnę dáiąc Diákon ś. Germaná dwá srebrniki/ dwieśćie záraz wźiął/ á trzystá miał wźiąc/ by był trzy dał/ iáko roskazánie miał. 314.
CZytamy z Zywoćie ś. Germaná Antyfiodoreńskiego Biskupá/ iż gdy vbodzy prosili v niego iáłmużny/ pytał Diákoná wiele miał w mieszku/ odpowiedźiał/ że iedno trzy srebrne grosze miał. Swięty roskazał áby ie záraz tym
Skrót tekstu: ZwierPrzykład
Strona: 341
Tytuł:
Wielkie zwierciadło przykładów
Autor:
Anonim
Tłumacz:
Szymon Wysocki
Drukarnia:
Jan Szarffenberger
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty perswazyjne
Gatunek:
przypowieści, specula (zwierciadła)
Tematyka:
obyczajowość
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1612
Data wydania (nie wcześniej niż):
1612
Data wydania (nie później niż):
1612
. (187)
„Cóż nam — rzeką — do tego? ty się patrz w tej mierze!” A komuż, jeśli nie wam, przeklęci szalbierze? Nie tak li wam, jak o się Judaszowi chodzi, Który już wie, że zgrzeszył, gdy się z wami zgodzi
O krew niewinną. Wraca wam srebrniki wasze. O, po tysiąckroć gorszy niżeli Judasze! Dowiecie się, gdy będzie koło tego kweres, Coście mieli w dzisiejszej zbrodni za interes! Więc kiedy ci nie chcą brać od niego pieniędzy, Szedł Judasz do kościoła, wziąwszy je, co prędzej. (188)
Tamże je na dorędzie porzuciwszy gdziesi, Idzie
. (187)
„Cóż nam — rzeką — do tego? ty się patrz w tej mierze!” A komuż, jeśli nie wam, przeklęci szalbierze? Nie tak li wam, jak o się Judaszowi chodzi, Który już wie, że zgrzeszył, gdy się z wami zgodzi
O krew niewinną. Wraca wam srebrniki wasze. O, po tysiąckroć gorszy niżeli Judasze! Dowiecie się, gdy będzie koło tego kweres, Coście mieli w dzisiejszej zbrodni za interes! Więc kiedy ci nie chcą brać od niego pieniędzy, Szedł Judasz do kościoła, wziąwszy je, co prędzej. (188)
Tamże je na dorędzie porzuciwszy gdziesi, Idzie
Skrót tekstu: PotZacKuk_I
Strona: 570
Tytuł:
Nowy zaciąg ...
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
epika
Gatunek:
poematy epickie
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1680
Data wydania (nie wcześniej niż):
1680
Data wydania (nie później niż):
1680
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
, A zapłacono go tobie! Powiedz, co rozumiesz o tem: Czy stamtąd wyleciał lotem?
Judasz Łaskawy panie Piłacie, Wszyscyśmy przyszli ku stracie: I król, i jego starosta. Muszę ja powiedzieć z prosta: Prawdziwyć to był Syn Boży, A jam go nie przedał drożej,
I za te biedne srebrniki Dam duszę i ciało w łyki. Dawnoć on to, dawno prawił, Co dzisia światu objawił, Że po śmierci trzeciego dnia Wyńdzie z grobu bez przewodnia. A mnie się przyjdzie obiesić! Jakoż się sam nie miał wskrzesić, Kiedy Łazarz, co już cuchnął, Wstał z martwych, gdy go usłuchnął I inszych tak
, A zapłacono go tobie! Powiedz, co rozumiesz o tem: Czy stamtąd wyleciał lotem?
Judasz Łaskawy panie Piłacie, Wszyscyśmy przyszli ku stracie: I król, i jego starosta. Muszę ja powiedzieć z prosta: Prawdziwyć to był Syn Boży, A jam go nie przedał drożej,
I za te biedne srebrniki Dam duszę i ciało w łyki. Dawnoć on to, dawno prawił, Co dzisia światu objawił, Że po śmierci trzeciego dnia Wyńdzie z grobu bez przewodnia. A mnie się przyjdzie obiesić! Jakoż się sam nie miał wskrzesić, Kiedy Łazarz, co już cuchnął, Wstał z martwych, gdy go usłuchnął I inszych tak
Skrót tekstu: PotZmartKuk_I
Strona: 612
Tytuł:
Dialog o zmartwychwstaniu pańskim.
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1676
Data wydania (nie wcześniej niż):
1676
Data wydania (nie później niż):
1676
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
tylko Judasz tak na się zły; Siłuż podobne ludzi duszą węzły. Kto dobrowolnie grzeszy, kto przestaje Z szatanem, każdy Jezusa przedaje; Kto się nie kaje, nie spowieda złości, Ten liściem kryje swoje wszeteczności. I jeśli go śmierć w tej zdybie dolinie, Na drzewie i na Judaszowej linie Za sprośnych grzechów nieszczęsne srebrniki W tejże rozpaczy zadziergnie mu łyki.
Chorus z chłopców (Nuta: Pan nasz, Bóg nasz panuje.)
Zachowajże nas raczej, O Boże, tej rozpaczy! Broń od sprośnego grzechu Judaszowego cechu!
Niechaj w twoim kościele Nie rodzi się to ziele! Daj szczery żal za złości, Boże wiecznej litości!
tylko Judasz tak na się zły; Siłuż podobne ludzi duszą węzły. Kto dobrowolnie grzeszy, kto przestaje Z szatanem, każdy Jezusa przedaje; Kto się nie kaje, nie spowieda złości, Ten liściem kryje swoje wszeteczności. I jeśli go śmierć w tej zdybie dolinie, Na drzewie i na Judaszowej linie Za sprośnych grzechów nieszczęsne srebrniki W tejże rozpaczy zadziergnie mu łyki.
Chorus z chłopców (Nuta: Pan nasz, Bóg nasz panuje.)
Zachowajże nas raczej, O Boże, tej rozpaczy! Broń od sprośnego grzechu Judaszowego cechu!
Niechaj w twoim kościele Nie rodzi się to ziele! Daj szczery żal za złości, Boże wiecznej litości!
Skrót tekstu: PotZmartKuk_I
Strona: 615
Tytuł:
Dialog o zmartwychwstaniu pańskim.
Autor:
Wacław Potocki
Miejsce wydania:
nieznane
Region:
nieznany
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1676
Data wydania (nie wcześniej niż):
1676
Data wydania (nie później niż):
1676
Tekst uwspółcześniony:
tak
Tytuł antologii:
Dzieła
Redaktor wersji uwspółcześnionej:
Leszek Kukulski
Miejsce wydania wersji uwspółcześnionej:
Warszawa
Wydawca wersji uwspółcześnionej:
Państwowy Instytut Wydawniczy
Data wydania wersji uwspółcześnionej:
1987
