by to ziele było warzone. (Tab. ) Rany i Sadzele.
Ranom i Sadzelom starym barzo użyteczne/ warzone/ i nim wymywane. Także z wierzchu plastrując/ albo do innych maści przynależących przykładając. (Tab.) Miarz/ albo Mistrzownik/ Rozdział 32.
MIstrzownik albo Miarz ma liście podobne naszemu/ albo wodnemu Barszczu jeno mniejsze na troję rozdzielone/ labrzysto wykrawnane/ około ząbkowane. Ciemno zielone/ kosmate i ostre/ a po ziemi się rozkładające. Kłącze według bujności ziemie/ na której roście/ podczas na wzwyż człowieka obwyszne/ podczas na dwa łokcia: niekiedy mniejsze/ obie/ kolankowate/ mocne/ kosmate/ we wnątrz pełne
by to źiele było wárzone. (Tab. ) Rány y Sádzele.
Ránom y Sadzelom stárym bárzo vżyteczne/ wárzone/ y nim wymywáne. Tákże z wierzchu plastruiąc/ albo do inych máśći przynależących przykłádaiąc. (Tab.) Miarz/ álbo Mistrzownik/ Rozdział 32.
MIstrzownik álbo Miarz ma liśćie podobne nászemu/ álbo wodnemu Barsczu ieno mnieysze ná troię rozdzielone/ lábrzysto wykrawnáne/ około ząbkowáne. Ciemno zielone/ kosmáte y ostre/ á po źiemi sie roskłádáiące. Kłącze według buynośći źiemie/ ná ktorey rośćie/ podczás ná wzwysz człowieká obwyszne/ podczás ná dwá łokćiá: niekiedy mnieysze/ obie/ kolankowáte/ mocne/ kosmáte/ we wnątrz pełne
Skrót tekstu: SyrZiel
Strona: 113
Tytuł:
Zielnik
Autor:
Szymon Syreński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
botanika, zielarstwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1613
Data wydania (nie wcześniej niż):
1613
Data wydania (nie później niż):
1613
rozgą/ Kwiatem i Nasieniem/ okrom liścia mięższejszego/ geśtego/ więtszego/ szerszego/ lśniącego/ i wzrostu wyższego. Smakiem /zapachem/ pierwszemu równy. 3.
Trzeci Opich Jeleni jest czarny/ mając korzeni długie/ miąższe i czarne/ a na wierzchu szczęciasty mając okrążek jako pierwszy/ Liścia drobniejszego od pierwszego/ wodnemu Opichu barzo podobnego/ jednak trochę więtsze a niż Pietruszczane. Kłącza podczas łokietnego/ podczas wyższego/ podczas też mięższego i krótszego/ gałęzistego. Na wierzchu tych oganiste okołki. Polnemu Pasternaku podobne/ jeno pełniejsze i gęstsze/ zapachu/ jako i korzeń/ Kadzidła kramnego i miodowego/ smaku gorzkiego. Księgi Pierwsze. Liście.
rozgą/ Kwiátem y Naśieniem/ okrom liścia mięższeyszego/ geśtego/ więtszego/ szerszego/ lśniącego/ y wzrostu wyższego. Smákiem /zapáchem/ pierwszemu rowny. 3.
Trzeći Opich Ieleni iest czarny/ máiąc korzeni długie/ miąższe y czarne/ a ná wierzchu sczęćiásty máiąc okrążek iáko pierwszy/ Liścia drobnieyszego od pierwszego/ wodnemu Opichu bárzo podobnego/ iednák trochę więtsze á niż Pietrusczáne. Kłącza podczás łokietneg^o^/ podczás wyższego/ podcżás też mięższego y krotszego/ gáłęźistego. Ná wierzchu tych ogániste okołki. Polnemu Pásternaku podobne/ ieno pełnieysze y gęstsze/ zápáchu/ iáko y korzeń/ Kádźidłá kramnego y miodowego/ smáku gorzkiego. Kśięgi Pierwsze. Liśćie.
Skrót tekstu: SyrZiel
Strona: 166
Tytuł:
Zielnik
Autor:
Szymon Syreński
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
encyklopedie, kompendia
Tematyka:
botanika, zielarstwo
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1613
Data wydania (nie wcześniej niż):
1613
Data wydania (nie później niż):
1613
Straszne dziwy, po ziemi morza się roźlały. Zniemi cuda, że mię ich strachy obegnały. T. Co była za postawa cudu tak wielkiego? Po Wół rosły kark koloru mając błękitnego. Podniósł grzywę wysoką, czoło miał zielone Srogie uszy, naostrżył rogi różno pstrzone. Jakie służą wiełkich trzód wodzowi srogiemu, I wodnemu, ogniem tchnie z paszcze postaremu. Stąd mu się oczy świecą: błękitna odmiana Na karku zbytnim mięsem do góry wysłana. Nozdrża brzmią rosszczepione szeroko wprzestrżeni, Pierś z podgardłkiem od mchu się lipkiego zieleni. Boki długi czerwone kropki prżetrżąsają. Grzbiet i głowa cudowną postać wyrażyą. Wielkiemi się niezmierna bestia łuskami Pokrywa, taki
Strászne dźiwy, po źięmi morzá się roźláły. Znięmi cudá, że mię ich stráchy obegnáły. Th. Co byłá zá postáwá cudu ták wielkiego? Po Woł rosły kark koloru máiąc błękitnego. Podniosł grzywę wysoką, cżoło miał źielone Srogie uszy, náostrżył rogi rożno pstrzone. Jákie służą wiełkich trzod wodzowi srogięmu, I wodnęmu, ognięm tchnie z pászcze postáręmu. Ztąd mu się oczy swiecą: błekitná odmiána Ná kárku zbytnim mięsęm do gory wysłána. Nozdrżá brżmią rosszcżepione szeroko wprzestrżęni, Pierś z podgárdłkięm od mchu się lipkiego źielęni. Boki długi cżerwone kropki prżetrżąsáią. Grżbiet y głowá cudowną postáć wyrażią. Wielkięmi się niezmierná bestya łuskámi Pokrywa, táki
Skrót tekstu: SenBardzTrag
Strona: 169
Tytuł:
Smutne Starożytności Teatrum, to jest Tragediae Seneki rzymskiego
Autor:
Seneka
Tłumacz:
Jan Alan Bardziński
Drukarnia:
Jan Christian Laurer
Miejsce wydania:
Toruń
Region:
Pomorze i Prusy
Typ tekstu:
wiersz
Rodzaj:
dramat
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1696
Data wydania (nie wcześniej niż):
1696
Data wydania (nie później niż):
1696
co się niżej pokaże. Gniada sierść tedy jest powietrza uczestniczką a wilgości krwawej podległą/ co sama wesołość jaśnie w koniach pokazuje. Cisawa zasię/ ta jako ogniowej natury/ tak też żółci w sobie najwięcej zamyka/ co i sama rzecz w koniech pokazuje/ jako tacy gniewliwi i waśniwi bywają. Siwa abo biała sierść żywiołowi wodnemu i flegmie jest poddana/ a stądże białość swoję bierze. Wrona a ostateczna ta z ziemie wszytko przyrodzenie bierze/ której dla podobności maści czarnej/ melancholia przydana jest. Jakoż samo przyrodzenie takiej sierści koni i obyczaje ku wierzeniu snadny pochop czynią. Z których tedy czterech sierści iż wszytkie insze pochodzą z nich zmieszane będąc/
co się niżey pokaże. Gniáda śierść tedy iest powietrza vczestniczką á wilgośći krwáwey podległą/ co sámá wesołość iásnie w koniách pokázuie. Cisáwa zásię/ tá iáko ogniowey nátury/ ták też żołći w sobie naywięcey zámyka/ co y sámá rzecz w koniech pokázuie/ iáko tácy gniewliwi y waśniwi bywáią. Siwa ábo biała śierść żywiołowi wodnemu y flegmie iest poddána/ á stądże białość swoię bierze. Wrona á ostáteczná tá z źiemie wszytko przyrodzenie bierze/ ktorey dla podobnośći máśći czarney/ melánkolia przydána iest. Iákoż sámo przyrodzenie tákiey śierśći koni y obyczáie ku wierzeniu snádny pochop czynią. Z ktorych tedy czterech śierśći iż wszytkie insze pochodzą z nich zmieszáne będąc/
Skrót tekstu: DorHip_I
Strona: Aiijv
Tytuł:
Hippica to iest o koniach księgi_I
Autor:
Krzysztof Dorohostajski
Drukarnia:
Andrzej Piotrkowczyk
Miejsce wydania:
Kraków
Region:
Małopolska
Typ tekstu:
proza
Rodzaj:
teksty naukowo-dydaktyczne lub informacyjno-poradnikowe
Gatunek:
podręczniki
Poetyka żartu:
nie
Data wydania:
1603
Data wydania (nie wcześniej niż):
1603
Data wydania (nie później niż):
1603
